Sky Music klinkt door de enorme hal. Purple Rain van Prince probeert boven het industriële geluid van de lopende band uit te komen en het constante geruis van de blowers die ‘frisse’ lucht inblazen. Een grijs krat klettert op het blad van mijn werktafel. Ik moet het leegmaken en de inhoud ervan inpakken.
Vanochtend toen ik langs de desk liep om een verse batterij voor mijn handscanner te pakken, kreeg ik van de teamleider te horen dat ik naar tafel 121 moest om in te pakken. Op het laatste moment werden mijn inpakskills hoger ingeschat dan mijn talent voor orderpicken, maar waarschijnlijk gaat het gewoon om het vervangen van een zieke inpakker. Ik sta op single pack, de enkele bestellingen, met mijn rug naar mijn Spaanse collega. Samen delen we de diverse soorten inpakplastic. ‘Hola, bon dias,’ groet ik, maar hij zegt al een paar woorden Nederlands terug. Je bent hier ook leraar voor mensen die graag de Nederlandse taal onder de knie willen krijgen. ‘Wat is het woord voor how are you?’
Ik moet nog even in mijn ritme komen. Grijze bak scannen, een artikel eruit halen, tweemaal de barcode scannen en dan F5, F3 en F9 intoetsen. De computer geeft me een inpakadvies: use envelope. Maar dit vrouwenvest is te dik dat past niet door de brievenbus. Dan maar het kleinste doosje dat er is, die met de hartjes erop. Adressticker en bon uitprinten, op en in de doos doen, het bedrijfslogo naar me toe houden en op de band zetten, de zijflapjes een klein beetje ingedrukt. En vlug het volgende artikel scannen.
Door de muziek dwalen mijn gedachten af. Eye of the tiger triggert mijn tijd bij de lokale omroep in Dronten. Eens in de zoveel maanden gebruiken we het zaterdagse uitzenduur om een lokale popband een live-optreden te laten verzorgen. OdB heet het programma. De studio verandert daarbij in een concertzaal. Instrumenten worden uit het busje geladen en naar de vloer gesleept. Op het prakje bouwen de vaak nog jonge bandleden hun instrumentarium op. De geluidsman checkt het geluidsplan en de belichter probeert er met gekleurde filters een flitsend optreden van te maken. Met plezier denk ik aan die zaterdagen terug.
Ondertussen leg ik een kruis van bubbelplastic in de verpakkingsdoos, om een klant uit Duitsland blij te maken met een fotolijstje. Ik heb de glasplaat eerst in noppenfolie verpakt om er voor te zorgen dat de inhoud heel aankomt. Ten teken dat er voorzichtig met de doos moet worden omgesprongen plak ik drie blauwe breekbaar/fragile-stickers op de boven- en zijkant. Met mijn handpalm wrijf ik er overheen om te zorgen dat ze goed vastzitten en niet voor problemen zorgen bij de robot die de doos dichtplakt.
De drummer laat zijn eerste roffel horen, de geluidsman steekt zijn duim op vanuit het geluidshok en plakt een tapeje bij de schuifknop zodat hij hier de drums kan vinden, vandaag. De microfoon van de zanger geeft een nare brom. De technicus snelt de vloer op om het te verhelpen. Hij omzeilt de trap van de lichtman, die bezig is met het uitlichten van het podium.
‘Can you help me?’ De computer van de Spaanse collega geeft een grijs scherm. Het is even puzzelen wat er aan de hand is. F6 of Escape – wat hij natuurlijk zelf ook al geprobeerd heeft – biedt geen soelaas. Dan maar een rigoureuze methode. Het programma afsluiten en opnieuw inloggen en hopen dat het probleem daarmee opgelost is. Niet dus. Maar ik blijf hardnekkig proberen, want dat is enige snelle methode die ik ken. En ja hoor, bij de tweede poging gaat het goed. Hij geeft me een tevreden klopje op de schouder en ik snel weer naar mijn eigen desk. Bon dichtvouwen, in de enveloppe doen, plakrand verwijderen en in de bak ‘Thuisbezorgd Nederland’ leggen.
Om twee uur ’s middags komen alle vrijwilligers die vandaag dienst hebben naar de studio. Ik neem het draaiboek door en vertel wat straks tijdens de live-uitzending de bedoeling is. Daarna houden we de ‘continuity’, een soort generale repetitie, om te zien of alles werkt. De band speelt alle nummers achter elkaar door. Samen met de regieassistent proberen we de drie cameramensen te sturen, maar dat is een helse klus want zij staan boven op de band en kunnen vaak niet goed horen wat we in hun oortje schreeuwen. Daarom heeft iedere camera zijn eigen gebied. Iemand volgt de zang, de ander de gitaren of keyboards en de derde heeft een vrije rol. Voor de zekerheid hebben we een vierde camera in het lichtrek gehangen boven de drummer of voor een totaalbeeld van de band. Dat is een veilige camera om op terug te vallen als de chaos compleet is. Het is de bedoeling op de maat van de muziek de beelden te schakelen, dus de technicus die daarvoor verantwoordelijk is en naast me zit, volgt zijn eigen plan, anders zijn we continu te laat. Ik geef alleen op voorhand aan naar welke van de vier camera’s ik wil schakelen. De regieassistent is beducht op de gitaarsolo’s en probeert de cameraman te waarschuwen. Als alle nummers gerepeteerd zijn is er tijd om nog even wat puntjes op de i zetten als het straks – na een korte pauze – allemaal voor het echie zal zijn.
De temperatuur in de distributiehal is opgelopen, het zweet parelt van mijn slapen en soms krijgen de klanten een stukje van mijn dna cadeau. Een theedoek ligt standaard op de dozen om mijn gezicht te kunnen deppen. Terwijl ik mijn voorhoofd afveeg zegt de buurman met een glimlach: ‘You’re hot?’
‘Yes, I am.’ De dubbelzinnigheid ontgaat me niet. We buffelen moedig verder, op naar de honderd stuks per uur, anders functioneren we niet naar tevredenheid.
Ook in de studio is de temperatuur naar tropische hitte gestegen. Cameramensen hebben hun trui uitgedaan. Nadat de leader van OdB gestart is, begint de band te spelen. Hun jeugdig enthousiasme spat van het tv-scherm. Het gaat goed, af en toe een misser, maar dat is all-in the game. Iedereen is goed op elkaar ingespeeld.
‘Het volgende nummer is Blue Hotel,’ kondigt de zanger aan, en de band geeft een goede imitatie van het Chris Isaac nummer. Bepaalde covers zijn populair en komen telkens voorbij in de jaren dat we dit programma maken. Unchain my heart van Joe Cocker of Summer of ’69 van Brian Adams, bijvoorbeeld.
De bevrijdende bel klinkt, het is half vijf, einde werktijd. Zorgen dat je kort van te voren geen ingewikkelde order meer aanpakt, want die moet je afmaken. De werktafel is schoongemaakt, het afval opgeruimd en de dozen aangevuld voor de collega’s van de avonddienst. Ik geef mijn buurman een boks. ‘We nailded it, today. See you tomorrow.’
‘Prettige avond,’ zegt hij met een verleidelijk accent.
In de studio drinken we een biertje op het geslaagde optreden. De hitte zindert nog na in de ruimte. Soms kijkt de band even bij de bandmachinist hoe de uitzending eruitziet en vooral hoe het geluid klinkt. Het is goed, de geluidsman heeft weer wonderen verricht. Iedereen kan tevreden zijn. It’s a wrap.