Ik ben vanuit Griekenland onderweg terug naar Nederland. Vanaf de Peloponnesos maak ik per boot de oversteek naar Bari. Ik leef van een smal budget en verplaats me al drie maanden liftend door Europa. Vannacht zal ik slapen op het dek van deze grote veerboot. Mijn spullen heb ik als markering bij voorbaat ergens op het bovendek neergelegd. Er wordt slecht weer voorspeld. En inderdaad er hangt donder in de lucht. Enkele uren later vallen de eerste dikke regendruppels. Ik ga schuilen in de kantine en neem uit voorzorg mijn spullen mee naar binnen. Daar raak ik aan de praat met een aantal jongens. Ze zijn bezig met een drinkspelletje en vragen of ik zin heb om te mee doen. Ik schuif aan en leg wat geld in de pot. Het gaat hard en ik moet mijn hoofd er goed bijhouden zodat ik niet de Griekse ouzo en ander sterk alcoholisch vocht moet atten. Een aardige Griekse jongen blijkt medicijnen te studeren in Parijs. Hij vraagt hoe ik terugga naar Amsterdam. Ik steek mijn duim op. Hij biedt me aan dat ik morgenvroeg wel met hem mee kan rijden in z’n grijze Renault 5. Ik ben in mijn nopjes, meerijden naar Parijs, een grote afstand afleggen en dat in prima gezelschap, wat wens ik nog meer! Het wordt vroeg in de ochtend, de drank hakt er behoorlijk in. Het regent nog steeds flink en ik haal mijn matje uit de rugzak en schuif hem onder de tafel om nog even enkele uurtjes rust te pakken voordat ik een ideale lift naar Frankrijk krijg.
De volgende ochtend staat er een pril zonnetje aan de hemel. Met een kater pak ik mijn spullen in, drink een waterflesje leeg en verlaat via de steiger de veerboot die zojuist in Bari is aangemeerd. Ik wacht bij de achterkant van de boot op de grijze Renault 5. Alles wat naar boven komt geen auto of Griekse student. Heb ik hem gemist, of door de drank verkeerd begrepen? Ik ga op mijn rugzak zitten, hij zal zich ook niet al te best voelen, misschien komt hij nog…Maar nee hoor. Plotseling valt er een schaduw over me heen. Ik kijk omhoog en zie een meisje dat ik gisteren ook op de boot heb gezien. Het is midden jaren ‘80 en Madonna is populair evenals haar kledingstijl. Ze ziet eruit als een echte madonnakloon. Kort zwart rokje en topje, blote navel met piercing, krullen waarin een zonnebril hangt. ‘Where are you going to?’ Ik leg uit dat ik uiteindelijk op weg ben naar Nederland. Er verschijnt een glimlach op haar mooie gezicht. Ik moet naar Duitsland, zullen we samen liften? Ik vertel haar over de Griekse student maar zeg erbij dat ik niet meer verwacht dat hij op zal duiken. We lopen gezamenlijk naar een geschikte liftplaats aan het einde van de haven. Ze vertelt dat ze op de heenweg meerdere malen door mannen is lastig gevallen, en ze hoopt dat ze haar, nu ze met mij reist, met rust zullen laten. Ik denk bij mezelf, vind je het gek als je zo wulps gekleed langs de snelweg gaat staan. Maar houd wijselijk mijn mond. We spreken af dat zij het liftwerk gaat doen en dat ik dan als een duveltje uit een doosje met de beide rugzakken tevoorschijn kom. Binnen tien minuten hebben we een lift. Ik zie even een teleurstelling op het gezicht van de chauffeur als ik voorin naast hem plaatsneem.
We klimmen die dag gestaag de buitenkant van de Italiaanse laars omhoog. Madonna heeft gezegd dat ze door wil blijven liften ook als het donker wordt. Ik vind het prima. Als de schemer intreedt krijgen we een lift van een vrachtwagen. We leggen onze spullen achter in de laadruimte. Ik zit tussen hun tweeën in. De chauffeur vraagt of we een stel zijn en ik beaam dat. Hij laat blijken dat hij er geen snars van gelooft. Plotseling voel ik een arm over mijn schouders richting Madonna gaan. Hij doet een poging haar borsten aan te raken. De onbeschoftheid. Ik kijk hem kwaad aan, maar hij lacht me vierkant uit en gaat gewoon door met het potelen. Madonna zit inmiddels bijna tegen de cabinedeur aan. Ik maan hem nogmaals van mijn vriendin af te blijven. Het stopt niet. Dan zeggen we beiden in koor dat we uit de vrachtwagen willen. De man stopt redelijk subiet en ik vrees even dat hij door zal rijden maar hij wacht totdat we onze spullen uit de laadruimte hebben gepakt. Madonna is terecht ontzet en uit een paar onvervalste Duitse scheldwoorden richting de wegrijdende vrachtwagen.
Ze wil meteen verder. Ik opper nog om een tentje op te zetten en te wachten tot het weer licht is. Ze weigert en gaat opnieuw uitdagend met haar duim omhoog staan. Ik ben nog bezig om me verdekt op te stellen als er opnieuw een vrachtwagen stopt. We mogen meerijden naar Milaan, dat is een flinke rit. Eerst zitten we nog wat beduusd voor ons uit te staren maar deze chauffeur is uit ander hout gesneden. Jammer dat hij geen Duits of Engels spreekt, dus de communicatie gaat wat moeizaam omdat we beiden geen Italiaans kunnen. De man vertelt hele verhalen en af en toe zeg ik op goed geluk ‘Si, si.’ Als de zon opkomt wijkt hij tot mijn schrik van de snelweg af. Ik begin over Milano? Are we going to Milano? Hij zegt nu ‘si si’, maar gaat toch echt een andere richting op. Ik kijk Madonna aan, ze is de hele nacht erg stil geweest en reageert nu ook niet echt.
Na een uur komen we in een dorpje aan. Hij parkeert de auto voor een laadperron en vraagt ons uit te stappen. Met handen en voeten geeft hij uiteindelijk aan dat we hem moeten helpen met het uitladen van de vrachtwagen. Het is een koelwagen, die diepgevroren kippen, friet en ijs vervoerd. Het is er steenkoud en Madonna is op slag chagrijnig. Ze is woedend op mij, want blijkbaar heb ik de chauffeur beloofd dat we zijn vracht zouden uitladen in ruil voor de lift. Ik moet er hard om lachen, dat zou ik zomaar toegezegd kunnen hebben. En geef nou toe het is toch een koddig gezicht om twee lifters waarvan een in een madonna-outfit, dozen met koude kippen naar elkaar over te zien gooien. Ik zie er de lol wel van in. Madonna niet. Ze heeft het vreselijk koud in haar topje en komt blijkbaar ook niet op het idee om iets warms aan te trekken. Na twee uur is de vrachtwagen leeg. De chauffeur is blij en nodigt ons uit voor een maaltijd op zijn kosten. Hij behandelt ons uiterst royaal. Maar bij Madonna komt de stoom uit haar oren. Ze werpt me alleen venijnige blikken toe. Ik moet oppassen dat ik haar niet recht in haar gezicht uitlach. Wat een zuurpruim is het!
De chauffeur brengt ons naar een Raststätte even voor Milaan en bedankt ons nogmaals duizendmaal. Madonna pakt haar rugzak en zegt dat ze het helemaal gehad heeft en dat ze alleen verder gaat liften. Ik vind het prima, ik hoef niet per se morgen thuis te zijn. Vijf minuten later stapt ze in een Porsche. Ik hoop voor haar dat ze niet meer lastig is gevallen, in welke vorm dan ook.