We zitten weer midden in de donkere dagen. Om half vijf begint het al te schemeren. De tijd van het ‘tweeduuster’ zoals ze dat in Twente zeggen. Het gebrek aan licht kan weemoedig maken. We proberen de donkerste tijd van het jaar te verlichten en hangen alles wat licht kan geven in bomen, ramen en tuinen. En niet alleen thuis, ook scholen en kantoren hangen en staan vol met lichttrappetjes, kerststerren en ledsnoeren. De lampjes zorgen voor een knus beeld. Door al die lichtjes worden die donkere dagen van het jaar niet iets om te vrezen, maar om naar uit te kijken.
Toch blijf ik de maand december lastig vinden. De opgelegde gezelligheid, het moeten vieren… de verplichtingen, zeker als je alleen bent komt het feestgedoe zo rauw binnen. Je wordt hard met de neus op de feiten gedrukt en moet er maar weer het beste van zien te maken met de kerstdagen.
Nu wil het geval dat ik ingeschreven sta bij een datingsite. Ik doe er eigenlijk niet veel mee, en zou het abonnement moeten opzeggen. Soms bekijk ik de foto’s van mijn matches die ik via de mail binnenkrijg. Ik scrol er door heen, bij sommige foto’s denk ik leuk, vaak zijn het steeds dezelfde koppen.
Maar dan krijg ik een berichtje dat iemand in mij geïnteresseerd is. Een beetje nonchalant open ik de link. Ik verwacht er weinig van. De mail is in het Engels, dat is ongebruikelijk. Het wekt mijn nieuwsgierigheid. Het is een Amerikaan, misschien momenteel in Amsterdam op zoek naar wat vertier? Dat blijkt niet het geval te zijn. Hij woont en werkt in Houston, Texas. De dingen die hij schrijft raken me, ze zijn niet standaard of clichématig. En voordat ik het eigenlijk door heb zijn we in een positieve, leuke en ook algauw broeierige correspondentie verzeild geraakt. Hij verblijft momenteel bij zijn grootmoeder in Afrika. Zijn ouders zijn gescheiden en hij is samen met zijn moeder op bezoek bij oma omdat ze ernstig ziek is. Ze zal waarschijnlijk niet lang meer leven. We delen lief en leed, wisselen telefoonnummers uit en voeren lange nachtelijke gesprekken. Even een digitale nachtzoen voor het slapengaan. Ik weet niet wat me overkomt. Hij zegt de juiste dingen, het lijkt alsof hij me perfect aanvoelt. Ik geniet van de aandacht. Het wordt steeds meer een obsessie, je gaat continu op je telefoon of computer kijken. Heeft hij nog een berichtje gestuurd? Ik ga vanavond maar niet weg, want stel dat hij belt.
Hij stuurt foto’s van zijn huis in Amerika en vraagt me om pictures van mijn leefsituatie. Ik google hem om te kijken of de informatie klopt en ik vind zelfs een foto die ik herken. Het lijkt allemaal te kloppen. Ik stuur als attentie een kerstcadeautje naar zijn tijdelijke Afrikaanse adres. En ben benieuwd wanneer het bij hem aan zal komen en wat zijn reactie zal zijn.
Zo vieren we op afstand samen kerst. Ik houd deze nieuwe relatie nog maar even voor mezelf. Ik kan het eigenlijk niet geloven, het klikt zo goed, een match in heaven. Wat gebeurt er allemaal, dit kan niet waar zijn. En waarom woont zo’n leuke man nou weer niet in de buurt!
