KOMEN WE NOG THUIS?
Onder het genot van een biertje zien we de zon langzaam de Adriatische zee in zakken. We zitten op het dek van het cruiseschip dat ons vannacht naar Italië zal brengen. Mondjesmaat komen onze ervaringen met de woeste taxirit naar boven. We dachten alle drie dat we Nederland niet meer terug zouden zien. Ondertussen is het negen uur. Het tijdstip van vertrek, maar er is geen enkele activiteit te bespeuren. Ik pak onze tickets er nog eens bij. Ja hier staat toch echt: Departure 21.00. Een uur later liggen we nog steeds met een zware ketting vast aan de kade. Ik ben moe van alle enerverende avonturen en wil graag slapen. We hebben de boot naar Italië gehaald en of we nu wel of niet vertrekken, het gaat boven mijn macht. Ik zoek mijn kajuit op. Midden in de nacht word ik wakker van motorgeronk en lichte deining. We zijn in ieder geval onderweg en ik draai me tevreden om. Het ontbijt smaakt ons prima en door het ronde raam zien we een haven die van Bari zou kunnen zijn. Een blik op mijn horloge vertelt me dat we precies op tijd zullen arriveren. Met een doodnormale taxi rijden we naar het vliegveld. Op de vertrekborden zien we Amsterdam staan. Vol verwachting loop ik naar de balie. In alle hectiek is er gisteravond wel gebeld dat we op de boot zaten in Durres, maar over vliegtickets hebben we het niet gehad. We blijken andermaal niet op een lijst te staan. De dame wil onze namen graag op de reservelijst zetten, maar een blik daarop zegt me dat dat geen optie is. Die vlucht kunnen we op onze buik schrijven. Spoedoverleg per satelliettelefoon. Er gaat om twee uur een vlucht vanuit Rome als we die nu eens voor jullie boeken, zien jullie dan kans om met een huurauto daar naartoe te rijden? Onderkant Italië naar het midden van de laars in zes uur? Poot op het gas, dan moet het lukken! Hertz werkt mee en in de auto voeren we een discussie welke route we moeten rijden. Buitenkant volgen en dan bij Pescara oversteken naar Rome of via Napels langs de Tyrreense Zee naar boven. We kiezen voor de laatste optie omdat de snelweg erop de kaart breder uitziet en we denken daar harder te kunnen rijden. Per telefoon houden we de producente op de hoogte van de vorderingen en zij verzekert ons dat Alitalia drie plaatsen voor ons heeft gereserveerd. Als we iets over 1 uur de rondweg van Rome oprijden, roep ik vrolijk dat we het gaan redden. Hoe optimistisch, ooit eens op die rondweg geweest? Dat is stapvoets rijden als je geluk hebt. Het zweet breekt me uit. Dit gaat andermaal mis. We lappen verkeersregels aan onze laars en besluiten dat productie moet uitleggen dat we er echt aankomen maar dat we ietsje vertraagd zijn. Ze heeft verzonnen dat we een nieuwsitem hebben gemaakt dat vanavond primetime op televisie moet worden uitgezonden. Alitalia is coulant, ze willen wachten. Er is absoluut geen tijd om de huurauto netjes bij Hertz af te leveren, laat staan voor rompslomp met papieren. De auto zetten we min of meer voor de deur van de incheckbalie neer. We rennen naar de desk. Daar zit een schone Italiaanse die ons doodleuk meedeelt dat de boarding al is geweest en dat we te laat zijn. Ik eis haar superior te spreken. Zij weigert, vanavond is de volgende vlucht. Dan gaat er een deur open. ‘Are you the guys from the Dutch News?’ ‘Yes, Yes!’ ‘Kom er wordt op jullie gewacht.’ Snel laat ik de sleutels van de huurauto bij de schone dame achter. ‘Die komt iemand straks bij u halen’, roep ik. Geen gedoe met paspoorten en douaneformaliteiten. Via de achtertrap komen we het vliegtuig binnen. Een groenrode stewardess is blij ons te zien. ‘Kom verder, dus jullie komen uit een oorlogsgebied?’ vraagt ze vriendelijk. De geluidsman wil zijn mond opendoen. Subtiel trap ik tegen zijn been en maan hem door te lopen. Geen tijd voor een gesprek en al helemaal niet voor de waarheid. We moeten naar Amsterdam, het nieuws wacht. Boze blikken van medepassagiers ontwijken we en opgelucht nemen we plaats op onze gereserveerde stoelen. Ruimschoots op tijd landen we op Schiphol. Die avond brengt RTL geen item over Kosovo. Maar ik ben thuis en kan aan de enerverende montage beginnen. Het verzamelde beeldmateriaal staat veilig op mijn bureau.