Vrijdag 20 juli, rit 13
Om zes uur gaat de wekker. Nijdig drukt Amelie Bardaux de snoozer in. Nog even geen Tour. Het leek zo leuk toen ze zich dit voorjaar aanmeldde bij Models Included-International Agency als potentiële rondemiss. Ze vroegen jonge vrouwen met een representatief voorkomen. Je moest een mooi uiterlijk hebben, uitstraling, sociaal en klantvriendelijk zijn en o ja enige betrokkenheid met de wielersport was gewenst, want je bent immers het gezicht van de Tour de France. Glansrijk was ze door de selectie gekomen, ze bezat de juiste maten en afmetingen, en gemaakt lachen kon ze als de beste.
Opnieuw gaat het alarm. Toch maar opstaan, want haar baas Thierry is niet de gemakkelijkste heeft ze de afgelopen dagen aan den lijve ondervonden. Ze leven deze weken volgens een strak schema. De meisjes van alle kleuren (geel, groen, blauw, rode bollen, rood en zwart) ontbijten gezamenlijk en worden een uurtje later naar het Village Départ gereden in Bourg d’Oisans. Amelie is vanochtend in het promodorp gastvrouw in de Vittelstand. Met haar aller charmantste glimlach deelt ze flesjes water uit aan de bobo’s en gaat met gasten op de foto. Even de heup vooruit, ze heeft het inmiddels al duizendmaal gedaan. Ja, het begeleiden van VIP’s en het ontvangen van sponsoren hoort er allemaal bij.
Ondertussen werkt ze achter de tent vanwege de hitte steeds haar make-up bij. Ze vraagt zich af waarom ze dit nu zo graag wilde doen. Is een rondemiss eigenlijk nog wel van deze tijd? Laat ze zich niet gemakkelijk voor een bepaald karretje spannen: is de inzet van schaars geklede vrouwen niet seksistisch? Heeft ze zich niet tot een lustobject laten transformeren? Een half jaar geleden had ze daar geen vragen bij, maar nu merkt ze dat het haar steeds minder goed afgaat om te blijven lachen. Het voelt vreemd om steeds maar weer schaamteloos te moeten lonken met sponsoren, rijke zakenmensen, politici en bezwete wielrenners.
Als de allerlaatste plakkers weg zijn reist ze -via een sluiproute- de tourkaravaan achterna om rond drie uur in de finishplaats Valence te zijn. Daar kan ze even vlug wat eten, verstandig want het is nog een lange dag. Thierry zal zo wel vertellen welke kleur ze vandaag doet. Ze hoopt niet weer groen, dan loopt ze kans dat ze die charmeur Sagan moet zoenen. Ze vertrouwt hem voor geen meter. Maar ze heeft het niet voor het kiezen, het is een wisselrooster.
Zo rond kwart over vijf is de finish en moeten ze zich alvast rond het erepodium ophouden. Weer die vervelende pumps aan die ieder moment in de spleten van de trap kunnen blijven steken die toegang tot het podium geeft. Ha, gelukkig ze is geel. Samen met haar collega wacht ze op Geraint Thomas. Ze spelen stommetje want praten met de renners is uit den boze. Amelie leidt Thomas vlekkeloos het podium op. Hij kent de drill inmiddels. Ze staat links van hem. Eerst de bloemen, dan de twee zoenen op de wang, of liever in de lucht. Bah, weer die zweetlucht en dan toch stralend blijven lachen, terwijl een andere gastdame de rits van zijn nieuwe gele truitje dichtdoet. Ze raapt vlug de leeuw op die op het podium achter lijkt te blijven.
Achter de schermen houdt ze de vijf truien vast, zodat de winnaar ze kan tekenen. Thierry komt langs en bromt in haar oor. ‘Kon je weer niet uitbundig klappen, verdomme, en die tieten naar voren steken, hoe vaak heb ik het je niet gezegd. Anders zet ik je morgen op de renner met de meeste strijdlust, dan krijg je weinig of totaal geen airplay. Want daar is het je toch allemaal om te doen, of niet?’
Amelie heeft de neiging achter zijn rug haar middelvinger op te steken. Arrogante kwast, denk ze, met zijn te dure zonnebril, zwarte sikje en getrimde extra lange en te brede bakkebaarden. Nu moet ze vlug de VIP-gasten naar de auto brengen en de foto’s uitdelen die eerder die dag zijn gemaakt. De lol is haar in de onmogelijke pumps gezonken. Waarom doet ze dit? Misschien moeten ze dit archaïsche gedoe maar eens afschaffen. Er zijn vast wel een aantal kinderen van de lokale wielervereniging te vinden die vrolijk de bloemen, bekers en truien kunnen uitreiken. Komt er na de etappe een klein jochie of meisje het podium op om zijn of haar held een prijs te geven. Iedereen blij.
Met een beetje geluk komt ze rond acht uur aan in het hotel. Heeft ze even tijd voor zichzelf zonder dit onmogelijke circus. #TDF2018