‘Goedenavond, ik stel voor dat we gaan beginnen.’ Burgemeester Kees Dekker van de gemeente Dronten slaat met de voorzittershamer op de tafel. ‘Ik heet u allemaal van harte welkom. Wethouders en u op de tribune. De vertegenwoordigers van de pers. Wij hebben een bericht van verhindering binnengekregen van het raadslid van Gemeentebelangen in verband met ziekte. Eerst gaan wij kijken naar de vaststelling van onze agenda.’
Ik sta in de raadszaal achter een van de drie camera’s die op deze donderdagavond live verslag doen van de raadsvergadering. Het is altijd een beproeving. Zo’n avond duurt meestal drie uur en saaiheid is troef. Tenzij partijen in een heftig debat verzeilt raken dan kan het nog wel spannend zijn. Of soms zorgt iemand op de publieke tribune voor rumoer. En dan is het hard werken om de sprekers goed in beeld te krijgen.
‘…Voorzitter, punt van orde, het lijkt me terecht dat we met betrekking tot elkaar bepaalde fatsoensnormen in acht nemen en dit soort diskwalificaties lijken mij niet op zijn plaats…’
In mijn oortje hoor ik de aanwijzingen van de regie die in de kelder van het gemeentehuis zit. Vaak worden er moppen getapt in de doodse momenten. Je moet oppassen dat je niet in de lach schiet, en je kunt alleen met een knipoog naar de medecameramensen aangeven dat je het grappig vindt.
‘…Ik wil de nadruk op de kleinschaligheid van het project leggen, en het is zeker niet industrieel, dat hebben we er niet mee bedoeld, maar goed als u er anders over denkt dan horen we dat graag…’
Als je achter de camera staat die voor de publieke tribune is opgesteld, kijk je uit op een lange stenen muur waarop een serie van vijf foto’s hangt van Ger Dekkers, getiteld ‘Fietspad bij Dronten’. Steeds is hetzelfde fietspad gefotografeerd en telkens doet de fotograaf een stapje opzij waardoor je een ander perspectief krijgt. Een serie om in te verdwijnen tijdens zo’n lange raadsvergadering.
‘…Ik weet dat er in uw fractie ook aandacht aan is besteed en dat verdient een pluim. Op zich is dat al grote winst en daar spreek ik mijn respect en waardering voor uit…’
Persoonlijk houd ik van zijn foto’s. Geen mensen, geen bebouwing, geen voertuigen. Hooguit een dijk of een weg of een rij bomen. Door mensenhand geschapen landschappen, lijnrecht en grootschalig. Door de beeldend kunstenaar geobserveerd en volgens een vooropgezet plan gefotografeerd. Hoe herkenbaar als je door het vlakke nieuwe land van de Flevopolder rijdt. Iedere keer als ik een fietstochtje maak naar het Roggebotzand ben ik onder de indruk van de rechtlijnigheid. Het is grappig dat het meertje nog wel zijn grillige vormen heeft en niet een vierkante waterbak is, of desnoods een naar de horizon weglopende driehoek. Ik kan van het polderlandschap genieten en daarom heb ik ook een zwak voor het werk van Ger Dekkers.
‘…Agendapunt negen: Het woord is aan de heer….’
Met zijn oude Hasselblad-camera met een 50 mm gematigde groothoeklens is de fotograaf dagelijks in de polder te vinden. Het levert iconische fotoseries op, gepresenteerd in rijen van bij voorkeur vijf, zeven of negen foto’s of in vierkante blokken van drie bij drie afbeeldingen. Zelf noemt hij het zijn ‘landschapswaarnemingen’. Het kijken, het ontdekken van elementen in het landschap en het fotograferen zijn voor hem belangrijker dan het eindproduct. Door deze werkwijze zou Dekkers een conceptuele kunstenaar genoemd kunnen worden.
‘…Andere tijden en andere omstandigheden dwingen ons tot andere maatregelen. De hardheidsclausule moet er wat ons betreft inblijven. De VVD is in tegenstelling tot de SGP/RPF niet dogmatisch…’
‘Jan, de SGP fractie graag voor een reactie.’
Ik schrik op uit mijn overpeinzingen en neem de fractie in beeld. In mijn viewfinder zie ik een beteuterd gezicht.
Het mooie van de polder is dat je overal de horizon kunt zien, de blauwe luchten, de rechte lijnen van de akkers met af en toe een dijk. Ik vind dat iets magisch, zo mooi, zo typisch Flevoland: daar raak je nooit op uitgekeken.
‘…Dan sluit ik deze vergadering onder grote dank.’
De burgemeester slaat met de hamer op het blok ten teken dat het laatste agendapunt met algemene stemmen is aangenomen. Gelukkig, de vergadering is ten einde. We breken onze spullen af en brengen ze terug naar de studio in de Meerpaal.
In het donker lift ik naar Kampen. Van het vlakke landschap is niet zo veel meer te zien, of het moeten de witte strepen zijn die in de koplampen oplichten.
Als ik tegenwoordig in Dronten kom voor een boekpresentatie en door de polder rij, zie ik de veranderingen in het vlakke landschap. Het nieuwe land verdwijnt. Ik merk ook de verrommeling op, waar Dekkers altijd bang voor is geweest. Langs de weg staan steeds meer vierkante blokken – dat dan nog net wel – van weer een groothandel of distributeur. Het open landschap groeit steeds meer dicht. Het wordt alsmaar lastiger om een geschikte plek te vinden om een typische Dekkers’ foto te maken.
De laatste jaren leefde de kunstenaar in anonimiteit en in januari is de man die een ode bracht aan het vlakke landschap overleden. ‘Met het oog van de kunstenaar en de hand van de fotograaf zette hij het Nederlandsche landschap in een nieuw perspectief,’ stond op de rouwkaart. Zijn complete archief schonk hij aan het Nederlands Fotomuseum.