Veel mensen herinneren zich het waarschijnlijk nog wel: niet kunnen slapen van de opwinding de nacht voor je verjaardag, wakker liggen vol verwachting over de cadeautjes die je zult krijgen. Als kind heb ik bij mijn oma een verlanglijstje ingediend, bovenaan staat een trein. Het is natuurlijk afwachten of ik ook daadwerkelijk mijn eerste trein zal krijgen? Maar ze is er niet de oma naar om je teleur te stellen! Ze woont nog op de boerderij en wij in de noodwoning erachter. En ja eindelijk daar is ze, vlak voordat je ’s morgens naar school moet. Door het raam zie ik haar lopen met een groot pakket gewikkeld in sinterklaaspapier. Het noodlot als je in de buurt van de goedheiligman jarig bent. En ja hoor, het is een trein die je moet opwinden en die naargelang de vracht die je op de wagonnetjes stapelt – zware knikkers of houtblokjes – een keer of zes in de rondte rijdt over het aangelegde spoor.
Of jaren later de transistorradio met cassettedeck die ik krijg van mijn ouders, terwijl mijn moeder onverwachts in het ziekenhuis ligt. Je moet tot het bezoekuur wachten want zij zal je het verjaarscadeau geven op de zaal waar zo’n typische ziekenhuislucht hangt, waar je slecht tegen kunt. Het is deels een sigaar uit eigen doos want je doneert een deel van je spaarpot omdat het cadeau anders te groot (lees te duur) is voor een verjaardag.
Als volwassene is een deel van de magie van verjaardagen verloren gegaan, je ligt niet meer wakker wat je zult krijgen. Je vraagt je eerder bij de voorbereidingen voor een feest af of je wel genoeg drank en lekkers in huis heb gehaald voor je verjaardagsgasten. Soms zou je het ook het liefst over willen slaan en doen alsof het een gewone dag is als ieder andere. Dat heeft misschien wel met het oplopen van de leeftijd te maken.
Ik ben jarig in de winter en altijd jaloers op mensen die hun verjaardag buiten kunnen vieren in een heerlijke tuin met een BBQ of een diner aan een lange tafel. Nu is een kaasfondue bij de centrale verwarming een redelijk alternatief, maar toch… Een aantal jaar geleden heb ik door omstandigheden mijn verjaardag in de zomer met een boottocht op de Loosdrechtse Plassen gevierd. Na een mooie en geslaagde vaardag verzucht ik: ‘Kon ik maar altijd in de zomer jarig zijn!’
Een jaar later zie ik de documentaire over muzikant, schrijver en artiest Nick Cave ‘20.000 days on earth’. Meteen ga ik rekenen of ik daarvoor nog in aanmerking kom. Het blijkt in mijn geval eind augustus 2016 te zijn. Een goed idee is geboren… een mooie aanleiding om opnieuw in de zomer een ‘verdaging’ te vieren. Bij de nieuwsjaarwens krijgen familie en vrienden een inlegvel dat ze 27 augustus vrij moeten houden voor een bijzondere dag.
Zo hebben we twee en een half jaar geleden mogen vieren dat deze ‘jongeman’ twintigduizend dagen op aarde was. Opnieuw met een boottocht, nu door de historische binnenstad van Amersfoort en een diner buiten in een binnentuin. Een waardevolle herinnering. Een ideale manier om deze speciale dag te vieren. Juist op het moment als we het toetje en een digestief achter de kiezen hebben barst een weldadige onweersbui los, die ons voor een laatste drankje het restaurant injaagt. Het is een van mijn beste verjaardagsherinneringen!