Zaterdag 28 juli, rit 20
Het regent licht in Saint-Pée-sur-Nivelle, het is iets voor zes uur in de ochtend. D-day. Tom Dumoulin kijkt uit het raam. Ook dat nog. De frustratie druipt van zijn gezicht. Hij is nog boos op de motorrijder die Roglic zijn voorsprong gaf. Tom staart voor zich uit. Wat als die spaak niet was gebroken, als ik die 20 strafseconden niet had gekregen, als ik de Giro links had laten liggen, als ik toch de aanval had ingezet en niet in het wiel van Geraint Thomas was blijven hangen? Hij zucht nog eens diep en doet met een ruk het gordijn weer dicht. Hij is er nog steeds ziek van.
Primoz Roglic ligt in zijn verduisterde hotelkamer. Het zachte tikken van de regen deert hem niet, het duurt nog 10 uur voordat hij de tijdrit van zijn leven moet rijden om zijn podiumplek veilig te stellen. Misschien kan hij nog wel een plaatsje klimmen. Hij verkeert in een overwinningsroes. Naast zijn koffer ligt de trofee die hij gisteren kreeg. Hij knippert nog eens met zijn ogen. Ja, het is echt waar.
Om twaalf uur start de tijdrit. Het is weer droog, 23 graden, ideaal fietsweer. De 31 kilometer tegen de klok tussen Saint-Pée-sur-Nivelle en het Frans-Baskische Espelette heeft een akelig profiel. Van golvend, stijgend tot muurachtig steil. Tijd voor lompe, brute kracht. Voor het wielerpubliek dat massaal langs het parcours staat is het een lange dag. Pas na de klok van vier wordt het interessant, de top tien van het klassement vecht voor de seconden die een plaatsje winst of verlies op kunnen leveren.
De rollerbank met daarop de speciale tijdritfiets is in de schaduw van de bus gezet. Om nog iets meer beschutting voor de warmrijdende renners te creëren zijn een aantal Sunweb parasols opgezet. Dumoulin heeft net de pers te woord gestaan en wil zich nu in alle rust voorbereiden op de tijdrit. De regenboogtrui zit strak om zijn lijf. Misschien gaat hem dat straks vleugels geven, want er moet een wonder gebeuren wil hij die 2 minuten en 5 seconden goedmaken op Thomas, die ook een goede tijdrijder is. Nee, hij voelt nog meer die Roglic in zijn nek hijgen. Is het ooit zo spannend geweest? Iedereen verwacht dat hij het maar even doet, immers de tijdrit is zijn geheime wapen en dit parcours is op zijn lijf geschreven.
Roglic heeft samen met zijn maatje Kruijswijk in de vroege ochtend het parcours verkend. Het loopt poef omhoog, een plateau in het midden en is veel keren en draaien, Primoz prent het allemaal in zijn hoofd. Samen met Frans Maassen hebben ze ook de video van de rit bestudeert. Je kan niet zeggen dat hij zich niet goed heeft voorbereid, mocht hij vandaag onverwachts door het ijs zakken. Tijdens zijn persmomentje heeft hij verklaart dat het een nieuwe dag is met nieuwe kansen, iedereen start weer vanaf nul. Hij is in ieder geval van plan zijn podiumplek te verdedigen. Primoz heeft er wel vertrouwen in. Alles is mogelijk vandaag. Op de rollerbank voelen zijn benen goed. Hij kan een potje hardrijden en hij heeft wel vaker een tijdrit gewonnen. Hij glimt, zijn sixpack priemt door het strakke tijdritpak, z’n gouden ketting met bedeltjes schommelt mee op de cadans. Hij pept zichzelf op met zijn lievelingsmuziek, de electropop van de Sloveense Lea Sirk. De koptelefoon zorgt ervoor dat hij zich nog even kan afsluiten.
Tussen de witte huizen in Espelette waar Dumoulin langs flitst, hangen de rode pepers te drogen. Nergens ter wereld wilden deze pepers wortelschieten. Behalve hier. Als dat geen omen is! Tom put er nog net dat kleine beetje extra energie uit. Staand op de pedalen zet hij aan tot de finish. Enkele minuten eerder is Roglic over de meet gekomen. Het intense schreeuwen van Maassen over de radio galmt nog na in zij oren, maar hij had geen peper in zijn reet nodig. #TDF2018