In de krokusvakantie van 1985 besluit ik met mijn toenmalige huisgenoot naar Berlijn te liften. Ik ben er met een andere vriend al diverse malen geweest en hij wil de stad die nog uit de delen Oost en West bestaat, ook weleens zien. We vertrekken op maandagochtend vroeg vanuit Kampen. Al snel staan we bij Zwolle langs de A1, het lijkt goed te gaan. Maar dan komt de klad erin. We staan uren te blauwbekken want het is volop winter en het vriest dat het kraakt. Pas laat in de middag naderen we de Duitse grens. Nog nooit heb ik zolang over een lift gedaan en ik snap niet waarom ze ons niet meenemen. We weigeren met de trein te gaan en besluiten ondanks de intredende duisternis verder te liften. Eindelijk stopt er een auto met twee Hollandse meiden. Ze willen ons wel meenemen maar ze gaan niet richting Hannover. Ze zijn onderweg naar Seedorf waar het Nederlandse leger een basis heeft en ze hebben gehoord dat je daar geweldig kunt stappen. We zijn al lang blij met de lift en stemmen toe om met ze mee te gaan. Zo belanden we in een discotheek in Seedorf en hebben een wilde nacht om ’s ochtends op een matje in een rommelige keuken wakker te worden. Na een flinke bak koffie laten we ons door de meiden weer langs de snelweg afzetten. Nu ligt Seedorf precies tussen Hannover en Hamburg en we besluiten om via de noordelijke route naar Berlijn te gaan (die ik nog nooit eerder genomen heb). Ook nu weer staan we uren langs de snelweg en we proberen de moed erin te houden. Uiteindelijk komen we laat die avond in Hamburg aan. We hebben honger en snakken na een goed bed. Dus besluiten we een hotel te nemen om daar bij te tanken. Er is nog een tweepersoonskamer beschikbaar. Een vijfsterren accommodatie is het beslist niet, maar we zijn tevreden. Midden in de nacht worden we wakker omdat iemand in de kamer bezig is een reparatie aan de waterleiding uit te voeren die bevroren is. We kijken nergens meer vreemd van op en besluiten uit te slapen en dan onze reis voort te zetten op dag drie. Opnieuw staan we zonder geluk op een lift te wachten, het lijkt wel of Berlijn ons niet gegund is. Dan vernemen we dat er morgen in Nederland na 22 jaar een Elfstedentocht wordt verreden en we hebben zin om zo’n unieke rit van nabij mee te maken. Dus we verzetten de bakens en laten Hamburg achter ons en krassen Groningen met een viltstift op een bordje. Want daar wonen de grootouders van mijn huisgenoot en daar kunnen we in ieder geval pitten en dan vroeg op richting Leeuwarden. Laat die avond komen we bij de grootouders aan en vallen uitgeput in slaap. Met geen duizend paarden zijn we die ochtend wakker te krijgen en we kunnen nog net de finish op de Bonkevaart zien en horen van Mart Smeets dat Evert van Benthem de 13de Elfstedentocht heeft gewonnen. Dan maar naar de afterparty want het ziet er erg gezellig uit op de televisie in de Friese steden. Dus als twee dappere dodo’s staan we die middag langs de A7 om een lift naar ergens in Friesland te versieren, onze eisen liggen niet meer zo hoog. Uiteindelijk komen we in Heerenveen terecht, notabene niet een van de elf steden, maar we nemen genoegen met deze stad en drinken in de plaatselijke kroeg een berenburg op onze eigen ongelofelijk moeilijke tocht waarbij elke bestemming die we in gedachten hadden een stad te ver bleek te zijn.