Zaterdag 22 juli 2017 rit 20
Tony Martin zit met een handdoek om zijn nek op zijn speciale tijdritfiets voor de bus. Zijn shirt is halfopen. Voor de Duitser is het vandaag een erg belangrijke dag. Hij hoopt vurig revanche te kunnen nemen voor de vierde plek tijdens de eerste tijdrit. Graag had hij de gele trui in eigen land om zijn schouders gehangen. Martin had zijn vier wereldtitels in het tijdrijden zo willen inleveren voor dat ene moment. Als hij eraan denkt wordt hij nog kwaad op zichzelf. ‘Als ik die bocht iets scherper had aangesneden, als ik niet zo benauwd was geweest om te vallen…als…’ Misschien was de druk te groot. De op de muziek van Kraftwerk geïnspireerde fiets heeft hem geen extra vleugels gegeven. Met een achterstand van 8 seconden kwam hij in Düsseldorf onder de tijdmeting door. Nu krijgt hij in de havenstad Marseille een herkansing. Tony wentelt de trappers nog eens feller rond. Het zweet gutst tussen de pedalen. Z’n halskettinkje wiebelt met zijn cadans mee. Harder, harder, harder… De afgelopen weken is hij niet vlekkeloos door Frankrijk gekomen. Gehavend en bepleisterd trok, beulde en sleepte hij voor de sprinter van Katusha-Alpecin, Alexander Kristoff, zoals alleen hij kan knechten. Even gloorde er in de verte een etappezege, maar de finish was te ver. Tijdrijden is een van de mooiste disciplines in het wielrennen, maar ook een van de zwaarste. In een tijdrit ben je helemaal op jezelf aangewezen en kun je je niet verschuilen achter de rug van een andere renner. Het is een race tegen de klok en de verzuring in je benen. Daarom gaan renners op zoek naar de meest aerodynamische positie. Niks laten ze aan het toeval over. Ze rijden met futuristische helmen die in Space Odyssee van Stanley Kubrick niet zouden misstaan. Hijsen zich in strakke tijdritpakken en verschijnen zelfs met kleine bobbeltjes op de bovenarm, alles om in de windstroom maar milliseconden te winnen. Ze plakken hun achterwiel dicht. De benen zijn extra gladgeschoren en ze dragen hoesjes over de schoenen. Het is tijd om naar het platform te gaan. De drijfnatte handdoek geeft hij aan zijn Russische verzorger. De rits gaat toe. Nog eenmaal checkt hij onderweg de versnellingen. Een bevallige jongedame houdt zijn zadel vast terwijl hij super geconcentreerd wacht onder de Tissotluifel. Een hand met vette vingers verschijnt voor zijn zonnebril. Cinq, quatre, trois, deux, … Los gehts, alles muss rausch Pantzerwagen, alles….#TDF2017