Woensdag 19 juli 2017 rit 17
De Alpen in de zomer. Het is bijna niet voor te stellen dat ik, de Col du Galibier, in de winter met een metersdikke laag sneeuw bedekt ben en dat er duizenden mensen op ski’s en snowboards langs me razen. Op zich is het een mooie tijd, maar die fleurige figuren met hun idiote brillen verstoren zo wel mijn winterslaap. Ik ben natuurlijk mooier als de sneeuw is gesmolten, de weides beginnen te bloeien, de geiten en de koeien met hun bellen mij gaan beklimmen. Tot mijn vreugde zie ik dan weer wandelaars, wielrenners en mountainbikers die een van mijn talrijke zijden proberen te bedwingen. En nu vandaag de Tour. Ik wist het, al een paar dagen zijn die witte campers niet van mijn flanken te slaan. Gelukkig sta ik dit jaar op het programma en niet die eigenwijze kale Mont Ventoux. Mooi dat Froome daar vorig jaar zijn fiets verloor en hysterisch als Forrest Gump verder liep. Dat filmpje domineerde dagen het toernieuws. Zo kwam die rood-witte toren op de Ventoux er zelf bekaaid van af. Net goed die Mont Ventoux krijgt te veel eer, er worden te veel boeken over geschreven en bedevaarten naar haar georganiseerd. O ja, die Nederlandse berg, Alpe d’Hoeveel, doet dit jaar ook lekker niet mee! Nee, vandaag is het mijn dag. Ik ben een klassieker. Ik wacht op die gazelle Warren Barguil in zijn bolletjestrui. Wat een mannetje is dat zeg. En dan die pretogen in dat smalle koppie. Zou het hem vandaag lukken om deze bergetappe te winnen? Hij was er in Chambery een bandbreedte van verwijderd. Och, die arme jongen. Ik heb ook een traantje gelaten. Gelukkig maakte hij dat in Foix goed. En ik heb van zijn stalknecht Ten Dam gehoord, die ook bij dat Sunweb zit. Volgens mij is hij weleens eerder gepasseerd. Respect man, die vent kan niet stoppen. Met snot uit alle openingen, beide knieën open, hij stompt gewoon door. ‘Podium of jodium’ zegt ie toch? Weet je wie ik een beetje mis? Andy Schleck, ook zo’n prachtige klimmer. Wij hadden wel een klik met elkaar. Het was een trieste dag toen de voormalig Tourwinnaar in een persconferentie bevestigde dat hij door fysieke problemen een punt moest zetten achter zijn loopbaan. Liefdevol sprak hij bij zijn afscheid over zijn solo-aankomst op mijn col. Met ruim vier minuten voorsprong kwam hij binnen. Jammer dat Andy Schleck de Tour net niet van Cadel Evans kon winnen. En ik weet hoe het voelt om een eeuwige tweede te zijn! #TDF2017