Een prachtige zaterdag in mei. Ik ben gespannen, vanavond is het Eurovisiesongfestival in Stockholm. Linda Wagenmakers vertegenwoordigt ons land met ‘No Goodbyes’. De laatste keer dat het festival in Zweden werd gehouden won Teach In met ‘Ding-a-dong’. Hoe leuk zou het zijn als we vijfentwintigjaar na dato opnieuw zouden winnen.
Maar eerst moet er nog gewerkt worden vandaag. Ik ben volop bezig met de opnamen voor Waterwerk. Een negendelige serie reportages voor TELEAC over actuele ontwikkelingen in de maritieme sector in Nederland waarin werk en loopbaan centraal staan. Met een aantal collega’s hebben we de verschillende sectoren verdeeld en ik doe de items over de toeristische aspecten van de watersport.
We – regie, camera en geluid – verzamelen op de apenrots – het pand van United – tussen Hilversum en Bussum. Ik laat mijn eigen auto achter in de garage en stap in bij het ENG-busje. We zijn goedgemutst, want we gaan varen op de Nieuwkoopse Plassen met een elektrobootje. Ineke Tatje neemt ons mee de plassen op en ze vertelt enthousiast over de milieuvoordelen van de zogenaamde fluisterbootjes en de diverse vaarroutes door beschermd natuurgebied. Het prachtige laagveenmoeras is een pareltje in het Groene Hart. Je waant je in een andere wereld zo tussen het riet. Het is een heerlijke draaidag, wat kan werk soms toch leuk zijn!
Ik merk dat ik aan het verbranden ben, ondanks de factor 50 die ik deze ochtend op mijn lijf heb gesmeerd.
Als we na vieren terugkomen in Hilversum, heerst er een ongewone drukte bij het uitgiftepunt van United. Normaliter is het in de weekenden vrij rustig. De jongen die onze spullen in ontvangst neemt zegt: ‘Hebben jullie het dan niet gehoord? Er is een grote ramp in Enschede, iets met een vuurwerkopslag.’
Thuis zet ik meteen de televisie aan, en val in de eerste amateurbeelden van de ramp. Het mooie weer heeft iedereen naar buiten gelokt. Mensen kijken naar de witte rook die boven de huizen hangt, je hoort her en der wat ploffen, totdat de hel losbreekt en het vuurwerk en de brokstukken letterlijk over de hoofden van de toeschouwers heen vliegen en iedereen een veilig heenkomen zoekt. Met grote verbazing kijk ik ernaar, hoe is dit mogelijk? De rest van de middag volg ik de updates en hoor dat er tientallen doden zijn. De wijk Roombeek is volledig verwoest en lijkt wel een oorlogsgebied. https://youtu.be/cwZ6Lou3uN8
Om negen uur ’s avonds schakel ik naar het Eurovisiesongfestival. Enigszins nerveus. Linda treedt als tweede deelnemer op. Het lied is geen dijenkletser, maar de show eromheen valt zeker op. De jurk die Jan Aarntzen voor Linda heeft ontworpen is bijna podium vullend. Onder het zwart-witgeblokte plastic zitten twee dansers verborgen die er op een gegeven moment onder vandaan komen. Een ware metamorfose! Daarna huppelt Linda verder in een glimmend zilveren raffia jurkje. Bij de nationale voorronde was de act een enorme verrassing, maar nu een paar maanden later is de surprise er wel van af. Gelukkig worden de hoge noten gehaald en struikelt niemand over de lappen textiel die op het podium liggen. https://youtu.be/GOy1tizCWhU
Zo rond de klok van tien uur, de latere winnaars de Olsen Brothers moeten net aan hun optreden beginnen, gaat het scherm op zwart. De netmanager vindt dat gezien de ernstige situatie in Enschede het niet gepast is het liedjesfestival verder uit te zenden. Linda zelf wordt kort voor de puntentelling op de hoogte gebracht van de situatie in eigen land. Ze besluit bij een eventuele victorie niet meer op te treden, maar dat is ook niet nodig. Linda eindigt als dertiende, alsof het zo moest zijn op deze rampdag.