Als je iets vaker doet begint het steeds meer een gewoonte te worden. Een traditie is in dit geval misschien niet echt op zijn plaats. Met een groep vrienden lunch ik wekelijks in een plaatselijke uitstalling. De Smidse is een traditionele lunchroom, bekend van de rijkelijk belegde broodjes, vorstelijke maaltijdsalades, smaakvolle gerechten a la carte en natuurlijk de ambachtelijke pannenkoeken. Geen fancy tent, maar helemaal prima voor dit soort gelegenheden. Het was vroeger de oude smederij middenin het dorp en stamt uit 1900. Je gaat het karakteristieke pand binnen door een dik, donkerrood gordijn aan de kant te schuiven dat dient als bescherming tegen de tocht. Met mooi weer kun je buiten op het terras zitten, maar toch zijn we vaker binnen aan te treffen.
Zo’n initiatief om lekker even samen te lunchen ontstaat spontaan en krijgt daarna elke week een vervolg. Eerst is de afspraak tussen 1 en 2 uur, maar het wordt echter steeds later in de middag, zo rond een uur of half vier, omdat bepaalde mensen moeilijk uit hun bed kunnen komen. Voor iemand die toch redelijk vroeg opstaat in het weekend, een lastige tijd om nog een lunch te nuttigen als je het idee hebt dat je er al een hele dag op hebt zitten. Je gedachten gaan eerder uit naar de warme hap. Wellicht dat daardoor de dingen die genuttigd worden ook variëren tussen een belegd broodje, een uitsmijter en een kipsateetje met friet. Lekker handig want dan hoeft je niet meer te koken straks. Onder het genot van een cappuccino, een biertje of wijntje gezellig bijkletsen, wat is er de afgelopen week gebeurd, even kijken of er nog verse nieuwtjes zijn. Soms worden oude anekdotes van stal gehaald. De groep dijt steeds verder uit, eerst met z’n viertjes, maar soms is er een lange tafel nodig om de grote groep te herbergen. Iedereen vindt het gezellig en wil erbij zijn als hun weekendagenda het toelaat. De bediening begint ons te herkennen en ze weten eigenlijk wel vaak wat er gegeten en gedronken wordt. Over traditie gesproken. Als je als buitenstaander onze groep zo bij elkaar ziet dan zul je misschien denken wat een merkwaardig bijeengeraapt zooitje. Diverse kledingstijlen en leeftijden bij elkaar. Als ik er aan terugdenk komt een maffiafamilie in mij op. Niet dat we nu met z’n allen zo moorddadig zijn, maar je zou toch best wat Don Corleone-types kunnen aanwijzen.
Op een zaterdagmiddag is de kaart vernieuwd en prijkt er okra op het menu. De mogelijkheid om iets nieuws uit te proberen is verlokkelijk, voor sommigen helpt het dat ze ook wel ‘ladies fingers’ worden genoemd, zoals de jonge serveerster ons geanimeerd uitlegt. Ze prijst de nieuwe vrucht die als groente geserveerd wordt aan als te vergelijken met sperziebonen. Velen laten zich meeslepen door haar enthousiasme. Enkelen hebben zo hun bedenkingen en gaan voor een beproefd recept. Nu ben ik geen moeilijke eter, ik eet van meerdere walletjes, ook vegetarisch als het moet. Dus ik doe mee. Alleen met een herkenbare vis maak je me niet blij, en helemaal niet met een haring die je met je hoofd achterover naar binnen moet laten glijden. Ik moet er niet aan denken, maar met sperzieboontjes wat kan daar nou mis aan zijn?
Een kwartier later verschijnt de okra op tafel. Nieuwsgierige blikken en voorzichtige hapjes. Ze zien er peulachtig uit met een diepe groef. De vertrokken gezichten geven al snel het verdict over het groenkleurige gerecht. Dit is echt niet lekker! Het smaakt zompig. Hoe moet je het omschrijven? Qua textuur als een zachte, gladde asperge, echt slijmerig, maar ook met harde stukjes, met de nasmaak van een niet-gekruide, rauwe aubergine. Het doet me denken aan de tot snot gekookte prei van mijn moeder.
Als iemand zich nu als proefpersoon had opgeworpen om het uit te proberen. Nu zit een halve tafel met lange tanden te eten. De een houdt het iets langer vol dan de ander. Sommigen proberen met een servet het groene spul discreet te laten verdwijnen, anderen nemen een sanitaire stop.
Geen wonder dat deze vrucht niet echt is doorgedrongen tot de Nederlandse keuken. In sommige supermarkten vind je ze in blik of ingevroren. Okra zal ik niemand aanbevelen. Het heeft ook niet lang op de menukaart van de Smidse gestaan. Maar ach ja, soms moet je dingen uitproberen. Dan maar een opmerkelijke lunch afsluiten met een goede Irish coffee om het verschrikkelijke smaakje weg te spoelen en de mond te zuiveren.