Eerste Pinksterdag, 13 mei 1993. Marjolein heeft met haar vriend spaghetti gegeten en samen kijken ze tv. Ze verveelt zich en zegt tegen Jeroen: ‘Ah, laten we iets leuks gaan doen, het is zo saai. Er zit geen spanning meer in m’n leven.’
Marjolein zet muziek op van Pearl Jam en begint te dansen.
Oh, I, oh I’m still alive
Hey, I, oh I’m still alive
…schalt luid uit de speaker in de woonkamer van een oude stolpboerderij onder aan de dijk. Uit balorigheid springt Marjolein op de bank. Wild dansend verliest ze haar evenwicht en valt dwars door een glazen salontafel.
Door het oog van de naald
Dit is een van de waargebeurde verhalen uit het KRO-programma ‘Door het oog van de naald’, over mensen die een ingrijpende gebeurtenis hebben meegemaakt. Ze vertellen over die ervaring en de gevolgen ervan voor hun leven. Voor de uitzending worden de gebeurtenissen in dramatische scènes gereconstrueerd. In de studio volgt een ontmoeting met hun ‘redder’.
Dit programma is mijn regiedebuut. Onder begeleiding van een oude rot in het vak mag ik de reconstructie maken. Dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan.
Marjolein is met haar hoofd door de glazen plaat gevallen en een scherf heeft haar halsslagader aangeprikt. Hevig bloedend staat ze op, kijkt naar haar handen en vraagt zich hardop af waar al het bloed vandaan komt. Haar vriend Jeroen is erg geschrokken en rent naar de keuken om hulp te halen. Toevallig is daar een jonge politieagent aanwezig die bij een vriendin op bezoek is.
Reconstructie
Het maken van een geloofwaardige reconstructie van een halsslagaderlijke bloeding is niet eenvoudig. Hoe doe je dat? Het moet er ook geloofwaardig uitzien. Voor de reconstructie werken we met lotusslachtoffers die de hoofdpersonages uitbeelden en de verwondingen simuleren. Maar je kan niet van zo iemand verlangen om zich op een glazen tafel te laten vallen. Dus wordt ‘Annie’ van stal gehaald bij een firma waar ze etalagepoppen verkopen.
Met een pruik en de kleding van het slachtoffer probeer je Annie zoveel mogelijk op de echte Marjolein te laten lijken. Daarnaast koop je bij de kringloop een glazen tafel die mag sneuvelen. Het vervelende is dat je de etalagepop maar één keer door de tafel kan laten vallen en dan moet alles perfect gaan. Een grote uitdaging voor een beginnend regisseur.
Alles wordt goed voorbereid en Annie valt in eerste instantie te zacht. Ze breekt niet door het glas. Ze zal met meer geweld moeten vallen. De tweede poging is prima. Met veel gerinkel valt de pop door de tafel. Gelukkig, dat is gelukt!
In de volgende scène komt agent Paul de kamer binnenrennen. Met een theedoek drukt hij de heftig bloedende ader in Marjoleins hals stevig dicht. Met deze kordate actie heeft hij haar leven gered.
Naar het ziekenhuis
De alarmdiensten zijn inmiddels gewaarschuwd. De blauwe zwaailichten scheren over de dijk en de sirenes zorgen voor een unheimisch effect. Marjolein wordt zo snel mogelijk naar het ziekenhuis gebracht. Daar wil ik ook de opvang en behandeling op de spoedeisende hulp filmen. Het is al laat als we met de gehele crew in het ziekenhuis aankomen. Eigenlijk is er te weinig personeel beschikbaar om de verzorging zo realistisch mogelijk te laten lijken. Nou, dan zelf maar een witte jas aangetrokken en een rol spelen als verpleegkundige.
Wat ik niet weet is dat mijn collega die me opleid met de crew heeft afgesproken om een grap uit te halen als een soort ontgroening van de jonge regisseur. Als de arts de wond gaat bekijken, is die zo geprepareerd dat ik de volle lading van het nepbloed over me heen krijg. Gelukkig blijf ik in mijn rol en begin ik niet te gillen.
Ieder jaar met Pinksteren of als ik ‘I’m still alive’ van Pearl Jam hoor, moet ik wel even weer aan dit bijzondere voorval denken. De scène met het spuitende bloed heeft echter nooit de uitzending gehaald.