Voor de eerste keer start de Vuelta, de wielerronde van Spanje, in Nederland. En dan nog wel in de achtertuin van mijn ouders, op het Asser TT-Circuit. Als je de wielrenners volgt en ze komen zo dichtbij dan moet je daar natuurlijk bij aanwezig zijn. Als vipgasten van de Rabobank ga ik samen met mijn zus en zwager naar het evenement. De stad is al een aantal dagen in Spaanse sferen. Gisteravond heeft Ilse DeLange op de kop van de Vaart een schitterend concert gegeven. Lekker op de fiets ernaartoe, en ervaren hoe een provinciestad uit haar dak kan gaan.
We zijn absoluut niet de enige bezoekers die komen kijken naar de proloog, een individuele tijdrit van bijna 5 kilometer over het bochtige racecircuit. We gaan vroeg weg want we houden rekening met files op de toegangswegen en het vinden van een parkeerplek. Het loopt allemaal vlotjes, want Assen is dankzij de TT, waar jaarlijks 70.000 mensen op afkomen, goed voorbereid op zo’n massa-evenement. De auto parkeren we in een weiland vlak achter het circuit en daarna betreden we het walhalla. Als vips hebben we toegang tot het middenterrein waar de bussen van de diverse wielerploegen staan. Renners lopen en fietsen daar in het wild rond. Sommige wielrenners zijn al met hun voorbereiding begonnen, zoals het warmfietsen op de rollerbaan. Anderen delen driftig handtekeningen uit. Nog nooit zijn Tom Boonen, Andy Schleck, de flamboyante Ivan Basso of de te kloppen man in deze ronde, Alejandro Valverde, zo tastbaar geweest.
In het begin van de middag prikt de zon nog door de wolken maar men verwacht tijdens de proloog een fikse bui. Typisch Nederlands weer dus. Uit voorzorg hebben de sponsoren veelvuldig regencapes uitgedeeld. Daarnaast word je bedolven onder promotiemateriaal zoals pennen, folders, blocnotes, petjes, flesjes water en opblaasbare rode applausstaven met Vuelta 2009 erop.
Als de eerste rijder start om 15.30 uur begint het te regenen en wordt het tijd om de gekregen bescherming tevoorschijn te halen, al zitten we op de viptribune onder de nieuwe overkapping toch nog wel een beetje droog. De regen heeft invloed op de wedstrijd. Het parcours is te glad om een goede tijd neer te kunnen zetten, of je moet het risico van een uitglijer durven nemen. De diverse ploegleiders hebben het slechte weer voorzien en laten de topfavorieten laat in de middag starten als het hopelijk weer droog is. Wanneer een van de renners letterlijk van het startblok glijdt, wordt er uit de catacomben een groen tapijt geregeld dat moet voorkomen dat er meteen bij de start ongelukken gebeuren. Een staaltje Drentse slimheid.
De sfeer is ondanks de stromende regen fantastisch. Iedere keer als er een Nederlander start en voor de tribune langsrijdt, klinkt er een orkaan van geluid. De renners moet dat wel een adrenalinekick geven. Ik krijg er in ieder geval kippenvel van. Jongens als Johnny Hoogerland, Tom Leezer, Michael Bogert, Robert Gesink en Lars Boom rijden door een haag van oorverdovende decibellen. We klappen onze handen rood en gillen onze kelen schor. Nog nooit heb ik zo’n golvende muur van geluid meegemaakt. Echt overweldigend. Een belevenis. Het publiek is helemaal niet partijdig in haar aanmoedigingen of zo hoor, iedereen krijgt applaus maar de Nederlanders toch net een beetje meer. Ook laat men duidelijk blijken wie minder populair is. Dopingzondaar Alexander Vinokourov wordt na zijn schorsing met boegeroep onthaald.
Uiteindelijk is het een nipte strijd tussen Tyler Farrar, Tom Boonen en Fabian Cancellara, die net negen tellen sneller is en daarmee de eerste gouden trui aan mag trekken. Hij krijgt een minutenlange ovatie van het uitzinnige publiek. Cancellara laat het zich allemaal aanleunen, hij heeft zijn doel bereikt, niemand is vandaag sneller. De sympathieke Zwitser rondt het circuit in 5 minuten en 20 seconden. Jens Mourik van de Vacansoleilploeg is de snelste Nederlander en wordt vierde. Het is een magnifiek feest waar ruim 40.000 mensen van hebben genoten. De eerste keer dat de Spaanse wielerronde buiten de grenzen van het Iberisch schiereiland start is een groot succes. Het sluit prima aan bij het verlangen van Drenthe om zich als een sportieve provincie op de kaart te zetten, een plek waar je prima kunt fietsen.
Het is een onbezorgd familieweekend. Een maand later zal het leven van mijn ouders echter in een rollercoaster veranderen…