Donderdag 12 juli, rit 6
De Fransman Julian Alaphilippe rijdt zich warm door de straten van Brest. Wat een trieste, sombere stad, denkt hij, overal waar je kijkt beton, beton en nog eens beton. Ploegbaas Patrick Lefevere heeft uitgelegd dat de stad in de tweede wereldoorlog volledig aan gort gebombardeerd is door de geallieerden. De Duitsers gebruikten de havenstad namelijk als uitvalsbasis voor hun moordende vloot U-boten. De stad is daarna in een sneltreinvaart wederopgebouwd. En dat is te zien.
Nergens is te merken dat Frankrijk in de finale staat van het WK voetballen. Nee, in Be Breizh, zoals Bretagne in het Bretons wordt genoemd is wielrennen een religie. Zelfs nu gaat er niks boven het wielrennen. Geen enkele provincie kent per gemeente of dorp zoveel koersen en clubs. Nergens lopen de volgelingen zo te hoop voor wedstrijden als hier. Dus het zal vandaag best druk zijn langs de route.
Alaphilippe is gretig, het is een mooie uitdagende rit, want aan het einde wacht tweemaal de beklimming van de Mûr de Bretagne. Elke zichzelf respecterende koers of ronde neemt tegenwoordig wel een ‘muur’ op in de route. Als een ranke Spiderman kan Julian als geen ander tegen dergelijke hindernissen opvliegen. Deze etappe heeft hij voor zichzelf met rood in het roadbook aangekruist. Er zullen meerdere renners zijn die er zo over denken en die ook over het vermogen beschikken om de ‘route naar de hemel’ te bedwingen. Alejandro Valverde, Peter Sagan, Sonny Colbrelli en de gele truidrager Van Avermaet, ze zullen allemaal een duit in het zakje willen doen.
Zijn ploeg Quick-Step Floors is met een onophoudelijke zegenreeks bezig. Ze hebben dit jaar al 49 overwinningen behaald. Alaphilippe weet wat het geheim is. Ouick-Step Floors heeft een ruim budget, ze zijn niet zoals Sky de rijkste ploeg, maar wel een van de rijksten. Succes wordt beloond. Patrick Lefevere werkt met een eeuwenoude truc. Hij betaalt relatief lage salarissen, maar met hoge bonussen in het verschiet. En zijn baas heeft van de ploeg een team gemaakt. Alle renners zouden bij elke andere ploeg kopman kunnen zijn, maar bij Quick-Step rijden ze in een collectief. Volgens de formule: één voor allen, allen voor een. En waarom zou Julian niet de 50ste ritzegen voor zijn makkers kunnen binnenhalen?
Als joggie verkoos Julian zijn fiets boven het drummen, wat hij overigens nog wel steeds doet. ‘Mijn vader was lange tijd dirigent, dus misschien houd ik daarom zo van muziek en ritme. Net als fietsen is de muziek een uitlaatklep voor me,’ aldus Julian op zijn website. Hij begon met veldrijden en was tweemaal Frans kampioen in die discipline. Inmiddels is hij een talentvolle wegrenner. Vorig jaar kon hij vanwege een vervelende knieblessure (val in de Ronde van Baskenland) niet mee doen aan de Tour, dus dat maakt hem nu dubbel gretig. Het Critérium du Dauphiné was een goede voorbereiding. Hij won de vierde etappe, dat geeft vertrouwen. En met het oog op deze heuveletappe, hij was dit jaar de winnaar van de Waalse Pijl.
Julian komt bezweet terug in het Village Départ. Op zijn hipstersnorretje parelen de druppeltjes van zijn inspanning, de benen voelen goed en de heuvelritten passen hem, dus waarom zou vandaag niet zijn dag zijn… Enthousiast zet hij zijn handtekening op de deelnemerslijst. #TDF2018