Maandag 9 juli rit 3
Nog een paar minuten. Zeven mannen in hun witte korsetten en met hun vizierhelmen op staan op een rijtje op het startpodium in Cholet. Een plaats met misschien wel de zwartste pagina in de Tourgeschiedenis. In 1998 waren hier de razzia’s en arrestaties en werden er bussen vol verboden middelen gevonden.
Koen de Kort zucht nog eens diep, hij is gespannen. 35,5 kilometer fietsen in misschien wel het zwaarste onderdeel van deze Tour. Gisteren is een ploegmaat, Tsgabu Grmay met heftige buikpijn uitgevallen. Dat betekent dat ze de ploegentijdrit met zeven man moeten gaan doen. Das balen. Deze rit tegen de klok kan de algemene uitslag drastisch beïnvloeden. De seconden tikken weg voordat hij en zijn overgebleven ploegmaten van Trek-Segafredo mogen starten. Hij wordt in balans gehouden door een jonge bevallige rondemis. Door zijn geblindeerde vizier heeft hij haar even indringend aangekeken. Meer plichtsmatig dan dat het enig gevoel bij hem opriep. Nog een keer haalt Koen diep adem. Dan zet hij druk met zijn linkerpedaal. Ze zijn weg, voorover gebogen voeren ze snel het tempo op tot gemiddeld vijftig kilometer per uur. Als een geoliede slang glijden ze over het hellende wegdek.
Het is een lastig parcours. Ze zeggen wel dat bij zo’n ploegenrit de ploeg zo sterk is als de zwakste schakel, maar dat is natuurlijk onzin. De ploeg is zo zwak als de sterkste schakel. Want degene die het hardst kan rijden, die conditioneel het sterkste is moet het zooitje bij elkaar zien te houden. Als een goede herder. Het is aan hem om de jongens die vandaag niet zo snel kunnen niet voortijding over de kling te jagen. Het is heel belangrijk om te weten wat een ander kan en waar je zelf toe in staat bent. Ze hebben er gezamenlijk intensief voor getraind. Het is zaak de rit goed in te delen, maar als een schakel hapert kunnen alle plannen de vuilnisbak in. Bauke Mollema, hun kopman mag geen schade oplopen vandaag.
Twijfel sluipt bij Koen binnen. Ben ik wel goed genoeg vandaag? Houd ik de rest niet op? Kan ik deze helse pijn nog langer verdragen. Koen weet dat hij niet de sterkste is. Het is lastig als je in een normale etappe even niet de juiste benen hebt, hoeft het team er niet per se onder te lijden. Maar nu kan falen fataal zijn. Z’n hartslag is opgejaagd tot ongekende hoogte. Hij rijdt op zijn limiet, toch geeft hij er nog eens een snok aan. Het zal hem niet gebeuren dat ze veel tijd verliezen op de concurrentie. Zijn lichaam voelt aan alsof het uitgeknepen wordt. Hij gaat van kop af en sluit naadloos achter z’n maten aan. Even in de windschaduw. Maar wel je koppie erbij houden, Koen! Kom je een centimeter te kort, kan je niet echt meer aanpikken dan wordt het snel een decimeter, een meter en dan ben je het contact met de rest kwijt. Dat mag niet gebeuren. Trappen en blijven gaan, dat verrekte klimmetje. Oh, die verzuring. Gelukkig daar is de meet van de laatste kilometer en we zijn nog bij elkaar. De Trekboys hebben gruwelijk hard gereden maar of het genoeg is… #TDF2018