Vroeg uit het dons. De zon trekt een oranje gloed over de Hilversumse daken. In de keuken haal ik de aardbeien, kaasjes, zalm en rauwe ham uit de koelkast en doe ze in een rugzak, terwijl ik ondertussen mijn ontbijt nuttig. We gaan dauwtrappen vandaag.
Snelheidsbeperking
Een half uurtje later toeter ik voor de deur van mijn reisgenoot en rijden we richting de A1. Druk pratend heb ik gelukkig in de gaten dat het verkeer voor mij bijna stilstaat. Ik rem op tijd af en doe mijn alarmlichten aan. De navigatie spreekt over een ‘snelheidsbeperking’. Wat is er aan de hand, waar gaan al deze mensen zo vroeg naartoe?
‘Nu links aanhouden,’ is het advies, ‘volg de A1, richting Hengelo.’
Nadat we afslag 15 bij Ede zijn gepasseerd, lost de file weer op. De zon brandt door de autoruit op mijn armen. De andere dauwtrapper haalt zijn zonnebril te voorschijn. Het lijkt een stralende dag te worden… Een kudde motorrijders scheurt voorbij. Een duopassagier klemt zich vast aan de brede rug van een bestuurder. Het zwarte leer glanst in de zon.
‘Bereid u voor om rechts af te slaan naar de N304 richting Hoenderloo.’
De weg begint langzaam te glooien en de vele bomen verraden dat we al in het natuurgebied rijden. Het aantal wielrenners neemt toe, felle kleuren lycra of juist stemming zwart op het fietspad naast ons.
‘Na 400 meter links afslaan, u heeft uw bestemming bereikt.’
Groene schatkamer
De groene schatkamer van Nederland. We pakken de rugtas met lekkernijen en gaan op zoek naar onze digitale toegangsbewijzen, om aan te sluiten bij de rij wachtenden. Blijkbaar zijn we niet de enigen die kunst en natuur willen combineren.
We kiezen een witte fiets uit. Ze lijken allemaal klein, maar er is onderscheid. Controleren of de bandenspanning goed is en even een proefrondje. Ja, deze moet het worden. Op het fietspad kunnen we eindelijk zeggen dat we ‘dauw-trappen’. De bomen staan te pronken in hun prille groen. Een enkele boom blijft dor en zal weldra brandhout zijn. Af en toe een klontertje fietsers, die we vriendelijk groetend inhalen. Goed de rode paddenstoelen in de gaten houden om recht op ons doel af te gaan en niet in dit park te verdwalen.
‘Psst…’ De voorband van mijn reisgenoot loopt leeg. Er zit een scherpe houtsplinter in. De vriend trekt een zuur gezicht. Overleg wat te doen, verder lopen? Het is nog zo’n drie kilometer, schat ik in. Achterop is vanwege het vaste kinderzitje op de leenfiets geen optie. Ik stel voor dat hij hier wacht, ik ga met twee fietsen naar het museum en kom terug met een deugdelijke fiets.
Maar dat is nog niet gemakkelijk. Het stuur loopt in het midden naar beneden, dus ik hou een handgreep beet. Lastig balanceren zeker bij tegenliggers. Dan zie ik een stalling met een leger aan witte fietsen. Sneller dan verwacht wissel ik de fiets om.
‘Dat heb je snel gedaan,’ zegt de vriend die op een omgevallen boomstronk is gaan zitten.
Kröller-Muller
Bij het scannen van de toegang tot het Kröller-Müller museum vraagt de mevrouw in het blauwe mantelpakje met een bijpassend sjaaltje om mijn museumjaarkaart. Ik wil hem uit mijn portemonnee pakken, maar omdat het zo druk is, doe ik een stap achteruit om de mensen achter me voor te laten gaan. Opeens lig ik bijna op de grond, er zit een zwart koord om mijn kuiten en er valt een paaltje op de grond.
‘Meneer, u moet wel een limo maken als u daar onderdoor wilt,’ lachen de vrouwen die ik voorrang wilde bieden. Ik bloos en zoek vlug mijn kaart nadat ik de afzetting weer in orde heb gebracht. Op het toilet neem ik even mijn momentje om bij te komen van de heisa.
Beeldentuin
Gewapend met de rugzak betreden we de beroemde beeldentuin. Daar kan je eindeloos in dwalen. Wel goed dat we een plattegrond mee hebben genomen. We lopen langs de vele beeldhouwwerken en sculpturen van onder andere Rodin, Serra, Visser, Rietveld, Moore en Hepworth. Ik heb de neiging om steeds foto’s te maken. Maar dan is het einde zoek. Je kan het beter hier ter plekke consumeren en vragen wat het beeld met je doet. Welke details zie je bij een nadere bestudering? En mocht je dan nog geen afscheid kunnen nemen kan je alsnog een foto voor thuis maken.
Zo gaan we van een gele tunnel tussen de bomen naar een futuristische stacaravan, langs een enorme bowlingbal, naar een stalen tentenkamp, een hoge glimmende zuil en een amfitheater.
Picknick
In de buurt van een verhoogd, wit landschap met de zwarte randen strijken we neer voor onze picknick. Ik een beetje in de schaduw van een boom, want de zon heeft me inmiddels goed te pakken. Dit kunstwerk ‘Jardin d’émail’ van Jean Dubuffet vergt wel enige concentratie bij het betreden, want het is glad en niks is vlak. Een keer op je muil gaan is genoeg voor vandaag. Het is net geschilderd en doet bijna pijn aan je ogen.
We genieten van al het lekkers dat we hebben meegenomen: het stokbrood met de verschillende kaasjes en de al wat lauw geworden rosé. Voorbijgangers wensen ons met een jaloerse blik smakelijk eten! Ik ga lui achterover liggen in het gras dat onder mijn T-shirt kruipt. Heerlijk toch zo’n Hemelvaartsdag. Ik zou hier de rest van de dag wel kunnen blijven luieren, maar er is nog meer te ontdekken. Een beetje loom van de wijn vervolgen we onze tocht door de beeldentuin. https://krollermuller.nl/
Als de zon ter hoogte van de bomen is gezakt, zoeken we de witte fietsen weer op en rijden zonder pech naar de parkeerplaats.