Donderdag 22 februari
Snowboardster Michelle Dekker wil revanche in Korea. Ze was vier jaar terug tijdens haar olympische debuut in Sotsji even ontroostbaar. De toen zeventienjarige snowboardster kwam op de parallelslalom twaalf honderdsten van een seconde te kort om zich te plaatsen voor de finale. Op de parallelreuzenslalom redde ze het eerder ook niet. Nu, vier jaar later, moet het in Pyeongchang beter. ‘De Olympische Spelen zijn voor mij geslaagd als ik de finale haal,’ aldus de niet geheel fitte Dekker, die herstellende is van de griep. Ze traint bij de Oostenrijker Richard Picki. En ze wordt begeleid door haar vader, die tevens haar ‘waxman’ is. Omdat het IOC in de zomer van 2015 besloot de parallelslalom uit het olympische programma te halen, doet Dekker in Zuid-Korea alleen mee aan de parallelreuzenslalom. Het grote verschil tussen beide disciplines: de paaltjes staan verder uit elkaar. Op de reuzenslalom gebruik je een langer board, wat een andere timing vereist. ‘De slalom was echt mijn ding, maar inmiddels heb ik me deze discipline goed eigen gemaakt. Op trainingen zie je dat ik stappen maak.’ Treedt ze daarmee in de voetsporen van Nicolien Sauerbreij? Dekker heeft echter geduchte concurrentie van Ester Ledecka, de Tsjechische die totaal onverwacht bij het skiën voor een stunt zorgde en vijf minuten als een konijn in een fel autolicht staarde met haar grote skibril en niet kon geloven dat ze werkelijk olympisch kampioen op de super G was geworden.
Shorttrack is volgens sommigen de mooiste onder de schaatssporten. Met meerdere rijders in een baan van 111,12 meter vechten om de posities die je plaatsen voor de volgende ronde. Inhaalacties op de vierkante meter bij hoge snelheden en krappe bochten. Shorttrack vraagt van de schaatsers een geweldige schaatstechniek, goed uithoudingsvermogen en veel tactisch inzicht. Voor het publiek is shorttrack een geweldige kijksport. Een sport vol actie, spanning en spektakel. Ik zelf vind het soms niet ontspannen kijken, er gebeurt krankzinnig veel en het is soms wat onoverzichtelijk zeker bij zo’n estafette. (Maar misschien ben ik daar te oud voor.) Afgelopen dinsdag geschiedde het wonder van Gangneung: via de B-finale wisten de dames een mooie bronzen plak te halen. Wat prachtig voor Jorien ter Mors, dat ze toch nog een medaille mee naar huis mag nemen op haar laatste shorttrack optreden. ‘Het is fantastisch, met een wereldrecord nota bene, het is een droom die uitkomt,’ volgens Ter Mors. Vandaag staat er enorm veel shorttrack op het programma. Helaas niet de relay (5 kilometer estafette) heren, want die hebben een penalty gekregen en zijn definitief uitgeschakeld. Maar Daan Breeuwsma en Dylan Hoogerwerf komen in actie op de 500 meter. Dat betekent 4,5 rondjes die je op topsnelheid moet rijden. Een goede start is cruciaal. Als je die niet hebt kun je het wel vergeten. Een startpositie in de binnenbaan is essentieel. Vandaar ook dat iedereen vol gas gaat in de heats en in de halve finales. De tijd bepaalt je startplek in de volgende ronde. Start je in de finale aan de buitenkant, dan ben je al bijna kansloos voor goud. Als eerste de eerste bocht halen, dat is wat iedereen wil. Inhalen is gewoon heel lastig op deze korte afstand. Hoogerwerf en Breeuwsma gelden als outsider op de 500 meter. Ze zijn beide ingedeeld in de vierde en laatste kwartfinale. Suzanne Schulting, Yara van Kerkhof en Lara van Ruijven gaan proberen om Olympische eremetaal te veroveren op de 1.000 meter. In de vierde kwartfinale rijden Schulting en Van Kerkhoven tegen elkaar. Op de 1000 meter rijden ze 9 rondjes en dat is door de lengte een wat tactischer spel. Het is een moeilijke afstand om te rijden, omdat de vrouwen van de lange afstand en sprinters hier samenkomen. De snelheid ligt bijna te hoog om in te halen, maar niet hoog genoeg om mensen eraf te rijden. En omdat iedereen heel compact bij elkaar blijft rijden is er na het inhalen nauwelijks ruimte om weer in te voegen. Dan moet je welhaast gelijk door naar de eerste plek. ‘Dit is de afstand van Suzanne Schulting dus misschien kan ze voor iets moois zorgen,’ zegt Cees Juffermans, co-commentator. Schulting omschrijft zichzelf als een enorme stuiterbal. In een week tijd sprong ze van de ene emotie in de andere. Ze debuteerde op de Olympische Spelen met een uitglijder op de 500 meter, gevolgd door een uitschakeling op de relay. In de voorbereidingen naar de 1000 meter waren er tranen, omdat het haar allemaal even te veel werd. Ze is talentvol, maar ook grillig en wispelturig en kan zomaar een penalty veroorzaken. ‘Ze is schaatstechnisch gezien niet het grootste talent, maar ze heeft een drive, waarmee ze het wel heel ver kan schoppen,’ zegt haar coach Jeroen Otter. In die ongekende gretigheid schuilt ook haar valkuil. Te graag willen waardoor het shorttracken wild en ongecontroleerd wordt. Ze zal dus slimmer moeten kiezen. Suzanne Schulting is duidelijk een shorttrackerster anno 2018. Ze heeft haar eigen vlog (https://youtu.be/ZLXPaTDoTmg) en Instagram account, waarop ze nadrukkelijk laat zien waar ze mee bezig is. Ze deelt daarop dat ze maar voor één ding naar Pyeongchang komt, een plak, al het andere vindt ze ‘bullshit’. Ze is een feestbeest, dat blijkt wel en het is voor ons en zeker voor deze jonge Friezin zelf te hopen, dat er vanavond een ‘veilig’ feestje gebouwd kan worden in het Holland Heineken House!
