In de tijd dat er nog geen Tinder en Grinder bestaan moet je naar andere middelen grijpen om aan de man te komen. Loop je op jonge leeftijd de prins op het witte paard niet in het wild tegen het lijf dan zet je schoorvoetend een contactadvertentie in het jongerenblad Muziek Express, omdat je daarin hebt gezien dat ook jongens jongens zoeken. De precieze inhoud van de advertentie weet ik niet meer, maar wel dat er tot mijn stomme verbazing enorm veel brieven zijn geschreven. Het komt met twee postzendingen in grote bruine enveloppen bij mij in de bus.
Daar zit je dan op je studentenkamer. En nu? Lezen en kijken, want de meesten hebben ook een kiekje bijgesloten. Je wilt eerst op de inhoud van de brief gaan selecteren en niet meteen op het uiterlijk afgaan, hoe groot de verleiding ook is. Je schrijft een brief terug aan de reacties die je aanspreken of waarmee je op grond van wat hij schrijft een click hebt. Zo kom ik in contact met een leeftijdgenoot uit Leiden. Na een paar enthousiaste briefwisselingen besluit je om elkaar te gaan ontmoeten. Wat is dan wijsheid, want hij is nog niet uit de kast en jij ten dele. Hij geeft aan dat hij wel naar Kampen wil komen, dus de smoes wordt dat mijn neef uit Leiden een weekendje komt logeren. En daar is voor mij niks aan gelogen, ik heb inderdaad twee neven die in Leiden wonen, maar deze jongen was echt mijn neef niet. Al vinden een aantal huisgenoten die hem ontmoeten bij de gezamenlijke maaltijd van wel. Als je een beetje door je oogharen zou turen zou je ze ook nog gelijk kunnen geven dat we een beetje op elkaar lijken. In ieder geval hebben we dezelfde lichaamsbouw en ronde kop met krullen alleen die van hem zijn blond. We laten het er maar bij en moeten er ’s avonds in bed wel om lachen. Het is een erg gezellig weekend en spannend om elkaar op deze manier te leren kennen. Er is sprake van een aantal vlinders in aangewakkerde jongenszielen. We blijven elkaar elke week schrijven en zinnen op een volgende ontmoeting in levende lijve. Of ik geen zin heb om naar Leiden te komen? Jazeker maar hoe pakken we dat dan aan met je ouders? Dat is nog wel een dingetje. We vinden de oplossing bij een concert in Den Haag van Dionne Warwick.
‘Als ik jouw nu introduceer als een groot fan van de zangeres en zeg dat ik je ken via een vriendin in Groningen dan is dat een goede reden dat je hier moet blijven slapen. Je kunt ’s avonds laat niet meer met de trein in Groningen komen, waar je zogenaamd studeert.’
Het lijkt me een strak plan. Ik ken een paar nummers van de Amerikaans zangeres, maar van een echte fan is geen sprake. Ik schaf ter voorbereiding de elpee Heartbreaker van haar aan en draai die grijs in de weken voorafgaand aan het bezoek bij zijn familie.
Mijn penvriend staat me op te wachten op het station en achterop de fiets gaan we naar zijn huis. Om meerdere redenen begint het te kriebelen in mijn buik. Bij zijn huis aangekomen blijkt alleen zijn jongere broertje thuis te zijn die me enthousiast verwelkomt en geen moeilijke vragen stelt. We verdwijnen al snel naar zijn kamer. Maar dan is daar het moment dat zijn moeder ons roept voor de warme maaltijd. Schoorvoetend volg ik mijn vriend de trap af. Ik schraap nog eens goed mijn keel. Dit is het moment… Ik stel me voor en neem plaats aan de gezellige eettafel. Er wordt wat over koetjes en kalfjes gepraat, waar ik woon, et cetera. Zijn vader vraagt wat ik studeer. Ik vertel enthousiast over mijn studie en het studentenleven. Niks aan de hand dat kan ik allemaal redelijk naar waarheid beantwoorden, de locatie is alleen anders. Net als ik wat meer relaxt aan de tafel zit, begint zijn moeder over Dionne Warwick. Laat zij nu een groot fan zijn en haar repertoire van haver tot gort kennen! En daar zit Jan, ook een ‘groot’ fan die speciaal hiervoor naar het westen is gekomen.
Dat haar artiestennaam eigenlijk een spelfout was, weet ik niet. Ook Burt Bacherach, een van haar producers, zegt me niks. Haar hit ‘I say a little prayer’ moet mij als aanstaand theoloog toch aanspreken. Dat het over een vrouw gaat die zich zorgen maakt over haar man die aan de Vietnamoorlog deelneemt, is me ontgaan. Ik knik maar wat stom met mijn hoofd en krijg het Spaans benauwd. De maaltijd smaakt meteen een stuk minder lekker. Met moeite kan ik beantwoorden wat ik nu haar mooiste nummer vind – ‘I’ll Never Love This Way Again’ – en waarom ik zo enthousiast over haar ben. Ik heb echt het idee aan alle kanten door de mand te vallen. Ik ben blij dat we uiteindelijk weer op een ander onderwerp overgaan. Zou ze iets in de gaten hebben? Moeders voelen dingen nogal snel. Vlug bied ik na het eten aan om met de afwas te helpen en ik hoop dat er geen vragen meer over mevrouw Warrick komen.
Met de smoes dat we ons moeten voorbereiden op het concert gaan we tot mijn grote opluchting naar boven. Een uurtje later rijden we in de auto van papa naar de hofstad. Het concert in het Concertgebouw is geweldig, te meer omdat het zoveel inspanning heeft gekost om dit mee te maken en in het gezelschap van een leuke jongen is het zeker geen straf. Ik zeg nog wel tegen hem: ‘Had je me niet kunnen waarschuwen dat je moeder echt zo’n diehard fan is, dan had ik beter mijn huiswerk gedaan!’
Maar hij ziet daar de commotie niet van in. ‘Het ging toch prima.’
Aan het ontbijt de volgende ochtend kan ik natuurlijk wel honderduit vertellen hoe gaaf het concert was en hoe ik van haar optreden heb genoten. Moeders had er graag bij willen zijn en kijkt ons enigszins jaloers aan.
Vanaf dat moment heb ik gezichten bij de mensen waar ‘mijn neef’ in z’n brieven over schrijft en hij komt nog een paar keer in Kampen logeren, want dat gaat allemaal toch wat gemakkelijker als we elkaar willen zien.
Nu dertig jaren later kan ik me nog weleens achter mij oren krabben. Mijn neef is na zo’n weekendje Kampen zo enthousiast dat hij een serieuze verkering wel ziet zitten. Ik vind hem aardig en prima gezelschap, maar zit op dat moment met een andere prins in mijn hoofd. O, hoe dom kun je zijn?! Mijn twijfel voelt hij feilloos aan en hij gaat zijn geluk bij iemand anders zoeken die tot op de dag van vandaag zijn partner is. Ja, soms kun je je werkelijk vergalopperen!
‘I’ll stand here and remember
Just how good it’s been.
And I know I’ll never love this way again.’