Iedere nacht is het een worsteling om met een neusmasker op te slapen om de ademstilstanden tegen te gaan. Na vier uur trek ik wanhopig het masker van mijn gezicht. IK WIL SLAPEN, dan maar een marathon rennen, ik kan niet slapen met dat verrekte masker op.
Maar ook zonder is slapen niet echt een succes. Ik voel me schuldig: ik zal ermee moeten leven. Waarom kan ik me niet simpelweg overgeven aan het apparaat en deze nieuwe situatie? Het is voor mijn eigen bestwil, anders ontwikkel ik allerlei andere klachten: hoge bloeddruk, kans op hart- en vaatziekten of leverproblemen, diabetes. Allemaal dingen die je niet wilt.
Ik bel met de slaapverpleegkundige. Ik vertel haar dat ik het een ramp vind en erg moet wennen. Dat kan ze begrijpen.
‘Het ergste is om mijn mond gesloten te houden. Geef me toch maar een volledig gezichtsmasker. Ik adem blijkbaar door neus en mond tegelijk.’
Ze belooft dat ze Vivisol (de leverancier) zal berichten en vragen of ze een ander masker naar me willen sturen.
De volgende dag brengt PostNL een pakketje. Het nieuwe, volledige masker. Nog minder bewegingsvrijheid, alsof je gezicht samen wordt getrokken, maar een voordeel: ik hoef niet meer op het dichthouden van mijn mond te letten. Het slapen gaat echter nog steeds ruk. Na een paar uur wakker liggen smijt ik gefrustreerd het masker van me af. Dan maar weer zonder ademondersteuning. Maar zo blijven de klachten natuurlijk…
Ik ben boos, verdrietig en teleurgesteld. Waarom heeft het masker niet het gewenste resultaat? Ik krijg nog steeds niet voldoende nachtrust. Overdag ben ik erg prikkelbaar en vermoeid. Bij het minste geringste kan ik tegen mezelf uit de slof schieten. Ik WIL DIT NIET en ga in discussie met mezelf: waarom leg ik me er niet gewoon bij neer? Dit is het, het apparaat helpt je, het is niet je vijand… Er zijn ergere dingen… Het is maar voor een paar uurtjes per dag… Maar ik blijf opstandig.
Uiteindelijk praat ik met lotgenoten van de apneuvereniging om te kijken hoe zij met de gezichtsbeademing omgaan Alles over slaapapneu · Apneuvereniging.nl .
‘Geef het tijd, Jan. Het is inderdaad een nieuwe, onwennige situatie,’ is het advies. ‘De een is er sneller aan gewend dan de ander.’
Veel schiet je daar natuurlijk niet mee op. Alleen dat je niet de enige bent die ermee worstelt.
De eerste maanden blijf ik vechten tegen het masker, maar dat is vooral een strijd tegen mezelf en mijn gezondheid. Hoe het lukt weet ik niet, maar ten slotte leg ik me er maar letterlijk bij neer. Alles went…
Nu meer dan anderhalf jaar later kan ik het masker (Airfit F30) in het donker opzetten zonder te klungelen. Ik voel geen constante druk om mijn gezicht. Beschouw mezelf niet meer het paard dat voor de wagen wordt gespannen. Het masker hoort bij mij. De resultaten zijn bevredigend. Ik heb weer levendige dromen, dat betekent dat ik de REM-fase in de slaap weer bereik. De barstende koppijn is verdwenen, soms voel ik me nog wel moe, maar niet meer lusteloos.
‘Wees trots op jezelf, je hebt het aantal ademstilstanden van vierenvijftig per uur teruggebracht naar een aantal onder de vijf,’ zegt de longarts. ‘We zijn tevreden met het resultaat.’
Er zijn nog wel nachten waarin ik met een kletsnatte kop wakker wordt. En dat er door dat overmatig zweten of baardgroei sprake is van lekkage. Dan druk in mijn kop dieper in het kussen om het masker op zijn plaats te houden. Of probeer ik nog drie uurtjes te slapen zonder dat vermaledijde ding op. Ik zal altijd een haat-liefde verhouding met het apparaat blijven houden. Toch slaap ik gemiddeld zeven uur gemaskerd en loop geen marathon meer, maar trek af en toe nog een sprintje. Dat moet dan maar… #slaapapneu
