Woensdag 14 februari
‘De 1000 meter is niet gewoon non-stop gassen. Schaatsers kiezen voor een verschillende opbouw. Wanneer je kiest voor een snelle opening moet je echt waken voor een niet te groot verval in de ronde die daarop volgt. Een verval van anderhalve seconde is daarin gangbaar, liefst daaronder natuurlijk. Belangrijk bij deze afstand is om altijd voorop te rijden, helemaal als je de laatste binnenbocht hebt. Zo zorg je dat je tegenstander niet van je kan profiteren op die laatste zware meters en de laatste kruising,’ aldus analist en winnaar van olympisch zilver op de 1000 meter in Vancouver (2010) Anette Gerritsen. Er zijn op de deze afstand kansen voor Jorien ter Mors. Of beter het is haar enige kans op een individuele gouden medaille. Maar de gunfactor is vooral voor Marrit Leenstra, zij eindigt heel vaak net naast het podium. O, wat was ze opgelucht dat ze deze ban op de 1500 meter maandagavond heeft doorbroken met brons. ‘Ik ben ontzettend blij met deze plak, want ik dacht even: nee, niet weer die vierde plaats, ’ zei ze na afloop van haar race. ‘Ik ben trots dat ik Nederland mag vertegenwoordigen op de 500m, 1000m, 1500m en ploegenachtervolging. Er is echt een last van mijn schouders is gevallen. Mijn droom om een Olympische gouden medaille te winnen is nog steeds binnen bereik!’ schrijft ze op haar eigen website. De afgelopen twee jaar heeft Leenstra met de Italiaanse nationale ploeg keihard getraind en ook met hen zich voorbereid op de Olympische Spelen. ‘Er zijn heel veel mensen die mij gevraagd hebben waarom ik niet “gewoon” voor Italië ga schaatsen. Ik ben immers getrouwd met een Italiaan (ex-schaatser Matteo Anesi) en een Italiaans paspoort zou ik zo kunnen aanvragen. Tsja, als je er nuchter naar kijkt, zou dit in theorie misschien mogelijk zijn. Ik zou me dan al tijdens de worldcups moeiteloos voor de Olympische spelen hebben geplaatst en tussen kerst en nieuwjaar gewoon op trainingskamp zijn gegaan. Maar… stel je eens voor dat mijn droom in vervulling gaat en ik straks in Pyeongchang op de hoogste trede van het podium mag springen. Stel je eens voor dat ik dan het Italiaanse volkslied zou horen in plaats van het Wilhelmus. Dat klopt gewoon niet. Dat zou het hele gevoel anders maken. Want hoewel ik zeker ook van Italië en de Alpen ben gaan houden, ben ik echt een Nederlander in hart en nieren. Ik ben er trots op met Nederland op mijn rug in Korea te mogen rijden en ik hoop heel Nederland blij te maken met een mooie medaille. Ik zal er alles aan doen!’