Te vroeg juichen. De wielrenner die denkt dat hij wint en zijn handen triomfantelijk omhoog doet, terwijl de concurrent blijft doorsprinten en wint. Het Nederlands elftal dat na het winnen van een paar wedstrijden tegen middelmatige tegenstanders denkt dat we Europees kampioen gaan worden, maar met de staart tussen de benen het toernooi moet verlaten als het er echt op aan komt.
Zo juichte het demissionaire kabinet ook te vroeg in de strijd tegen corona. Het aantal besmettingen omlaag, vaccinatiecampagne op stoom, zelfs onder jongeren. Mondkapjes af, open die boel, feesten in de discotheek, lekker dicht opeen in elkaars oren staan te schreeuwen. Op vakantie naar het buitenland. Eindelijk mogen we weer. Handjes in de lucht. En dan verbaasd zijn dat de superbesmettelijke deltavariant ons inhaalt. Men heeft blijkbaar weinig geleerd van de vorige zomer.
De persconferenties van Mark Rutte en Hugo de Jonge zijn niet spannend. Alles wat ze gaan zeggen lekt op de dag zelf al uit. Dat wat open was moet de deur weer vroeger sluiten tot half augustus. Geen evenementen en festivals, in ieder geval niet ongeplaceerd. Beperkt testen voor toegang. Dat we gas terug moeten nemen en dat we dat uiteraard samen moeten doen.
Een dikke streep door de rekening, we verlangden zo naar die mooie zomer, naar de dingen die we zolang hebben gemist, maar er is zoals Rutte het uitdrukte: ‘een wolk voor de zon geschoven.’
Optimisten keken uit naar die summer of love. De vergelijking met de ‘roaring twenties’ van een eeuw geleden werd getrokken toen men na WOI en de Spaanse griep ook helemaal losging. Een zomer vol feesten en grote festivals om de heropening van de samenleving te vieren. ‘De opgehokte energie en spanning moet eruit, die moeten ergens een plek gaan krijgen. We zijn sociale wezens. We zijn op zoek naar contact met elkaar, we willen uitbundig met elkaar samen zijn,’ voorspelden de trendwatchers. Het verlangen om zonder restricties een kroeg binnen te stappen en daar tot ver na middernacht te blijven. Zelfs nog even naborrelen met de eigenaar aan de bar.
Hoe anders is het veertien dagen later. Het aantal besmettingen steeg in een week van minder dan duizend naar bijna tienduizend besmettingen per dag. Daarom moet de horeca sluiten om twaalf uur. Die summer of love blijkt voorlopig een summer of disappointment. De teleurstelling is groot, omdat we even van de vrijheid hebben kunnen proeven. De vrije dagen zijn opgenomen, de vakanties geboekt. Maar in welke kleur verandert het land van mijn bestemming? Kaartjes zijn bestelt voor alle dingen waar je heen wilt. Ik vrees dat de mondkapjes weer uit de voorraadkast moeten worden gehaald.
De discussie tussen de rekkelijken en de preciezen bloeit weer op in de talkshows: ‘Niks aan de hand’, ‘belachelijk die paniek’, tot ‘veel te hard van stapel lopen en niet doen’.
Zelf heb ik inmiddels de tweede prik gehad, bleek ik gelukkig geregistreerd bij het RIVM als gevaccineerd en heb ik de CoronaCheckapp gedownload. Een goed gevoel, geen klachten gehad. Maar losgaan? Nee. Ik moet immers sowieso nog een dikke week wachten voordat ik echt beschermd ben. Voor mij voorlopig geen wilde plannen of vakantiereizen naar het buitenland, hoe zeer ik er ook naar verlang. Ik stel het nog even uit en hoop op een mooie zomer op mijn eigen balkon.