Kay Greidanus (1991) en Steef de Bot (1991) studeerden in de zomer van 2013 samen af aan de Toneelschool in Maastricht. Ze zijn succesvol als acteurs (Riphagen, Bloedverwanten, Petticoat en Brussel) maar vinden het interessant om ook eens aan de andere kant van de camera te staan. Ze gaan samen produceren en regisseren.
Het idee voor ‘Als het zo is’ is ontstaan tijdens een road trip die de hartsvrienden maken in Amerika. Noodgedwongen stonden de jongens stil bij de breekbaarheid van het leven en de waarde van hun vriendschap. Ze raken de weg kwijt tijdens een wandeling en hebben 16 uur zonder eten en drinken gelopen. Pas achteraf beseffen ze hoe gevaarlijk het eigenlijk is en hoe erg het zou zijn om elkaar te verliezen in zo’n situatie. Ze denken na over wat ze op elkaars begrafenis zouden zeggen. Uit de speeches is de film ontstaan.
Vriendschap is een belangrijk thema in de film, naast de dood en afscheid nemen. Het is een drama, maar er wordt ook gelachen. Ze spelen de rollen natuurlijk zelf. De korte fictiefilm begint op de dag van de begrafenis van Freek (Steef). Sam (Kay) staat voor de spiegel. Terwijl hij het jasje van zijn zwarte pak goed doet, denkt hij terug aan de laatste maanden die hij samen met zijn vriend heeft doorgebracht. Sam herinnert zich hoe ze afscheid namen door het leven, op geheel eigen wijze te vieren.
‘Als het zo is’ is het verhaal over het onherroepelijke einde van een hechte vriendschap. Over een laatste wil op een verkreukeld papier (om op de begrafenis te zingen), racen met een rolstoel op het strand. Over die dronken avond zonder flesopener en over hoe een wollen trui en kaplaarzen in de blubber de sfeer kunnen bepalen.
De beide regisseurs zijn nieuwsgierig wat er na de dood gebeurt. Steef zegt in de film dat hij graag boven het strand zou willen blijven zweven. Daarom eindigt de film ook met een zwevend shot boven de kust. ‘Hoe mooi zou het zijn als je kon kiezen op welke plek je bleef hangen?’, zegt de jonge filmmaker.
Nadenken over de dood is geen dagelijkse bezigheid. En zeker jongeren schuiven het vaak ver voor zich uit. Toch kan het leven dingen met je doen waardoor je gedwongen wordt na te denken over de dood en je laatste wensen.