De afgelopen maanden zijn erg druk op het e-distributiecentrum. Het aantal bestellingen is hoog vanwege Halloween, Black Friday, Sinterklaas en acties rond de kerstdagen. Het verwerken van 140 duizend artikelen per dag is geen uitzondering. Het uitzendbureau heeft de handenvol om voldoende personeel (lees arbeidsmigranten) te vinden, dat in deze intensieve periode ook allemaal nog moet worden opgeleid. En dat is allemaal bedoeld om het systeem van e-commerce draaiende te houden als de grote pieken eraan komen. Want dan is iedereen nodig om de bestelde artikelen op tijd bij de klant te krijgen.
Hoge werkdruk
Het vergt veel van de vaste werknemers. Aan de ene kant is het leuk om mensen op te leiden. Het kan zelfs in de eigen moedertaal (Pools, Italiaans of Spaans) maar vaak gebeurt het in de algemene voertaal Engels. Maar soms is het verloren energie want niet iedereen houdt de hoge werkdruk vol. Er zit een groot onderscheid tussen de nieuwe collega’s. Je merkt snel of iemand feeling voor het vak heeft. Loopt een ‘rookie’ na de middagpauze zelfstandig rond met een pickkar dan heeft iemand potentie.
Maar soms zie je iemand met een verdwaasde blik in de ogen ronddwalen waarbij je meteen denkt die houdt het hier niet lang vol. De lange nummerreeksen en de rijen blauwe kratten en de enorme hoeveelheden pallets duizelen hen zichtbaar en in volledig verwarring schuiven ze met een kar voor- en achteruit zonder een lijn te ontdekken in de nummering van de bakken. Ik denk: die is hier hooguit twee dagen en dan geeft hij het zelf op, of wordt vriendelijk verzocht zijn heil ergens anders te zoeken, omdat de werktargets bij lange na niet worden behaald. Je hebt de eerste week nog wel clementie om te wennen, maar daarna moet het tempo er toch wel inzitten. https://youtu.be/Vt1LQdcMw3k
Geautomatiseerd
Het arbeidsproces is gedeeltelijk geautomatiseerd. Er zijn diverse robots die een deel van de taken overnemen, maar zonder menskracht kan het nooit. Denk alleen maar aan de technische jongens die een dagtaak hebben om het circuit in beweging te houden. Hoe meer dozen en kratten, hoe groter de kans dat de lopende band die alles door de hallen moet transporteren, vast kan lopen.
Voor het inpakken zijn er twee automatische lijnen. B15 voor de kleine dozen en B27 voor de grotere. Als er geen harde of breekbare artikelen tussen zitten kan de lijn zelf de doos afhandelen, een bon toevoegen, kijken hoeveel vrije ruimte er nog is om de kartonnen doos iets te laten inkrimpen, een deksel erop vouwen, de adresgegevens uitprinten en op de bovenkant van het pakket plakken. Dat gaat allemaal met een redelijke snelheid.
Maar je zult net zien dat op de dagen dat er ‘geleverd’ moet worden, het systeem kuren vertoont. Dan gaat er een alarm af en beginnen rode lampen te zwaaien. Valt het mee dan zit er iets vast in de robot of zijn er geen deksels of printpapier meer voorradig. Een medewerker snelt toe, haalt het obstakel weg of vult de voorraad aan nadat de machine is uitgezet. Maar juist als het superdruk is, roept de techniek een halt toe aan de shopboulimia. Het drijft de technici tot wanhoop. Al een tijdje lopen ze in die drukke periode met een bedrukt gezicht rond.
B27 op drift
Vandaag maakt B27 er een puinhoop van. De grijparm slaat in de glazen kast woest om zich heen en vermorzelt elke doos die langskomt. Wat is er aan de hand? Geautomatiseerde rebellie? Er liggen drie mannen met sleutels in de kast om de boel weer aan de praat te krijgen.
Ondertussen loopt de productie vast, de gevulde dozen stapelen zich op voor de glazen kast van B27. Collega’s halen die dozen van de lopende band en maken grote stapels van honderden dozen terwijl de techneuten gespannen bezig zijn het mankement op te lossen.
De teamleider meldt dat orderpickers moeten stoppen en verplicht corvee moeten gaan doen: karton en kratten opruimen, straten aanvegen, plastic, losse hangers en lege doosjes uit de kratten halen. Maar na een uurtje is alles super schoon en opgeruimd. B27 werkt nog steeds niet en het ziet er niet naar uit dat daar voorlopig verandering in zal komen. Ik moet lachen. Het lijkt wel Monthy Python, waarin ‘werkloze ’collega’s vaak twee aan twee door de gangen slenteren en driftig in allerlei vreemde talen met elkaar praten, terwijl de een nog steeds een bezem draagt en de ander een gevonden leeg doosje in de hand houdt.
Het repareren van B27 duurt zolang dat de teamleiding besluit alle orderpickers naar huis te sturen. En het kleinere zusje, B15, begint ook al inpakkuren te vertonen! De wet van Murphy. Totale paniek. https://youtu.be/HUIvIm8Gic4
Als ik om half vijf naar huis ga – tellen gaat altijd door – werkt B27 weer, maar in een aanzienlijk lager tempo en het apparaat kreunt en zucht als een afgepeigerde oude man bij elk pakket dat hij met moeite uitspuugt. De technische mannen staan nu zwetend met z’n allen rondom B15.
Retouren
In de eerste weken na de jaarwisseling is de rust teruggekeerd bij de bestellingen, maar nu komen er meer pakketten terug dan in de rest van het jaar. En dan gaat het niet alleen om beschadigde artikelen of voorwerpen die niet voldoen aan de omschrijving. Nee, vooral kleding komt retour. Bijvoorbeeld vijf truien bestellen en er vier terugsturen is heel normaal tegenwoordig. De meeste klanten willen thuis in alle rust een kledingstuk passen en een keuze maken. Dus nu verwerken de collega’s van retouren puffend alles wat terugkomt. Lang leve de bezorgindustrie!