Gisteren was een speciale zondag. Eeuwigheidszondag is in veel protestantse kerken de laatste zondag van het kerkelijk jaar en tevens de zondag voordat de adventstijd begint. In deze dienst gedenkt men de gemeenteleden die in het afgelopen jaar zijn overleden. Alle namen van de overledenen worden hardop genoemd en er wordt een kaars aangestoken. Daarbij wordt troost gevonden in de belofte van Gods zorg voor de geliefden die er niet meer zijn, én hoop geput uit de belofte dat God ‘alles nieuw zal maken’.
Sinds kort werk ik als redacteur bij het KRO-NCRV tv-programma Petrus in het land. Dit jaar waren we te gast bij de protestantse kerk van Westervoort. Tijdens de research om mensen te vinden die een geliefde hadden verloren kwam ik in contact met een jonge vrouw die eigenlijk per toeval een oudere flatgenoot heeft verzorgd tot haar dood. De twee vrouwen kenden elkaar niet, maar de zieke mevrouw die uitgezaaide darmkanker had, stond plots voor haar deur met de vraag of zij haar wilde helpen.
Achteraf zegt de jonge vrouw geen idee te hebben waarom ze naar haar is toegekomen, maar het verhaal dat zich vanaf dat moment afspeelt doet mij sterk denken aan de parabel van de barmhartige Samaritaan. De jonge vrouw schakelt maatschappelijk werk en allerlei andere zorg in. Ze gaat elke dag bij haar langs om haar te helpen. Uit bed halen, koffie zetten, et cetera. Ze doet dat met overtuiging want ze vindt dat niemand alleen hoeft te zijn, laat staan alleen te sterven. Het geloof is voor de mevrouw erg belangrijk. Via de kerk regelt de buurvrouw een vrijwilliger die regelmatig uit de Bijbel komt voorlezen.
Lichamelijk gaat de oude vrouw snel achteruit. Kort voor kerst is ze overleden. De buurvrouw heeft haar tot het laatste moment verzorgd en een uitvaart geregeld die bij haar past. ‘Ik deed het uit liefde voor haar,’ vertelt ze. ‘Deze mevrouw had nooit zo lang alleen mogen zijn. Voor hetzelfde geld als ik er niet was geweest dan had ze maanden dood in haar flat gelegen.’
De overledene ligt op een natuurbegraafplaats en de buurvrouw die een vriendin is geworden, bezoekt haar daar regelmatig en steekt dan een kaarsje voor haar aan. De komende kerstdagen zullen haar gedachten wellicht vaak uitgaan naar een jaar eerder.
De predikant omschreef haar bij de uitvaartdienst als een engel en ik denk dat dit de juiste omschrijving is. ‘We moeten goed zijn naar een ander, dat is mijn insteek, zoals je bent voor jezelf, moet je ook voor een ander zijn, daar geloof ik in,’ zegt ze aan de telefoon. ‘Mensen moeten elkaar respecteren. Het bestaat bijna niet meer dat mensen naar elkaar omkijken, dat is jammer.’
Ik ben erg onder de indruk van haar verhaal dat zeker verteld dient te worden. Petrus in het land is daar een mooie plek voor.