Het nieuws slaat in als een bom. Harmen Siezen kondigt in het Journaal aan dat de immens populaire band Doe Maar uit elkaar gaat. Op 14 april 1984 geven Henny Vrienten, Ernst Jansz, Jan Hendriks en Jan Pijnenburg in Den Bosch nog een afscheidsconcert. Huilende fans, vooral meisjes, is het gevolg. Ik ben ook wel een beetje van slag.
Doe Maar is publiek bezit, ze worden bedolven onder de fanmail en kunnen zich voor en na de optredens alleen dankzij uitgebreide voorzorgsmaatregelen de meisjes van het lijf houden. De optredens zelf eindigen, waar ook in Nederland, in een volstrekt pandemonium waarbij de muziek goeddeels overstemd wordt door gekrijs en ongevraagde community singing van de fans. Henny Vrienten hoeft maar even een swingende move te maken of de meisjes vallen bij bosjes flauw.
Aan eigen succes ten onder
De popgroep is aan zijn eigen succes ten onder gegaan. Frontman Henny Vrienten noemt het in het Journaal een gevoel van bevrijding. ‘We hadden allemaal zoiets van laten we ermee ophouden. Het was een fantastische periode. We hebben altijd te gek samengespeeld en we hebben leuke dingen meegemaakt. (…) Duidelijk is dat we er niet voor kiezen om commerciële uitbuiting en publiciteitspers langer toe te laten in ons leven. We worden er steeds depressiever van.’
De commercie heeft goed verdiend aan Doe Maar. Meer dan zevenhonderdduizend elpees zijn verkocht en vijfhonderdduizend singles, dat is een miljoenenomzet. Maar de bandleden zelf zijn er niet rijk van geworden. Doe Maar en de fans waren een goudmijn voor (illegale) handelaren in T-shirts, zweetbandjes, posters en buttons. Doe Maar was een rage en elke winkel verkocht wel iets wat met de band te maken had, vaak zonder dat er rechten voor werden afgedragen.
Swingende Nederpop
Met genoegen kijk ik terug op Doe Maar. https://youtu.be/A9sQZvozxz0 Ik ben niet per se fan van Nederlandstalige muziek, maar nadat ik op een huisfeest de elpee ‘Doris Day en andere stukken’ hoor, ben ik verkocht. Nederpop waarop je kunt dansen! Ik begin aan een inhaalslag. De band die in 1978 is begonnen, eerst nog zonder Vrienten, had er al een hele carrière opzitten. Al hun elpees heb ik in een paar maanden aangeschaft. Hun onbevangen en opgewekte muziek, het reggae-element en de aansprekende teksten zijn inmiddels iconisch. Het gevolg is dat je alles mee kunt zingen: 32 Jaar, Is Dit Alles, Doris Day, Belle Hélène, Nachtzuster, Pa en De Bom.
Goede herinneringen heb ik aan de jubileumconcerten die ze jaren later hebben gegeven en Symphonica in Rosso. Met het overlijden van Henny Vrienten, twee jaar geleden, zal dat nu niet meer gebeuren. Geen swingende optredens meer, geen knalgroen en roze uitdossingen meer. Tja…’Het is over’, ‘Alles gaat voorbij.’ #DoeMaar