Het rare geval wil dat in de maand november mijn huid, met name in het gezicht vlekkerig rood wordt. Mijn gelaat is van nature al een beetje rood, maar nu zitten er echt op rare plaatsen, zoals oogleden, wenkbrauwen, kin, achter en in mijn oren rode plekken die jeuken als de ziekte. In overleg met de huisarts meld ik mij bij de dermatoloog in het Tergooi ziekenhuis. Het is nog vroeg in de ochtend en de wachtkamer is maagdelijk leeg. Fijn, dan ben ik zo aan de beurt. Dat is een illusie, er gebeurt lange tijd niks en het tijdstip van de afspraak is al tien minuten verstreken. Onrustig begin ik op mijn wachtstoel te schuifelen.
‘Meneer Meints?’ Een jonge blonde dame steekt haar hoofd om de deur. Ik sta op en volg haar de behandelkamer in. Zo’n kille en steriele ruimte met medische apparatuur. Ze wijst me op een krukje en ik neem plaats. ‘Ik ben de stagiaire van dokter Langeveld en zij heeft me gevraagd of ik eerst naar u wil kijken om dan mijn bevindingen met haar te delen. Heeft u daar bezwaar tegen?’
Ik schud mijn hoofd.
‘Wat zijn de klachten?’
‘Ik heb de laatste weken rare rode vlekken op mijn huid, met name in mijn gezicht, maar ook in andere huidplooien van mijn lichaam.’
Ze kijkt me aan. ‘Ja, ik zie het,’ zegt ze, terwijl ze medische handschoenen aantrekt. Met een klets zit het rubber om haar kleine vingers. ‘En heeft u dat wel vaker?’
‘Ja, maar het is nu wel heel erg.’
Ze onderzoekt de vlekken en ik til mijn T-shirt op om haar de andere plekken te laten zien. Ook mijn jeans moet naar beneden om de binnenkant van mijn knieën te laten keuren.
De stagiaire kijkt, voelt en schrijft haar bevindingen op een papiertje. ‘Ik ga even overleggen, ik ben zo terug.’
Ze laat de witte handschoenen bij mij achter, nadat ze ze moeizaam van haar handen heeft gekregen.
Ik herschik mijn kleding en wacht af. Aan de muur zie ik afbeeldingen met vergelijkbare aandoeningen hangen. Vrolijke bedoeling, hier, denk ik.
Een goedlachse vrouw komt de kamer binnen, gevolgd door de stagiaire. ‘Meneer, we hebben het even besproken, maar het lijkt me overduidelijk, u heeft seborroïsch eczeem.’
‘Pardon?’
Ze hoeft me blijkbaar niet zelf te onderzoeken, van een afstand is het voor haar al duidelijk. ‘Een vorm van eczeem wat we seborroïsch noemen. Het goede nieuws is dat het niet gevaarlijk of besmettelijk is, maar het is wel chronisch.’
‘Daar ben ik dan mooi klaar mee,’ reageer ik ad rem.
‘Het komt vaak terug bij de wisseling van de seizoenen.’
De dermatoloog haalt haar hand door mijn rode krullen, nadat ze daar toestemming voor heeft gevraagd. ‘Jeukt de hoofdhuid ook?’
‘Soms, ja.’
Ik moet nog even bekomen van haar mededeling. Blijvend? Daar zit ik de rest van mijn leven dan aan vast! ‘En hoe kom ik hieraan?’ vraag ik mezelf hardop af.
‘Tja,’ zucht de dermatoloog, ‘in de huid zitten duizenden kliertjes die talg maken. Talg is een vette ‘huidsmeer’ die uw huid soepel houdt. Bij seborroïsch eczeem is de samenstelling van het huidsmeer veranderd. Waarschijnlijk vermeerderen de gistcellen zich hierdoor sneller. Iedereen heeft gistcellen op de huid, maar in grote aantallen kunnen ze de huid irriteren.’
Ik laat de informatie indalen. Gist? Als in brood?
‘Heeft u last van stress?’ vraagt de dokter terwijl ze me vriendelijk aankijkt. De stagiaire achter haar gaat op haar andere been staan.
Het duurt even voordat ik haar antwoord geef. ‘Tja, stress, niet dat ik dat zo ervaar, ik maak we wel zorgen, maar ik zou mezelf geen stresskip willen noemen.’
‘En waar maakt u zich zorgen over, meneer?’
‘Nou, mijn moeder is redelijk op leeftijd, ze is vijfennegentig en het gaat momenteel niet zo goed met haar, en daar lig ik weleens wakker van.’
‘Bent u mantelzorger?’
‘Soort van, ik probeer zoveel mogelijk bij haar te zijn. Ze woont in een verzorgingshuis in Assen.’
‘O, dat is niet naast de deur.’
‘Nee.’
‘Het kan best zijn dat deze eczeem een lichamelijke reactie is. Wat ik zal doen, ik geef u een recept voor een aantal ontstekingsremmende zalven. De een is voor de roodheid rondom uw ogen, daar moet u voorzichtig mee zijn. De andere tube is voor de eczeemplekken op de rest van uw lichaam. Daarnaast krijgt u vaseline om de huid vet te houden. En ik doe er ook een speciale shampoo bij. Na het wassen kunt u de huid het beste voorzichtig droogdeppen om irritatie te voorkomen.’
‘Mag ik wel zwemmen? Want ik trek dagelijks mijn baantjes in het zwembad.’
‘Ja, eigenlijk moet u daar spaarzaam mee zijn, maar verbieden zal ik het u niet, want ik neem aan dat het ook een vorm van ontspanning voor u is, en dat heeft u juist wel nodig. Wees vooral voorzichtig met het gebruik van zeep.’
‘Dat doe ik sowieso al.’
‘Mooi, ik stuur het recept naar uw apotheek dan kunt u het daar vandaag afhalen. Ik geef er meteen een paar herhaalrecepten bij dan hoeft u niet steeds te bellen. Mochten de klachten echter worden dan moet u contact met mij opnemen.’
Ze geeft me een hand. ‘En veel sterkte met u moeder.’
‘Dank u.’
En weg is ze. Zonder dat ik het in de gaten had is de stagiaire al verdwenen.
’s Middags haal ik de tubevoorraad op bij de apotheek en begin thuis meteen zorgvuldig te smeren. Hopelijk is die ellendige jeuk nu snel voorbij.