Inmiddels zijn in ons land de eerste vaccinaties geweest. Het mocht even duren. Ik kreeg bijna het idee dat men overvallen was dat een vaccinatiecampagne een grote logistieke operatie vergt met de nodige ICT-toepassingen. Terwijl de vreugdezang voor de kerst aan de horizon was uitgebroken omdat het Europees Geneesmiddelen Agentschap het PfizerBioNtechvaccin had goedgekeurd en de meeste landen zich naar de vaccinatiestraten spoedden, moesten wij wachten op de drie wijzen voordat het eerste goud door de Nederlandse aderen vloeide. Hoe toepasselijk verschenen André Rouvoet (GGD GHOR), Jaap van Delden (RIVM) en coronaminister Hugo de Jonge op Driekoningen in Veghel om de eerste prik bij te wonen. Hugo stond een beetje bedremmeld in zijn hippe schoenen, waar ik eerlijk gezegd momenteel niet in zou willen staan, met grote blauwe ogen toe te kijken hoe een blonde vrouw met een bosgroen wollen vest de prik in de linkerbovenarm van de met beleid geselecteerde verpleeghuismedewerker Sanna Elkadiri zette. Ze gaf geen krimp toen de spuit erin ging. De fotocamera’s ratelden en flitslicht deed haar uiteindelijk met de ogen knipperen.
De start was gemaakt. Symbolisch weliswaar.
Hugo haalde opgelucht adem en sprak van een mijlpaal om op te gaan zitten en te genieten van het uitzicht. Als je de betekenis van dat woord opzoekt snap ik waarom hij juist deze woorden gebruikte: ‘Een mijlpaal is een paal die de afstand in mijlen aangeeft, tot een bepaalde stadspoort of tot de volgende mijlpaal. Voordat er mechanische kilometertellers bestonden, werden deze palen langs interlokale wegen geplaatst om reizigers te informeren over hun positie. Landmeten was echter geen exacte wetenschap. De nauwkeurigheid liet door slordigheid of om politieke redenen weleens te wensen over. Want niet alleen vermeldt een mijlpaal de namen van plaatsen in de buurt, er blijkt ook uit (al dan niet omdat het er met zoveel woorden op staat) wie het voor het zeggen heeft in het gebied.’
Ik zou denken niet gaan zitten, mouwen opstropen, snel die andere priklocaties uitrollen en nu aan het vaccineren!
Op die vroege ochtend terwijl het buiten nog schemerde, leerde ik nog meer. Wat er precies in het vaccin zit: RNA, vetbolletje, suiker en zout. Dat er zes (soms zeven) spuitjes uit een ampul te halen zijn. En dat je na de vaccinatie nog een kwartier op een stoel moet blijven zitten.
Gelukkig, de strategie voor het vaccineren is nu bekend. Ik weet dat het plan niet in beton is gegoten en dat er in de komende maanden nog veel kan veranderen, naar gelang de mutatie van het virus, de beschikbaarheid en het aanbod van andere vaccins en lobbygroepen die al of niet terecht voorrang willen. Persoonlijk kan ik niet wachten want de vaccinatie is mijn sprankje hoop op betere tijden. Er is een perspectief dat we in de loop van dit jaar van deze ellende af zijn, al ben ik mij bewust dat we nog wel eventjes aan coronamaatregelen gebonden zullen zijn.
Heb ik geen twijfels? Nee, het is misschien een gok omdat de bijwerkingen op de lange termijn niet bekend zijn, maar corona krijgen en eraan overlijden heeft helemaal niet mijn voorkeur. Daarnaast weten we volgens mij niet hoelang het vaccin ons beschermt. Misschien is de immuniteit na drie maanden uitgewerkt en moeten we weer opnieuw in de rij aansluiten. Vinger aan de pols houden, dus. Maar het biedt hoop.
Voorlopig zullen we morgenavond de bittere pil moeten slikken die afgelopen zondag tijdens het spijkerbroekenoverleg in het Catshuis is voorbereid dat we de komende weken in de lockdown blijven zitten, omdat een versoepeling niet kan zolang de besmettingen nog zo hoog zijn. Volhouden dus!