Zaterdag 24 februari
Een nieuw onderdeel op de Olympische Winterspelen: de massastart. Zo maar even goud ophalen is er niet bij voor Nederland. Verweij en Kramer hebben zich bij de mannen voor dit onderdeel gekwalificeerd. Ze moeten eerst onafhankelijk van elkaar de finale zien te halen. Dit is wel echt een wedstrijd voor Koen Verweij. Niet te lang (vijftien ronden), hij is handig, heeft een skeelerverleden en ook belangrijk: hij vindt het leuk! Kramer en Verweij kunnen elkaar helpen, ze zullen een tactiek hebben, maar uiteindelijk is iedereen ook elkaars concurrent. Helaas is Koen door gordelroos niet in goeie doen. Sowieso hebben inlineskaters (Belg Bart Swings, Italiaan Andrea Giovannini) en marathonschaatsers bij deze discipline een voordeel. De Amerikaan Joey Mantia is een kansrijke outsider. Hij won vorig jaar bij de WK afstanden de massastart. De Koreaan Lee (ja, die van goud op de 10 km van Vancouver) is een grote favoriet, hij heeft al veel races gewonnen dit seizoen. Zijn laatste rondje is gewoon heel erg sterk. Hetzelfde geldt bij de vrouwen voor Blondin. Irene Schouten kan voor een verrassing zorgen, mits ze niet te laat komt. Ze heeft wel de snelheid om het af te maken. En ze heeft veel marathonervaring. De familie Schouten heeft geen makkelijke tijd achter de rug. Sinds hun moeder getroffen werd door een hersenbloeding is het schaatsleven van Irene en haar broer Simon niet meer hetzelfde. De zorgen over hun moeder, het werk in de tulpenbollenkwekerij van de familie en dan ook nog een druk schaatsschema. ‘Het is zwaar,’ erkent Irene Schouten. ‘In het begin heb ik ook weleens gedacht dat ik minder wilde schaatsen, dat ik tijd wilde nemen voor de andere dingen. Maar ik heb gemerkt dat schaatsen ook een goede afleiding is, dat ik daardoor even met andere dingen bezig ben.’ Het gaat naar omstandigheden goed met haar moeder. Schouten haalt de lichtpuntjes uit kleine dingen. Een wenkbrauw die omhoog gaat, een arm die beweegt en soms een teken van iets wat op communicatie lijkt. In haar stem klinkt de emotie door. Want naast de zorgen zijn er altijd die momenten die haar even met de neus op de feiten drukken. ‘Normaal is mijn moeder mijn grootste fan, was zij degene die mijn bloemen kreeg. We praatten ook altijd even na de wedstrijd. Dat mis ik nu, die kleine momentjes die altijd zo gewoon leken, maar nu heel speciaal zijn.’ Ze probeert wel te genieten van Pyeongchang. Met Anouk van der Weijden gaat ze vandaag een tactisch spel spelen en proberen ze samen de concurrentie te slim af te zijn. ‘Zo’n olympische titel zou natuurlijk prachtig zijn, maar ik zie hem nu wel in het juiste perspectief. Ik zal hem zeker aan mijn moeder opdragen!’