Precies een week later zit ik gespannen te wachten op het telefoontje van de longarts die me laat in de middag zal bellen over de uitslag van het slaaponderzoek. De hele dag is mijn buik overgevoelig. Ik kan me nauwelijks concentreren. Echter geen belletje. Een half uur na het afgesproken tijdstip doe ik zelf een poging om met haar in contact te komen. Ik krijg het antwoordapparaat van de longpoli. Iedereen is al naar huis. Is ze me vergeten, wat is er misgegaan?
De volgende ochtend bel ik opnieuw. Ja, ik stond inderdaad op de lijst om gebeld te worden.
‘Wat merkwaardig dat het niet is gebeurd,’ zegt de assistente. ‘Ik ga haar voor u mailen want ze is pas over drie dagen weer in het ziekenhuis.’
De moed zinkt me in de schoenen. Wat irritant… nog langer wachten.
Tegen het middaguur word ik door de longarts gebeld. Ze begint met wat vragen over mijn gezondheid. ‘Bent u de laatste tijd in gewicht gegroeid?’
‘Nee, redelijk constant gebleven.’
Weer de vraag of ik mijn amandelen nog heb? En mijn eigen gebit? En of ik veel alcohol drink?
‘Nee, erg weinig omdat ik merk dat ik er steeds slechter tegen kan.’
Vervolgens meldt ze de uitslag. Uit de meting blijkt dat ik maar liefst vierenvijftig keer per uur een ademstilstand heb van gemiddeld tien tot twintig seconden. Dat is erg hoog. Dat betekent dat je lichaam elke keer een stressmoment doormaakt. Je stopt met ademen tot je hersenen een seintje afgeven dat er iets aan de hand is en je longen de opdracht krijgen door te gaan met ademen. En mijn zuurstofopname is ook laag. 62% of was het 82%? Doordat ik schrik van de mededeling weet ik het juiste cijfer niet meer.
Het verklaart veel: hoe ellendig ik me overdag voel, hoe prikkelbaar ik ben geraakt. Houd het dan nooit op, wat is er met me aan de hand, dat ik zo moe ben, zo weinig energie heb en geen lust om dingen te ondernemen? Slaapapneu, dat staat nu wel onomstotelijk vast. Tijdens de slaap ontspannen de spieren, dus ook die in de mond- en keelholte. Hierdoor blokkeren de tong en/of zachte delen in de keel de ademhaling. Dit wordt obstructief slaapapneu (OSA) genoemd. OSA is de meest voorkomende vorm van slaapapneu.
‘Geen wonder dat u vermoeid bent, u loopt elke nacht een marathon,’ zegt de arts. Om meteen over te gaan op de mogelijke behandelvormen. Het aantal ademstilstanden is zo hoog, dat een bitje geen oplossing is. Ik kom alleen nog maar voor de beademing met een gezichtsmasker in aanmerking. De longarts meldt me aan voor het slaaptraject om de geschikte beademing te vinden, waardoor ik uiteindelijk nog maximaal vijf keer per uur stop met ademhalen en ik tenminste vier tot zes uur achter elkaar door kan slapen. (WORDT VERVOLGD 2/5)