Ik ben laat. Met twee passen tegelijk ren ik de trappen van het Museum Hilversum op. Bij de kassa rekent nog iemand af. Gelukkig ik ben niet de enige. Vanaf de onderste etage hoor ik het geroezemoes. De lezing is populair. Ik schuif aan op de achterste rij en pak uit mijn schoudertas pen en papier. Oké, ik ben er klaar voor.
Het podium is voor fotograaf en filmmaker Kadir van Lohuizen. Een lange man met een bos weelderige zwarte krullen die grijs beginnen te worden, stelt zich voor. Hij vertelt boeiend over zijn oeuvre. In het bijzonder over zijn projecten rond de thema’s milieu en klimaat. Kadir neemt ons aan de hand van zijn foto’s mee naar Groenland, de Fuji-eilanden, de kust van Yorkshire en atollen in de Grote Oceaan.
Het is een ongemakkelijke boodschap maar we moeten echt iets doen tegen de stijgende zeespiegel, de opwarming van de aarde, overstromingen en de toenemende CO2-uitstoot. Het feit dat in één week de temperatuur in ons kikkerland dertig graden kan verschillen moet alle alarmbellen doen afgaan!
Tijdens zijn lezing val ik van de ene verbazing in de andere. Zijn fotoreportage over Miami, een stad die luttele centimeters boven zeeniveau ligt, is me bij gebleven. Hoe bij springtij elke maand het zoute water vanuit de riolering over de straten stroomt. ‘De sunny day flooding, noemen ze dat daar,’ zegt Van Lohuizen. ‘Ze leggen honderden pompen aan om het zeewater weer weg te pompen, maar die draaien op elektriciteit. En de stroom valt bij zware stormen vaak uit.’
Maar nog steeds woedt in Miami, favoriet overwinteringsoord, een bouwkoorts. Welgestelden kopen er peperdure nieuwbouwappartementen, terwijl de stad op deze plek geen toekomst heeft. Deze luxe appartementen verdwijnen in de zee.
Al jaren laat Van Lohuizen ons de gevolgen van klimaatverandering zien. Onlangs is zijn fotoboek ‘After Us the Deluge’ uitgekomen. Blader door het boek en een gevoel van benauwdheid overvalt je, de schoonheid van tropische eilanden in de Grote Oceaan, de levendigheid van New York, het lome subtropische klimaat van Miami en de ondernemende mentaliteit van Nederlandse waterstaatkundigen ten spijt. Aan het woord zondvloed kleeft geen overdrijving. We moeten echt niet denken dat het allemaal wel meevalt. Willen we in Nederland leven achter een metershoge dijk langs de gehele kust? En wat te denken van de toenemende hoeveelheid regenwater dat via de rivieren aan de andere kant ons land binnenstroomt.
De klimaatcrisis moet een serieus onderdeel van de komende verkiezingen zijn. Het is zo urgent en de prijs van niks doen zo hoog dat we het tegenover de volgende generatie(s) niet kunnen rechtvaardigen om nu geen actie te ondernemen. Anders zullen de (klein)kinderen daar de zure vruchten van plukken. Laat de klimaatcrisis zwaar meetellen als je over een week het rode potlood in je handen hebt.