Vraag deze week eens aan mensen of ze hun kin op willen tillen. Als je de contouren van het gezicht van (meestal) mannen goed bekijkt dan merk je dat velen een sneetje onder de kin hebben dat het gevolg is van een ongelukje uit de jonge jaren waarin ze een keertje flink op hun muil zijn gevallen. Je hoort er dan echt bij!
Ook ik ben in het bezit van een stukje kaaklijn waar geen baardhaar meer op wil groeien. Het gebeurde op een plein in Rotterdam. Ik ben een weekendje met een studievriend in Schiedam waar zijn moeder woont. Ze is een allerhartelijkste vrouw, Française van geboorte en het is aandoenlijk om haar de naam van haar zoon Maxime met een Franse tongval te horen uitspreken. We gaan op zaterdagavond de theatershow van Robert Long en Leen Jongewaard bezoeken in het Oude Luxor in Rotterdam. In de jaren ‘80 zijn Robert Long en Leen Jongewaard een zeer succesvol theaterduo. Hun voorstellingen, waarin ze geen blad voor de mond nemen, lopen als een tierelier en hun vernieuwende manier van theatermaken bevalt het publiek. We hebben op onze studentenkamers de lp’s van Long grijsgedraaid. Het wordt in meerdere opzichten een gedenkwaardige avond.
We zijn op de fiets vanuit Schiedam vertrokken en ik mag bij uitzondering de spiksplinternieuwe fiets van moeders mee. De show ‘En het bleef nog lang onrustig in de stad’ is geweldig en we besluiten na afloop nog even ergens iets te gaan drinken. Vanaf de Kruiskade fietsen we de binnenstad in. We rijden over het Stadhuisplein en ik kan niet meer een ontbrekende of weggezakte tegel ontwijken. Ik zie het gewoon te laat. Het voorwiel blijft steken in het gat en het wiel weigert verder te rijden. Met een fraaie salto klap ik over het stuur met mijn kin op de tegels van het plein. Een pijnscheut schiet door mijn gezicht. Ik probeer te beseffen wat er gebeurd is, want het gaat allemaal in een splitsecond. Met mijn hand grijp ik naar mij kaak. Mijn vriend kijkt me verschrikt aan. Het bloed druipt langs mijn hand. Er zit een diepe wond. Paniek, we kunnen maar een ding doen, met zijn nog functionerende fiets samen naar de eerste hulp van het Erasmus. Daar wordt mijn kin vakkundig dichtgenaaid, nadat het eerst pijnlijk is schoongemaakt en het gruis eruit verwijderd is. Een erg raar idee dat ze je met naald en draad weer dichtmaken.
Vijf hechtingen rijker komen we laat die nacht weer in Schiedam aan. ’s Morgens moet ik aan de ontbijttafel verklaren waarom mijn gezicht zo gehavend is en wat er met de nieuwe fiets is gebeurd. Die heeft een enorme opdoffer gehad en is geheel ontwricht, voorwiel en frame zijn zo verbogen dat het niet even het rechtzetten van een stuur is. Nondeju… We hebben hem ‘s middags opgehaald en de aansprakelijkheidsverzekering heeft ervoor gezorgd dat de moeder na een paar weken toch weer over een goede nieuwe fiets kan beschikken. Sindsdien loop ik rond met dat Rotterdamse merkteken onder mijn kin.