Het is zaterdagavond 22 maart 1975. Een vriend van mij is jarig en geeft een feestje. Ik baal eigenlijk van zijn uitnodiging, want het is de avond van de ‘Grand Prix Eurovision de la Chanson’ in Stockholm en ik wil dat graag zien. Ik ben een ongelooflijke fan en geobsedeerd door alle spelen waar je punten mee kunt scoren. ‘Zeskamp’ en ‘Spel Zonder Grenzen’ vind ik daarom ook geweldig. Maar ik kan het gewoon niet maken om met een smoesje af te zeggen.
We vermaken ons die avond kostelijk en spelen allerlei spelletjes. Maar in mijn gedachten zit ik bij Dinge dong.
Teach-In heeft de nationale finale gewonnen. Nederland hanteerde ditmaal een andere selectiemethode. Er deden drie liedjes mee: ‘Ik heb geen geld voor de trein’, ‘Circus’ en ‘Dinge-dong’. De presentatie was in handen van Willem Duys. De deelnemende artiesten waren Albert West, Debbie en de populaire Enschedese band Teach-In. Eerst koos men het liedje en met overmacht won het aanstekelijke ‘Dinge-dong’. Daarna werd beslist welke artiest dit nummer het beste kon vertolken. Omdat het hun eigen song was lag Teach-In mijlenver voor en zij wonnen met glans de selectie. Hun vaas was aan het einde van de stemming met de meeste rode rozen gevuld.
Vanavond vertegenwoordigt Teach-In in Stockholm ons land met een Engelse uitvoering van hun lied.
De spelletjes die we op het verjaardagsfeestje spelen komen allemaal uit de koker van mijn moeder. Ze komt uit een groot gezin en daar werd vaak gekkigheid uitgehaald met nieuwe vrijers die daar over de vloer kwamen. Als je verkering kreeg met een van de ‘wichies’ van Lammert Koops dan was je ongetwijfeld op een avond aan de beurt.
Zo kan ik uit een arsenaal aan spelletjes putten en het is de periode dat ik naar een andere middelbare school ga dus er zijn genoeg vriendjes die de grappen en grollen nog niet kennen. Jammer is dat je drieënveertig jaar na dato de meeste spelletjes vergeten bent. Een paar weet ik nog: iemand moet op de gang wachten terwijl de voorbereidingen worden getroffen voor het ‘spiegelspel’ Je moet als kandidaat precies de bewegingen nadoen die degene voor je maakt. Met dit verschil dat onder jouw kopje roet zit waar jij tot groot vermaak van de omstanders je hele gezicht mee insmeert. Of je krijgt een dubbeltje op je voorhoofd geplakt dat je los moet schudden. Voordat je een poging mag wagen moet je eerst een vraag beantwoorden en in die puberjaren is dat natuurlijk of je al een vriendinnetje hebt en dergelijke onzin. De grap is dat het dubbeltje zo stevig in je voorhoofd is gedrukt – maar ook tegelijk verwijderd is – dat het voelt alsof er wel degelijk een muntstuk op zit. En jij maar gênante vragen beantwoorden en schudden tot groot leedvermaak. Nou, zo is er een scala aan spelletjes.
Die zaterdagavond probeer ik snel naar huis te fietsen. Op de boerderij is het aardedonker, iedereen slaapt al want ze moeten immers vroeg op om de koeien te melken. Ik sluip op kousenvoeten naar de televisie waar de puntentelling in volle gang is. En o, wat is het spannend! Nederland heeft als eerste opgetreden en moet ook als eerste de punten geven. Ik val halverwege de jurering in. Het is het eerste jaar met de nieuwe puntentelling waarin de legendarische ‘douze points’ kunnen worden gegeven aan het beste liedje volgens de vakjury. Nederland gaat niet slecht maar heeft concurrentie van The Shadows uit Groot-Brittannië. De greenroom- de plek waar de deelnemers wachten- is een groot rookhol! Het tempo van het geven van de punten is traag als snot en het Engels van de Zweedse presentatie belabberd. Op de valreep begint Teach-In aan een inhaalrace. Aan de lopende band vallen steeds 10 of 12 punten onze kant op. Uiteindelijk maakt het niet meer uit dat het laatste land Italië ons geen enkel punt geeft. De overwinning is binnen. De componisten Will Luikinga en Eddy Ouwens mogen hun ronde medaille in ontvangst nemen en zangeres Getty Kaspers krijgt een bos bloemen. Wat ben ik blij! Ik maak een vreugdedansje door de kamer en kan toch nog het optreden van de winnaar zien. ‘Is het lang geleden… dat mijn hartje riep ding dinge dong. Tikketak al die nachten, bleef ik op je wachten. Tikketikketak en toen bim bam bom. De tijd was om.’ Compleet met het stuk slaan van een kerstbal aan het einde van het liedje.
Wel erg jammer dat juist de laatste keer dat we het songfestival hebben gewonnen ik de uitzending niet in volle glorie heb kunnen meemaken, maar dat heb ik later met een review op internet ruimschoots goed gemaakt.