We vieren tachtig jaar bevrijding. Oorlog heb ik nooit gekend, niet aan den lijve tenminste. Maar ik sluit niet uit of dat het de rest van mijn leven zo zal blijven. De cirkel sluit, als je naar de geschiedenis kijkt van honderd jaar geleden en de huidige ontwikkelingen op geopolitiek gebied dan hou ik mijn hart vast.
Onlangs kwam de hoogste Nederlandse militair met de dagorder dat de krijgsmacht zich moet klaarstomen voor een mogelijke inzet. Mark Rutte, nu de NAVO-baas, deed begin dit jaar ook al een verontrustende oproep: de veiligheidssituatie ziet er niet goed uit. We weten niet wat er de komende vijf jaar op ons afkomt. Het is tijd om ons voor te bereiden op oorlog.
Noodpakket
Dat is best wel schokkend. Hoe kan je je voorbereiden op zoiets? Je zit dan al snel in de hoek van de preppers met het aanschaffen van een noodpakket met de belangrijkste voorwerpen om jezelf te redden in geval van een crisissituatie.
Je hebt bijvoorbeeld een zaklamp en contant geld nodig. En een radio op batterijen of een opwindbare radio. Als de stroom uitvalt en er geen internetverbinding mogelijk is, kan je nog wel luisteren naar een regionale radiozender. Ook eten en drinken dat lang goed blijft, hygiëneproducten zoals toiletpapier, zeep, tandpasta en tandenborstel. Een lijst met belangrijkste telefoonnummers, kopieën van je paspoort, ID-kaart of rijbewijs en je verzekeringspas. Warmhouddekens, EHBO-kit en een zakmes met gereedschap (multitool). Dit hoort allemaal in het pakket, zodat je je de eerste 72 uur kunt redden bij een ramp of noodsituatie (www.denkvooruit.nl). O ja, vergeet het fluitje niet om aandacht te kunnen trekken van de hulpdiensten!
Ik ben nog niet aan het preppen geslagen. Er zijn winkels waar je zo’n kant-en-klaar pakket voor veel geld kunt kopen. Terwijl je het natuurlijk ook zelf kunt samenstellen. Veel is er misschien al in huis. En ik denk ook voor de eerste 72 uur en daarna? Is dan de crisis opgelost, heeft de overheid dan de middelen om weer voor iedereen te zorgen?
De kelder van mijn ouders
Als ik naar vroeger kijk dan waren mijn ouders goed voorbereid. We hadden een enorme kelder, die onder het gehele voorhuis doorliep. Daar werden de honderden weckpotten bewaard met ingemaakte groenten en fruit. We hadden een enorme moestuin en diverse fruitbomen. Wortelen, kolen, knollen en rode bieten lagen tussen de voederbieten in de schuur. We konden leven van de melk van de koeien en de eieren van de kippen. Desnoods zouden we in het ergste geval nog de dierbare dieren kunnen slachten. En mijn moeder kon bakken, misschien niet het soort brood dat we van de bakker gewend waren maar toch. Er was meel. Ook hadden we thuis een transistorradio op batterijen. Behoorlijk zelfvoorzienend.
We konden zo zonder een centje pijn de strenge winter van 1979 overleven toen we een week lang ingesneeuwd zaten en totaal afgesloten waren van de buitenwereld.
Noodsituatie
Als ik nu naar mijn eigen situatie kijk – een stadsjongetje inmiddels – dan zijn veel dingen ergens in huis of kelder aanwezig. Ze liggen alleen niet geordend en overzichtelijk bij elkaar. Een waterfilter om water te zuiveren is er niet, maar een kooktoestelletje met campinggas moet zeker ergens in een doos zitten. En in de keukenkastjes staan blikken (toch nog een overgenomen gewoonte), die ik inmiddels wel moet checken of ze nog eetbaar zijn. Kaarsen liggen ook nog wel ergens.
Maar het staat niet standaard klaar zodat ik het blind mee kan nemen in een grote rugzak als ik het huis op de vlucht moet verlaten. Als je bij een noodsituatie gedwongen thuis moet blijven dan is er, hoop ik, tijd (en afleiding) om het bij elkaar te zoeken. Hopelijk heb ik het nooit nodig. Maar ik denk dat je in geval van een grootschalige stroomuitval (zie Spanje en Portugal vorige week) of cyberaanval wel snel door zult hebben hoe afhankelijk je bent van techniek en internet. En hoe het ontbreken ervan mijn leven op zijn kop zet.
Bevrijding vieren
Vandaag ga ik toch eerst uitbundig de bevrijding vieren op een van de festivals in het land. En stilstaan bij het belang van vrede, verbinding en saamhorigheid. Nu het nog kan, want ook die feesten staan onder druk. Organisaties maken zich zorgen over de oplopende kosten om deze gratis evenementen te kunnen organiseren.