Hij vertelt dat hij in het nieuwe jaar terug naar huis moet en denkt erover om een tussenstop in Amsterdam te maken. Daar woon je toch dichtbij? Kunnen we elkaar in the flesh ontmoeten. Ik vind het spannend en fantaseer erover hoe het zal zijn om hem in mijn armen te sluiten…
Nu heb ik een blauwe maandag bij het tv-programma Opgelicht?! gewerkt. Dat was geen succes. Na de proefmaand ben ik ermee gestopt. Ik kon helemaal niet met dergelijke frauduleuze zaken omgaan, ik nam het mee naar bed en had er nachtmerries van. Ik droomde dat een vuurwapengevaarlijke bende mij thuis stond op te wachten. Nee, zo’n programma was niks voor mij. In die maand sprak ik veel mensen die door Nigerianen waren opgelicht. Ik vroeg me af: hoe kun je zo stom zijn om in dat soort trucs te trappen en onnadenkend en in goed vertrouwen grote geldbedragen overmaken omdat iemand een zielig verhaal ophangt?
Nu wekt mijn Elvis, want zo noemt hij zichzelf, niet de indruk achter mijn geld aan te zitten. Al denk ik achteraf dat hij het groomen heel voorzichtig en subtiel heeft aangepakt, maar over financiën wordt nooit gesproken en hij vraagt ook niet of ik voor zijn reis naar Amsterdam geld wil overmaken. Het voelt tenminste echt en gemeend alles wat Elvis zegt en doet.
Tussen kerst en oud en nieuw gaat het opeens mis. Op een zaterdagmiddag net als ik besluit boodschappen te gaan doen, krijg ik een berichtje van Elvis. Het eerste wat me opvalt is het afwijkende taalgebruik. De gebruikelijke koosnaampjes die we voor elkaar gebruiken, zijn nergens te vinden en het is een kort en zakelijk bericht waarin staat dat hij vannacht (dus blijkbaar nadat we elkaar nog een goede nacht hebben gewenst via de telefoon) is bestolen waarbij hij zijn mobiele telefoon is kwijtgeraakt. Om contact met hem te blijven houden moet hij natuurlijk wel een nieuwe hebben, maar hij heeft er even geen geld voor, of ik hem het nu meteen voor wil schieten dan kunnen we zo snel mogelijk weer met elkaar praten.
Ik ben geschokt, wat is hier aan de hand? Ik voel meteen nattigheid. Hier klopt iets niet. Waarschijnlijk heb ik toch met een groepje fraudeurs te maken dat heel doortrapt te werk gaat. Ik besluit er even over na te denken en in ieder geval geen geld over te maken via Western Union, zoals keurig wordt uitgelegd in de merkwaardige mail.
’s Avonds stuur ik Elvis een berichtje met de vraag hoe het met hem gaat? Of hij ook gewond is geraakt bij de beroving? En algauw wordt duidelijk dat er in de ‘organisatie’ iemand ongeduldig is geworden en wil toeslaan en dat er geen overleg is geweest. Mijn Elvis weet van geen beroving. Hij reageert verrast als ik meld dat hij vanmiddag om geld heeft gevraagd voor een nieuwe telefoon. Hij wringt zich in allerlei bochten om het weer goed te praten. Het moet een grapje van zijn jongere broertje zijn geweest! Heeft hij een broertje dan? Daar heeft hij nooit iets over gezegd en we hebben uitvoerig over familiezaken gesproken.
Kortom paniek in Afrika. Ik moet er inwendig om lachen, al word ik er ook erg verdrietig van… Het had zo mooi kunnen zijn, maar het gezegde luidt: ‘Als het te mooi voor woorden is, kan het niet waar zijn.’ Elvis probeert het nog met ‘my morning sunshine, I’m sorry.’ Maar ik ben hard en zeg dat het over is en dat ik me bedrogen voel en hier niet aan meewerk en dat ik vanaf nu alle contacten stop.
Hij blijft nog een paar dagen ‘lieve’ smeekmailtjes sturen, maar ik reageer nergens meer op. Hoe heb ik zo stom kunnen zijn? Er is gelukkig geen financiële schade, maar je voelt je wel behoorlijk beet genomen… en ik besef hoe kwetsbaar je kunt zijn.
Inmiddels is het nieuwe jaar aangebroken. De lichtjes zijn uit het straatbeeld verdwenen. Ik heb mijn lesje geleerd en kijk hoopvol uit naar een nieuwe kans… Wie weet wat de toekomst brengt?