Woensdag 19 juli, rit 11
Tweeënhalf uur voor de start van de tweede Alpenetappe staat alleen de merchandisingbus van AG2R La Mondiale op Place de l’Europe in Albertville, het stadje waarin in 1992 de Olympische Winterspelen werden gehouden. Dames in korte rokjes delen gele ballonnen uit aan plukjes kinderen, een honderdtal fans staat al te popelen een glimp van hun held op te vangen. De renner om wie het gaat is nog in het hotel, heeft net zijn ontbijt achter de kiezen en begint zich rustig aan voor te bereiden op de gekte die straks komen gaat. De 42-jarige George La Salle, inwoner van Albertville, verbaast zich over Bardets populariteit. ‘Hij is zo rationeel, saai bijna. Eerlijk gezegd ben ik meer fan van Sylvain Chavanel en Arnaud Demare. Echte mannen.’ Het wordt vaker over Romain Bardet gezegd: hij is niet de grote wielerheld waar Frankrijk zo naar smacht, een nieuwe Bernard Hinault of Jacques Anquetil. Geen rafelrandjes, altijd zo verlegen. De jonge fans zal het een worst zijn. Die juichen om het hardst.
Laurent Biondi, al jaren de persoonlijke manager van Romain Bardet, staat chocolaatjes uit de delen van het merk Cémoi, een cacaofabrikant die subsponsor is van de wielerploeg. Hij vertelt dat het een emotionele dag is voor Bardet, hij moet zijn opgelopen achterstand in het algemeen klassement zien goed te maken in de bergritten, onder de ogen van duizenden fans. Drie keer technische malheur in de rit naar Roubaix was niet goed voor zijn zelfvertrouwen. Ook gisteren ging het niet vlekkeloos. Die gele trui, waar heel Frankrijk naar smacht is mijlenver weg. Hij staat nu veertiende op 4.11 achterstand.
Bij het binnenrijden van de ploegbus van AG2R La Mondiale buitelen honderden mensen over elkaar. Smartphones gaan de lucht in, men wordt al gek van het idee dat Bardet achter de geblindeerde ramen naar hen kan kijken. ‘Romaiiin, Romaiiin,’ klinkt het als in een voetbalstadion. De ploegbus parkeert tegenover die van de merchandising, zodat er een soort AG2R-kamp ontstaat, afrastering eromheen. Een meisje van net in de twintig laat de camera van haar mobieltje al acht minuten draaien. Ze wil het risico niet lopen het moment te missen dat Bardet van het trapje schrijdt.
De renners van AG2R komen een voor een de bus uit. Steeds golft de opwinding door het publiek, dat zich nu met een paar honderd rond de bus heeft opgesteld. Als Tony Gallopin in het licht stapt, begint iedereen hard te juichen. Gevolgd door de witte truidrager, Pierre Latour. Het geluid dat aanzwelt is slechts een voorproefje van wat zo komen gaat.
Daar is de man eindelijk, de held van deze regio, de man voor wie de Alpen geen geheimen kent. Alsof het nationale elftal een belangrijk doelpunt heeft gescoord, zo klinkt het op deze woensdagochtend in Albertville. Een groepje tienermeisjes houdt een spandoek vast met liefdesbetuigingen aan het adres van ‘de meest begeerde vrijgezel’. Personeel van de ploeg probeert hun kopman niet onder de voet te laten lopen. Bardet zelf reageert zoals altijd bescheiden glimlachend. Hij neemt een minuut de tijd voor wat foto’s, probeert dan op zijn fiets te klimmen en zich naar de start van de etappe te begeven, zijn fans in zijn kielzog. De 9-jarige Alain rent gehuld in een geel truitje met Bardet mee, en komt daarna opgewonden terug bij zijn moeder. Zij vertelt dat haar jongste zoon als Romain wil zijn. Hij is zijn grote held. Binnen een paar seconden is de Place de l’ Europe leeg. Geen haan die kraait naar Bardets ploeggenoten.
Het is een tamelijk zware etappe van Albertville naar La Rosière, over 108 kilometer. Er is een vroege vlucht, die ook weer wordt bijgehaald – het vaste recept tijdens dit soort etappes. AG2R verricht kopwerk, op Twitter verbazen commentatoren zich erover dat de ploeg van Bardet even versnelt. Er wordt gespeculeerd. Zou hij iets van plan zijn? Met vier cols kan er geen sprake zijn van lichtzinnigheid. Het is buffelen. De bergen die de renners moeten beklimmen zijn ook beschreven in de verhalen over Hannibal die met een kudde olifanten de Alpen over trok om de Romeinen aan de andere kant lik op stuk te geven. Als het deze dieren met hun logge lijven lukt dan moet het voor topsporters met een minimum aan vet toch een fluitje van een cent zijn!
In de perszaal vlak naast de finish vertelt manager Vincent Lavenu van AG2R La Mondiale hoe Bardet gewend is geraakt aan de aandacht van zijn fans. ‘Eerst was hij vooral verlegen. Je ziet nu dat hij er ook van begint te genieten. Maar het mooie aan Romain is: hij is als een jongen die zo bij je in de buurt zou kunnen wonen. Hij heeft een simpel leven, als vrijgezel in een appartement in Brioude. Hij is wars van sterallures. Doet gewoon zijn werk en is van ongelooflijke waarde voor onze ploeg. Jammer dat Alexis Vuillermoz al naar huis is (scheurtje in zijn rechterschouder door een val afgelopen zondag, red.), hij was als helper goed voor de ondersteuning in de bergen geweest, maar ja je moet roeien met de riemen die je hebt.’
Er heerst nog altijd een jubelstemming in de straten van het skioord La Rosière, waar de zon schijnt. Romain Bardet won natuurlijk de etappe niet, het was typisch werk voor een klimmer die met een van te voren geplande uitbraak van start is gegaan, en een vrijgeleide van het peloton kreeg. Maar de Fransen zien hun vedette nog altijd als een van de topfavorieten voor de eindzege in deze Tour. #TDF2018