Als ik langs ‘t Spant in Bussum fiets komt er een herinnering aan een legendarisch jeugdprogramma boven drijven dat achttien jaar lang op de buis is geweest. Ik kijk graag naar Stuif es in, een programma voor leerlingen uit de twee hoogste klassen van de lagere school. Kinderen kunnen in het programma iets laten zien waar ze goed in zijn. Dat kan van alles zijn: muziek, acrobatiek, goocheltruc of bijzondere hobby. Het is het tv-debuut voor Anita Meyer, Jochem van Gelder en Wibi Soerjadi.
De Balk
Een memorabel onderdeel van dit populaire programma is De Balk. Bij elke uitzending mogen acht basisscholen als publiek aanwezig zijn. Om uitgekozen te worden kunnen ze zich aanmelden met een brief. Wat begint als een touwtje waar wat normale brieven aanhangen groeit uit tot een spektakel. De aanwezige leerlingen geven presentatrice Ria Bremer aanwijzingen om bepaalde brieven te pakken. Om uitgekozen te worden maken scholen enorme zelf geknutselde pakketten, tekeningen en opvallende werkstukken. De kinderen schreeuwen door elkaar: ‘Links, rechts, hoger of lager.’
Maar het gaat in het programma uiteindelijk om het winnen van de Gouden Stuiver, het kind met de meest opvallende act in de uitzending.
Oefenen voor een Gouden Stuiver
In een doldriest moment heb ik zelf ook gezinspeeld op een deelname. Op de boerderij hebben we rode tonnen liggen, daarin heeft dichloordifenyltrichloorethaan gezeten, beter bekend als DDT, een middel dat in de jaren ’70 nog gebruikt mag worden in de landbouw als insecticide. Ik probeer met de tonnen een kunstje in te studeren, door al roterend van de ene ton op de andere te springen. Dat ik bij al dat oefenen nooit mijn ‘val-uit-de-boom-moment’ heb gehad mag een wonder heten, want been- of armbreuken zijn me bij de diverse pogingen bespaard gebleven. Ook mijn tanden zijn nog heel. Maar het is niet die geweldige truc die de uitzending zal halen. Of beter gezegd: het lukt me niet het overspringen een paar keer achter elkaar te herhalen.
Pukkie
Ik probeer nog of onze jonge hond Pukkie het niet kan doen. Ik verzin allerlei manieren om hem van de ene ton naar de andere te laten springen. We beginnen met een droge oefening, van de ene strobaal op de andere, dat gaat met allerlei kunst- en vliegwerk nog wel. Maar ook de tonnen zijn voor Pukkie een stap te ver. Daar helpen geen lekkere hapjes of andere beloningen tegen. Hij vertikt het gewoon om van het ene vat naar het andere te springen, laat staan om een ton met zijn kleine pootjes te laten bewegen. Voor ons dus geen Gouden Stuiver. Maar het is wel een leuke jeugdherinnering. Met een grote glimlach op mijn gezicht fiets ik in flauw lentezonnetje naar huis.
Dag Jan, wat een heerlijk column! Ik heb er erg om moeten lachten, want eerlijk is eerlijk: ik kan me helemaal niets voorstellen bij de gedachte dat jij van tonnetje naar tonnetje springt. En Pukkie dacht natuurlijk ook: Hij kan het niet en waarom zou ik het dan doen! Dank je wel! It brightens my day!