Op een zomerse dinsdagochtend hoor ik in alle vroegte dat er buiten iets gaande is. Met linten is de straat afgezet. Via de buurtapp en briefjes aan bomen is aan de bewoners van de straat gevraagd hun auto elders te parkeren, want de vrachtwagens die de steigers komen brengen, moeten gelost worden en de mogelijkheid kunnen hebben om het materiaal over de straat te verdelen.
Het gebeurt met veel lawaai, mannen die tegen elkaar schreeuwen en aanwijzingen geven – in een voor mij onverstaanbare taal. Het felle achteruitrijgepiep van heftrucks. Het kletteren van metaal op steen. De steigerbouwers zijn er de hele dag druk mee.
De komende maanden zal ons flatgebouw in de steigers staan. De omsingeling is de laatste fase van het verduurzamingsproject. De steigers zijn nodig om allerlei werkzaamheden te kunnen uitvoeren, zoals het restaureren en isoleren van de muren, schilderwerk en het schoonmaken van dakgoten en de kunststofkozijnen, waar nog veel zwarte vingers op zitten van de ramenzetters die een half jaar geleden de HR++glazen hebben geplaatst.
Vleermuizen
Het project heeft lang stilgelegen, eerst moesten de vleermuizen die ook in het gebouw wonen worden afgevangen met kasten in de straat. De biologen hebben nu groen licht gegeven. Ik betwijfel of ze echt ‘verhuisd’ zijn naar deze kasten. Er zou zelfs sprake zijn van twee soorten vleermuizen. Nu binnenkort de spouwmuren zullen worden geïsoleerd krijgen de ‘laatste der Mohikanen’ nog een kans hun woonplaats te verlaten, er komen flaps in de muren waardoor ze alsnog kunnen ontsnappen. Als eind dit jaar de werkzaamheden klaar zijn, komen er permanent drie kasten tegen de muur waar ze zich eventueel weer kunnen vestigen. Dat is allemaal bij wet vastgelegd.
Mijn iep
De flora en fauna is de dupe van het verduurzamen. Want de tuinman heeft de opdracht gekregen om de begroeiing: struiken, planten en bomen in een range van anderhalve meter te snoeien of te verwijderen, voor het bouwen van de steigers.
Met als gevolg dat de iep (ulmus) die aan de achterkant ter hoge van mijn flat staat en mijn keuken een prachtig groen uitzicht geeft, er ook aan moet geloven. Wat kan ik daar tegen doen? Ik hoor het in de week dat de kap zal plaatsvinden. Een procedure starten? Maar het is niet mijn boom – al voelt het wel zo. De iep staat in de tuin van de buurvrouw.
De boom ligt al tegen de vlakte voordat ik iets kan doen. Gelukkig ben ik niet thuis op het moment van de kap, want deze boom gaat me aan het hart. Het doet pijn dat hij er niet meer staat. Wie doet zoiets? Hij was mooi, zorgde voor schaduw en beschutting. Ik werd er blij van om de bladeren aan te kunnen raken. Het getwitter van de vogels te horen. Ik nam de schijtende duiven voor lief ondanks de bruin-witte drek die ze op mijn balkon achterlieten. Het voelde als wonen in de natuur. Het was een unique selling point bij verkoop – wonen in het groen op drie hoog. Het had een positieve invloed op mijn mentale gezondheid.
Nu kijk ik tegen een halfbruine conifeer aan die achter in de tuin staat, maar dat is een schrale troost.
Later hoor ik dat vleermuizen bomen gebruiken om zich te oriënteren. Als die bomen wegvallen, raken ze hun kompas kwijt. Dus nu zijn ze andermaal het slachtoffer van de verduurzaming geworden.
Dat de werkzaamheden niet helemaal vlekkeloos verlopen – mede door een gebrek aan communicatie – zal ik binnenkort me je delen in een vervolg.