Soms zijn er van die dagen. Vannacht wil de slaap maar niet komen. Om mijn gedachtestroom af te leiden zet ik de televisie aan. Gewoon een donkere handdoek over het hoofd om geen last te hebben van het flikkerende blauwe licht. Het gemurmel van een van de vele talkshows is zo slaapverwekkend dat je vanzelf wegdommelt.
Om twee uur word ik wakker omdat ik nodig moet plassen. Uit bed, oei, wat is het koud. Vlug terug onder het warme dekbed. Opnieuw lig ik wakker en zet ik de televisie weer aan, maar die heeft kuren. Ik zie een blauw scherm met witte letters. Bril zoeken… wat staat er: geen verbinding met het netwerk. Gelukkig weet ik een methode: stekker eruit, dertig seconden wachten en herstarten. De televisie start voor vijfentachtig procent op en blijft vervolgens hangen. Nogmaals de stekker eruit. Nog steeds geen ontvangst. In de huiskamer kijken; op het kastje van de server branden rode lampjes. Ook daar de stekker eruit. Geen soelaas.
Geen verbinding
Ik begin sikkeneurig te worden. Toch maar proberen in slaap te komen zonder tv-geluid. Ik draai van de ene zij op de andere. Na een half uurtje ben ik alweer met stekkers aan de gang. Nada. Dan besef ik dat ik een week geleden een berichtje heb gehad van KPN dat er nachtelijk onderhoud aan het netwerk bij mij in de buurt wordt gepleegd. Daarom krijg ik de boel niet aan de praat. Jammer dan, niks aan te doen. Ogen dicht en proberen nachtrust te pakken.
Ik moet weg gesukkeld zijn, want plots word ik wakker van Op1. Het netwerk is hersteld. Ik kijk op de klok: vijf uur in de ochtend. Het is zaterdag, ik hoef niet te werken, ik kan nog even een tukkie proberen te doen. Vergeet het maar… kreunend sta ik om zes uur op. Belachelijk vroeg, maar ik kan niet langer in mijn bed blijven liggen: hoofdpijn, kramp in mijn kuiten en pijn in de onderrug, alles doet zeer.
Geen krant
Ik wil de Volkskrant ophalen maar realiseer me dat de bezorger in het weekend altijd later is. Ik zoek ontspanning bij het boek dat ik aan het lezen ben, maar kom er niet echt in. Om half negen loop ik hoopvol de trap af. De brievenbus is leeg… teleurgesteld ga ik terug. Nog maar een bakkie koffie. Om negen uur nog niks, om tien uur ook niet. Bah, wat haat ik dit, net als je afleiding zoekt bij een dikke weekendbijlage, kan het niet. Ik meld mijn klacht, wetend dat dit geen voldoening noch oplossing zal geven, want ze bezorgen niet na en zeggen alleen maar dat m’n abonnement met één dag wordt verlengd. Met een langlopend contract zegt me dat helemaal niks. Ik wil nu een krant!
Dan maar een krant gaan kopen. Volgens mij heeft het benzinestation dichtbij geen Volkskrant in het assortiment, beter om naar de stad te fietsen. Ik besluit om meteen mijn horlogebandje te laten repareren want het gespje dat het bandje op zijn plaats moet houden, is stuk. Op de markt staat een mannetje dat dit in twintig minuten kan fiksen. Ondertussen kan ik een krant halen en bij Mout op het terras onder het genot van een bakkie wachten tot hij klaar is. Op de fiets besef ik: vergeet het, leesbril niet meegenomen dat betekent alleen plaatjes kijken en koppen scannen. Verdorie, denk dan ook na, Jan!
De zon schijnt inmiddels uitbundig. Ik heb spijt van mijn kledingkeuze: een trui over mijn T-shirt met daaroverheen een hoodie. Na vijf minuten verzamelt zich het zweet onder de haargrens en in een kring rond mijn nek. Niet bevorderlijk voor mijn humeur. Vanwege de pollen begin ik ook nog uitbundig te niezen.
Geen markt
In de straat naar de markt zie ik de contouren van een reuzenrad boven de huizen uitsteken. O ja, gisteren is de jaarlijkse kermis op de markt begonnen. Ik zet mijn fiets weg omdat ik toch nog de vrachtwagen van de visboer zie. Misschien is niet het hele marktterrein bezet. Maar nee hoor, overal tiert de kermis. Ik baal echt als een stekker.
Bij de boekhandel koop ik de Volkskrant en fiets gefrustreerd naar huis. Dit is niet mijn dag! Mijn stemming is naar de kloten en ik kan mezelf niet meer in een andere mindset krijgen. Teleurgesteld lees ik uiteindelijk thuis de krant, maar ik kan me niet echt concentreren. Mijn eigen koffie smaakt me ook al niet… Kleine ongemakken maar opgestapeld kunnen ze je humeur goed verpesten. Het is zo’n dag om een dekbed over je hoofd te trekken en er even niet meer te zijn. Hoe raak je dit klotegevoel kwijt? Nou, erover schrijven dan maar.