Sinds een tijdje leef ik in een onderwaterwereld. Al dertig jaar heb ik last van hooikoorts van de pollen van de vroege bomen, waaronder hazelaar en beuk. Elk voorjaar is er een periode van ernstig afzien: niezen, geïrriteerde ogen en een loopneus, waartegen ik mijn maatregelen neem. Vroeg ben ik begonnen met het slikken van hooikoortstabletten om een allergische reactie te onderdrukken. De Lidlvariant, want ik kwam er achter als je elke week zo’n doosje koopt ben je goedkoper uit dan het via de huisarts aanschaffen van cetirizine, vanwege de eigen bijdrage die je daarvoor betaald.
Goed raak
Kortom een lastige periode waar je doorheen moet, maar dit jaar is het goed raak. Komt het door het mooie weer, de lange periode van droogte? I don’t know. Het begon met een raar kuchje, een soort kriebelhoest die niet wilde doorbreken, daarna gingen mijn ogen jeuken en werden ze extreem rood en vochtig. Mijn hoofd zit letterlijk vol. De oogwimpers zijn ‘s morgens dichtgeplakt. Uit voorzorg heb ik een washandje bij het aanrecht klaargelegd om met lauw water mijn ogen open te kunnen wrijven. Daarnaast zitten nu voor het eerst mijn oren potdicht. Je voelt je opgesloten in jezelf en hoort je kaken luid malen als je eet, maar je tafelgenoot klinkt ergens in de verte en je moet je echt concentreren om het gesprek te kunnen volgen. Heel vervelend allemaal.
Je houdt het weerbericht in de gaten. Zonnig, wind, hoge temperaturen, verwachte warmterecords zelfs, dat ziet er niet goed uit, want je hoopt op regen waardoor de pollen snel zullen neerdalen en minder hun irritante werk kunnen doen.
Inspannen
Alle apparaten laat ik op het volume staan waarop ze stonden voor het stilvallen, om de buren niet tot last te zijn. Alleen hoge tonen komen nog goed binnen, zoals de ping van de magnetron, wasmachine of het niet-dragen van de autogordel. Het schept geen vreugde om tv te kijken op deze manier, omdat je je extra moet inspannen om te horen wat er gezegd word. Je kiest voor ondertitelde series als je even wilt ontspannen. Het aangenaamst is nog het lezen zonder muziek, dan kan je legitiem met je binnenwereld versmelten en heb je niet in de gaten dat je gehoor je in de steek laat. Alleen hoor ik mezelf duidelijk bij ontroerende zinnen zuchten.
Nog een voordeel is dat je niks merkt van de overlast die enkele buren hebben veroorzaakt omdat ze met dit mooie weer nog tot na middernacht in de tuin zaten en luid met elkaar spraken. Zalig, niks van meegekregen, alleen de discussie in de buurtapp brengt me van het tumult op de hoogte.
Huisarts
Toch maar naar de huisarts om te zien of er iets aan die verstopte oren te doen is. Gelukkig check ik de website om te kijken wanneer het spreekuur is, om er tot mijn grote verbazing achter te komen dat mijn huisarts een andere praktijk heeft, de samenwerking beviel niet zo goed en ze is uit de maatschap gestapt. Ik zoek het nieuwe adres op, het ligt in een villawijk. Mijn dokter leeft op stand. Om acht uur sta ik op de stoep bij de nieuwe praktijk. Bij elke villa hangt een banner in de heg waarop staat dat ze geen medisch centrum in de buurt willen. Krijg nou wat. Het wordt de chique bewoners blijkbaar te druk en te gevaarlijk want er zit een afbeelding bij van een auto die een kind schept.
Ik meld me bij de assistente. Door het dikke glas versta ik moeilijk wat ze zegt. Ik leg uit waarvoor ik kom. Ze zegt dat ik om kwart over tien terecht kan. Ik sluip weer naar m’n auto, ik heb geen zin in een discussie met boze buren. Waarom deze weerzin? Het pand heeft een ruime parkeerplaats, beter dan bij de oude locatie. Ik hoef mijn auto niet tegen hun heg of hekwerk te parkeren.
Anderhalf uur later kijkt de arts me aan. ‘Zo, je stond vanochtend al vroeg aan de balie.’
‘Klopt, ik dacht ik probeer het gewoon.’
‘Hooikoorts, ja, ik zie het.’
Geduld en druppelen
‘De laatste jaren was het redelijk onder controle te houden, maar nu heeft het me stevig te pakken. En het vervelendste vind ik dat ik niet goed kan horen en opgesloten zit in mijn hoofd. Dat heb ik nooit eerder meegemaakt.’
Ze kijkt in mijn oren. ‘Ja, er zit wel veel oorsmeer, dat kun je laten uitspuiten, maar nu niet, want ik zie dat je trommelvlies bol staat. Het is geïrriteerd omdat de Buis van Eustachius vol zit met slijm. Ik geef je oogdruppels en neusdruppels mee, je kan ook voor het spoelen met een zoutoplossing kiezen.’
Ze legt me uit hoe ik dat kan doen, het klinkt ingewikkeld.
‘Maar je zult geduld moeten hebben voordat het slijm opgelost is. Klaren om de oren open te krijgen is uit den boze, dat moet je niet doen. Peuteren met een wattenstaaf is ook niet raadzaam.’
Geduld en druppelen, er zit niks anders op. Wel erg vervelend en je wordt des te meer bewust hoe belangrijk je zintuigen zijn voor je dagelijks functioneren. Bijkomend effect is dat ook mijn evenwichtsorganen weer gaan opspelen en dat ik opnieuw last krijgt van ochtendduizeligheid. Niet te snel en abrupt opstaan of bewegen, dus. Zo zoek ik voorzichtig steunend mijn weg. Als een vis in een kom. Hopend op een verhelderende regen en de oerknal!