Ik was laatst op een kinderfeestje. Dat is altijd even wennen, een hoop drukte, gekrijs van schelle stemmen en door elkaar heen rennen van klein spelend grut. Je begrijpt: niet een van mijn favoriete tijdverdrijven, maar het hoort bij de verschillende fasen in het leven en je moet er altijd maar het beste van maken en hopen.
Bij deze verjaardag had ik echter te maken met een jonge, digitale generatie. Ze zaten allemaal op hun eigen computer te gamen, al dan niet met elkaar. Op het scherm racen door de straten van Mario, met zelfgekozen kart, wielen, hoofddeksel en landingsvoertuig. Dat is een stuk rustiger. De cadeautjes lagen zelfs nog op de tafel op de jarige te wachten om uitgepakt te worden.
Later die middag besloten we samen pizza’s te bestellen. Een van de vriendjes had al de gehele middag tijdens het spelen aan zijn losse voortand zitten voelen en toen hij enthousiast zei dat hij wel een pizza peperoni lustte vloog de melktand over de tafel. Een groot gat achterlaten in zijn melkgebit.
Een van de ouders raapte het melktandje op en wikkelde dat in een servet voor de tandenfee. O ja, die bestaat ook nog, voor mij persoonlijk meer een fabel dan dat ze een gebruikelijke bezoekster was in ons gezin.
Het jongetje zal vannacht de uitgespuugde tand onder zijn kussen leggen in afwachting wat hij de volgende ochtend zal aantreffen. Meestal een muntje of een ander cadeautje. Naar gelang de materialistische inslag van het gezin. Een mooi doosje om alle melktanden in te bewaren zou ook kunnen.
Tijdens het eten zit het jongetje aandoenlijk aan de opening in zijn mond te voelen, alsof hij zelf nog niet kan geloven dat de wisselfase van het gebit is begonnen. Het voelt natuurlijk onwennig en dan heb je de neiging om steeds te gaan voelen met tong of vinger.
De tandenfee stelt de ouders voor hetzelfde dilemma als Sinterklaas, die momenteel de gemoederen bezighoudt. Is het erg om tegen je kind te liegen over het bestaan van de tandenfee of Sint? Als je de fabel ontkracht wil je niet op je geweten hebben dat je kind in de klas rondbazuint dat de tandenfee of de Sinterklaas niet bestaat.
Je kunt het ook anders aanpakken, je hoeft geen leugens te vertellen, je kunt ook vragen aan je kind hoe ze denken dat de tandenfee het zal aanpakken? Misschien is het antwoord: ‘Ik denk dat ze voorzichtig het kussen optilt en het muntje eronder legt.’ Zo stimuleer je het eigen denkproces en vul je niet te veel in. Mooie bijkomstigheid: op deze manier doe je mee zonder ‘leugens’ te vertellen.
Trouwens ik kan me niet herinneren dat het persoonlijk ontdekken dat de Sint niet bestaat tot een drama of vertrouwenskwestie naar mijn ouders toe heeft geleid. Ik was allang blij dat ik dan ook geen liedje meer voor hem hoefde te zingen. Ook blijkt uit onderzoek dat de meeste kinderen zich niet voorgelogen of bedrogen voelden en er geen noemenswaardige last mee hebben gehad.
Ik ben benieuwd wat de jonge tandeloze verjaardagsgast de volgende ochtend onder zijn kussen heeft gevonden. #tandenfee #sinterklaas