Tegenwoordig ben ik eerder op dan de zon. De ochtenden zijn snel donker geworden. De r van herrrfst zit weer in de maand. Hard tikt de regen tegen het slaapkamerraam. Absoluut geen zin om mijn warme bed te verlaten en naar een distributiehal te gaan.
Ondanks de regen zal ik toch naar buiten moeten. Op een drafje ren ik naar de auto. De regen striemt in mijn gezicht. Mocht ik nog niet wakker zijn dan ben ik het nu wel.
Mijn ruiten zijn beslagen van de kou en ik moet de blower op standje vier zetten om iets te kunnen zien. Ik wil niet de geparkeerde auto van een buurtbewoner schampen. Alle kleur is uit mijn navigatiesysteem getrokken, ook die heeft zich aangepast.
Op de Vreelandseweg priemt het felle gele licht van mijn achterligger in de achteruitkijkspiegel. Ik ga iets harder rijder om er geen last van te hebben. Het heeft geen zin, want hij of zij ziet het als een aanmoediging om ook de snelheid te verhogen. Bij de rotonde neem ik met opzet de buitenste ring in de hoop dat de bestuurder me zal passeren. Gelukkig, die ben ik kwijt.
Op de carpoolplek is de broodjeskar verdwenen, met deze koude donkere dagen is er waarschijnlijk geen klandizie.
Vier slierten autolichten spoeden zich op de A2 naar Utrecht. Allemaal rode lampjes in allerlei soorten en maten. De mooiste zijn wel de rode ‘gezichtjes’ van de VW’s.
Diegene die echt haast heeft neemt de vijfde baan maar riskeert daarmee wel een boete. Zijn er nu meer mensen op weg naar hun werk of komt het doordat de wereld kleiner is geworden? Feit is dat de mede werkers in de donkere ochtend meer opvallen.
Gelukkig geen oponthoud. Ik ben op tijd om in te klokken.
‘Waar heeft u vandaag zin in?’ vraagt de koffieautomaat.
Wat dacht je van meteen terug naar mijn bed te gaan, denk ik en druk op de cappuccinoknop.
In de distributiehal zijn de korte broeken en hemdjes vervangen door hoodies, diep over het hoofd getrokken. Ik vermoed dat sommigen daarmee verbergen dat ze een oortje in hebben dat ze verbindt met hun eigen muziek, zodat ze niet het geleuter op Qmusic hoeven aan te horen. Geef ze eens ongelijk. Het is echter verboden om een mobiele telefoon op de vloer mee te nemen.
Ik loop langs de honderden blauwe bakken om de lege locaties te checken. Als er toch nog een artikel is achtergebleven dan verwijder ik het en noteer het artikelnummer en het aantal. Soms als het er heel veel zijn is de bak waarschijnlijk per ongeluk op een verkeerde locatie terechtgekomen en moet die verplaatst worden naar de juiste plek.
Het is aan de artikelen te merken dat Halloween, Sinterklaas en Kerst aanstaande zijn. Veel bakken zijn gevuld met spinnen, vleermuiscapes, chocoladeletters, pepernoten, kaarsen of kerstballen in allerlei varianten.
Daarna begin ik met de inventarisatie en steek ik mijn neus in de blauwe bakken om de artikelen te tellen. Soms krijg ik bij het leeghalen spontaan een niesbui. Stof of komt het door het materiaal van het artikel? Een wollen trui die in de stapelkorting is. Of de jutenzak van de Sint.
Ik moet mijn aandacht erbij houden en me niet laten afleiden door collega orderpickers, anders moet ik opnieuw met tellen beginnen. Was het nou zestien? Of zeventien? Het voelt soms alsof ik in een escaperoom zit en de juiste getallen op de scanner moet invullen om over een paar uur weer naar buiten te mogen.
Vooralsnog ga ik stug door en hoop ik dat er niet te veel verschillen zijn met de actuele voorraad in de computer, anders moet ik die bakken hertellen. Op het dak tikt ook de regen rustig door.