Dinsdag 20 februari
Tja, ik wil er eigenlijk niet over beginnen, maar we staan al een paar dagen droog. Geen medailles meer sinds Esmee Visser en haar coach in de file stonden naar Medal Plaza en bijna te laat waren voor de medaille-uitreiking in het olympische stadion. En vandaag zal daar niks aan veranderen. Ik verwacht dat we maximaal nog drie medailles aan de 13 van nu zullen toevoegen. Het is een slappe dag qua Nederlandse inbreng. De shorttrackers moeten zich proberen te kwalificeren voor een finale, die later in de week wordt gereden. Dus vandaag maar een kijkje achter de schermen… met Astrid Wisman. Bij de laatste twee Winterspelen heeft ze de world feed verzorgd bij het schaatsen. In Pyeongchang is gekozen voor een Japans bedrijf dat de registratie van de schaatswedstrijden verzorgt, vanwege het kostenplaatje. Maar ook deze Spelen is Astrid paraat want ze doet voor de NOS de additional feed. Dat wil zeggen we zien op de Nederlandse tv de streaming die de hele wereld live krijgt te zien en met eigen camera’s voegt ze daar voor Nederland belangrijke details aan toe: de koning op de tribune, een zenuwachtig over het middenterrein lopende Wüst, de jonge Patrick Roest aandoenlijk tussen zijn ouders in afwachting welke plak hij gaat pakken. Als het interessant is breekt ze in op het wereldwijde signaal. Daarnaast doet ze de regie voor de studiogesprekken van Dione de Graaff en de analisten. ‘Bij het olympisch schaatstoernooi wordt flink uitgepakt. Er zijn dertig camera’s, bij een WK hooguit zestien. En ze staan op elke positie die je maar wilt (nog net niet op het schaatspak van de rijder). Een railcam, die vanaf de 1500 meterstart naar de finish loopt, een spidercam die boven de ijsbaan hangt en verschillende slowmotioncamera’s. Je kunt bijna elke hoek in beeld brengen. Als regisseur kun je daar alleen maar van dromen,’ zegt Wisman. ‘Er zijn nog wel wat dingen te bedenken. Bij deze Spelen staat de massastart voor het eerst op het programma. Hoe gaaf zou het zijn om een camera op het ijs te hebben, of op een helm. Bij shorttrack rijdt er nu al een cameraman in een wit pak om de schaatsers heen.’ Het is lastig om de snelheid van schaatsen (soms wel 60 km per uur) te laten zien. ‘Als je in één kader blijft ziet men thuis niet hoe hard het gaat. Daarom moet je zorgen dat je iets in de voorgrond hebt. Paaltjes, reclameborden. We gebruiken een camera die in de bocht meerijdt en net iets achter de boarding zakt, zodat die op de voorgrond komt. Daarmee creëer je het gevoel van snelheid. Het is harstikke leuk om daar mee te spelen en de wedstrijd op een afwisselende wijze in beeld te brengen. Als ik als regisseur het gevoel heb dat ik erbij ben, dan heeft de kijker dat thuis ook.’ Er staat een spotter op het middenterrein die de regie attendeert op de binnenkomst van de sporters of de familieleden op de tribune.‘Na de finish heb je als regie de keuze tussen winst of verlies. Waar kies je voor en wie breng je in beeld? Bij de 10 kilometer weet je dat het de hele dag nog over Kramer zal gaan dus dan kies ik voor hem, maar in de meeste gevallen komt de winnaar als eerste in beeld. Ook dat moet je aanvoelen in zo’n live uitzending; waar zit de emotie, het verhaal? De 500 meter mannen in Sotsji staat nog op mijn netvlies: een teleurgestelde Michel Mulder die even later beseft dat hij toch goud heeft. Het drama bij Smeekens. Pijnlijk en mooi tegelijk. Iedere keer als ik de beelden weer voorbij zie komen moet ik toch even denken: dat was mijn shot.’
En dan is er natuurlijk nog het Studio Sportwinter. Dat programma is vanwege het grote tijdverschil niet live. Er is namelijk geen enkele sporter zo gek om ’s nachts om 4.30 plaatselijke tijd naar een studio te komen. Dat doet wel iets met de dynamiek van het programma, het ziet er allemaal iets strakker uit. In Sotsji zaten ze naast het Holland House, toen was het niet moeilijk om publiek in de studio te krijgen. Nu gaat dat uiterst moeizaam, vaak bestaat het publiek uit familie en vrienden van de atleten die die dag in de spotlight staan. De container van de studio staat nu op het olympisch terrein tegenover de ijshal (prachtig) maar qua toegankelijkheid (beveiliging etc.) is dat niet erg handig. Henry Schut en Erben Wennemars raken steeds meer op elkaar ingespeeld. De man van de perfectie, de details en de uitvoerige voorbereiding en de sidekick die overloopt van energie en enthousiasme, zodat hij als stuiterbal soms iets moet worden afgeremd, als hij dat zelf al niet doet door op de beruchte donderdag van de 10 kilometer met zijn fiets vol op een auto te botsen. Ze vullen elkaar goed aan en zorgen voor de juiste emoties tijdens de gesprekken. Het is ook niet gemakkelijk want ze zitten aan het einde van dag. Alle beelden zijn al diverse malen op tv voorbijgekomen. Bij de livewedstrijd, het journaal en de terugblik in ‘Pyeongchang Vandaag’ om 18.00 uur. Ook ‘De Wereld Draait Door’ besteedt er uitvoerig aandacht aan met Mart Smeets. De meerwaarde zit hem dan in de hoofdrolspelers die op de bank zitten en hun eigen prestatie van die dag vaak voor het eerst terugzien. En daarbij is het dan wel weer handig dat het niet live is, de medaillewinnaars kunnen na hun onderdeel gewoon meteen lekker naar bed. Wat ik als volger van de Olympische Spelen en NPO1 kijker dan ook maar ga doen.