Zondag 18 februari
Sprintster Anice Das is de eerste in India geboren schaatser, die ooit aan de Winterspelen heeft meegedaan.’ Tot haar eigen verrassing plaatste ze zich eind december voor deelname aan de 500 meter. Als baby werd Anice Das samen met haar tweelingzus in Bombay door een echtpaar uit Assen geadopteerd. Nooit zijn ze terug geweest. ‘Ik vind het leuk om over India te lezen. Of met Google Maps te kijken hoe het eruit ziet. Arm en rijk leven naast elkaar. Het is een mooi maar druk land. We hadden plannen, maar er is geen tijd voor. Mijn zus is vorig jaar bevallen. En ik ben bezig met schaatsen, dat is waar ik me nu op richt.’ Das voelt een sterke band met haar zus. ‘We delen alles met elkaar. Als zij verdrietig is, ben ik het ook. Ik kan pas gelukkig zijn als zij blij is. Bij tweelingen zie je dat vaker. Onze band is intens omdat we een tweeling zijn, niet omdat we allebei geadopteerd werden.’ Dan zegt ze: ‘Op de basisschool in Assen zat van alles: Turks, Moluks, kinderen uit Iran. Het was normaal dat wij een ander kleurtje hadden. Onze ouders waren gewoon onze ouders. In ons gezin waren wij niet zo bezig met wat andere mensen over ons dachten. Niemand heeft ooit iets gezegd over mijn huidskleur. Alleen journalisten vragen er steeds naar.’ Misschien omdat schaatsen zo’n witte sport is? ‘Toen ik begon, had je internationaal Shani Davis al, de donkere Amerikaan. Hij was de pionier. Al mijn ploeggenoten zijn wit, maar het is nooit een onderwerp. Alleen in de zomer, als zij allemaal in de zon zitten om bruin te worden. Dan maken ze grapjes over hoe oneerlijk het is dat ik al zo bruin ben. Ik ben blij met mijn bruine huidje, ik krijg er alleen maar complimenten over. Ook over mijn haar. Andere vrouwen zeggen: ik wilde dat ik net zo’n dikke bos zwart haar had.’ ‘Kleur is nooit een issue geweest. Ik denk dat het door de opvoeding komt. Op school werden wij niet gezien als anders omdat we ons niet anders gedroegen. Wij werden opgevoed met: respecteer anderen. De andere kinderen deden dat ook.’ Anice Das is sprintster. ‘Sprinters zijn explosiever en impulsiever. Wij moeten agressief zijn, daar hoort een temperament bij. Op de 500 meter gaat het om de balans tussen techniek en agressief rijden. Het hele ding is: kun je die balans vinden terwijl je onder spanning staat? Op de dag zelf is het honderd procent mentaal. Ik ben helemaal fit en getraind. Het verschil wordt gemaakt in je hoofd. Soms ben ik zo misselijk dat ik geen hap door mijn keel krijg. Het olympisch kwalificatietoernooi was heel spannend. Dit was mijn laatste kans. Ik ben 32, ik verwacht niet dat ik over vier jaar nog schaats.’ Samen met haar trainer probeert Das de spanning onder controle te krijgen. ‘Hij zorgt ervoor dat ik me richt op iets anders. Op de techniek.’ Op papier maakt Anice Das geen kans op een medaille (geen enkele Nederlandse sprinter staat in het favorietenlijstje). ‘Daar ben ik ook niet mee bezig, ik wil vandaag een persoonlijk record rijden.’
De kortste schaatsafstand wordt nog maar over een race verreden. Bij de vrouwen denkt iedereen dat de Japanse Kodaira wel even gaat winnen, maar ik sluit niet uit dat de Zuid-Koreaanse Lee gaat verrassen met het thuisvoordeel! Het Japanse schaatsen zit in de lift. En niet zo’n beetje ook. Op bijna alle afstanden laten de vrouwen, zich in de frontlinie zien. Opvallend is dat twee Nederlanders daarbij een hoofdrol spelen. Johan de Wit is samen met Robin Derks nu tweeëneenhalf jaar werkzaam bij de Japanse schaatsbond. De Wit was op zoek naar een nieuwe uitdaging, nadat zijn ploeg New Balance was overgenomen door iSkate. Na het stoppen van de sponsor wilde De Wit aanvankelijk ook uit de schaatswereld stappen. Met de Japanse selectie heeft hij er weer zin in en probeert van het Aziatische sprintland nu ook een allround schaatsland te maken. ‘Ik wilde een stap hogerop en in mijn ogen past Japan in die ambitie.’ Gevraagd naar hun aandeel in het huidige succes ziet De Wit geen reden voor valse bescheidenheid. ‘Ik ben verantwoordelijk voor de prestaties. Ze zijn elf maanden per jaar bezig met mijn programma en dat is dan mijn verdienste. Meer kan ik er niet van maken. Ze trainen nu korter, maar intensiever,’ zegt De Wit. De ster van de Japanse ploeg is op dit moment Miho Takagi. Ze won een zilveren medaille (1500 meter) en voegde daar nog een bronzen medaille (1000 meter) aan toe. Nao Kodaira won zilver op diezelfde afstand. Op de ploegachtervolging is de Japanse vrouwenploeg een duchtige tegenstander voor de Nederlandse vrouwen. Nu is het tijd voor de Japanners om in Pyeongchang olympisch te oogsten.