Marco Heyboer heeft een introductieweekend van zijn nieuwe opleiding. Op zaterdagavond is er een nachtelijke dropping. Samen met zijn kersverse studiegenoten wordt hij in een bosrijkgebied gedropt ergens in de Brabantse grensstreek tussen Nederland en België. Gewapend met zaklantaarns moeten ze hun weg terugvinden naar de kampeerboerderij. Een harde klamme wind is opgestoken. Donkere wolken vullen de hemel en er hangt een elektrische spanning in de lucht. Plotseling begint het te regenen, bijna alsof iemand een knopje heeft ingedrukt. Zonder weifeling, zonder overgang. Het hoost ongeremd. De studenten zoeken dekking tegen de onweersbui onder een bomenrij.
Hun kleren kleuren donker van de regen. Bij een oude eik staat Marco onder het beschermende bladerdak. De regen striemt onveranderd op de akkers neer. Een bliksemschicht rijt voor zijn ogen de lucht open, een helwitte duivelse drietand tegen de donkere horizon, gevolgd door donder. Hij strijkt zijn natte haar uit zijn gezicht en kijkt gespannen en vol ontzag naar het spektakel. Iedereen hoopt dat het onweer snel voorbijtrekt en de regen afneemt. Plotseling een felle lichtflits, onmiddellijk gevolgd door een donderslag. Marco valt op de grond. Hij is getroffen door de bliksem en blijft bewegingloos op de grond liggen. Grote paniek bij de groepsgenoten. Wat te doen? Sommige jongens rennen weg om hulp te halen.
Dit is een werkelijk gebeurd verhaal en het is verfilmd voor een aflevering van het KRO-programma Ambulance. Door het kordate optreden van de groep, de leerkrachten en de gealarmeerde hulpdiensten kan Marco het verhaal van de blikseminslag navertellen. Hij heeft een tijdje in coma gelegen en de bliksem heeft de zilveren ketting voor altijd om zijn hals en op zijn borst gebrand.
Voor het tv-programma maak ik een reconstructie van de gebeurtenissen die nacht en de periode in het ziekenhuis. De rol van Marco wordt gespeeld door een LOTUS-slachtoffer. Een organisatie die gespecialiseerd is in het uitbeelden van slachtoffers waar we dankbaar gebruik van maken. De jongen die Marco speelt wil zijn werk zo levensecht doen. Het is een intense opnamedag en we beginnen in het ziekenhuis als het slachtoffer nog in coma ligt. Nu zijn LOTUS-mensen een apart slag volk. Terwijl ik uitleg hoe de scenes opgenomen worden maakt het slachtoffer zich zorgen over de communicatie met de regie. Ik denk, nou gewoon door te vragen of iets te zeggen. ‘Maar nee,’ maakt hij me duidelijk, ‘ik lig in coma dus ik kan niet met je praten.’ Zo leeft hij zich dus uiterst minutieus in in zijn rol. We spreken af dat hij met knipogen zal reageren. Eén keer is ja, twee keer is nee. Terwijl ik nog bezig ben met de instructie gaat hij al in het bed liggen en aan het einde van mijn verhaal is hij compleet van de wereld. Totaal niet meer aanspreekbaar. We filmen enkele scenes en af en toe doe ik een knipoogsessie met hem door ja en nee vragen te stellen. Gaat het nog? Eén knipper. Nadat ik tevreden ben en aangeef dat we het ziekenhuisgedeelte op tape hebben, zeg ik tegen de LOTUS-jongen dat hij op mag staan. Geen reactie. Hij blijft roerloos liggen. Het heeft uiteindelijk een half uur geduurd voordat hij weer onder ons was. Hij moest echt bijkomen uit zijn coma.
Als het donker is kunnen we de nachtelijke scene in het onweer filmen. Dat moet natuurlijk zo realistisch mogelijk zijn, maar als je op een draaidag regen wilt is het natuurlijk droog en omgekeerd. Omdat het voorzien is heeft productie de Belgische brandweer geregeld die voor regen zal zorgen. Ze worden nauwkeurig geïnstrueerd wat de bedoeling is. Alles wat we filmen moet continu in de regen plaatsvinden, maar de crew en dan met name de apparatuur mag absoluut niet nat worden. De brandweer fabriceert een mooie onweersbui waarbij ik later in de montage de donder en bliksem digitaal zal toevoegen. Het ziet er heel echt uit.
Ik heb wel medelijden met alle acteurs, de LOTUS-jongen die Marco speelt, de studiegenoten en de hulpverleners, iedereen wordt kletsnat. De brandweerspuit gaat pas uit als ik ‘cut’ roep. Het werkt fantastisch. De brandweermannen bewegen keurig met de actie mee. Ze hebben de avond van hun leven en vinden het geweldig. Dan is het moment om het slachtoffer na een geslaagde reanimatie op de brancard naar de ambulance te brengen. De cameraman loopt achter de ambulancemedewerkers aan. Alleen de spuitgast is zo afgeleid door wat er voor hem gebeurt dat hij vergeet naar links te bewegen. Ik hoor een grote vloek van de geluidsman, de crew staat volop in de regenstraal. De hengel loopt vol water en wat nog erger is, camera en geluidsapparatuur zijn ook drijfnat. Alles weigert dienst dus we moeten noodgedwongen stoppen.
We rijden naar de dichtstbijzijnde boerderij om te kijken of daar een föhn is om de apparatuur droog te blazen. Even wordt overwogen om naar Hilversum te bellen om een nieuwe cameraset te laten komen, maar dat is geen goed plan. Dat duurt veel te lang. Hopelijk helpt de föhn en krijgen we de apparatuur weer droog. De acteurs die natuurlijk ook drijfnat zijn moeten noodgedwongen wachten De vrouw des huizes is zo lief om iedereen van een handdoek en warme koffie te voorzien.
Een uur later werkt de apparatuur gelukkig weer en kunnen we de scenes in de regen afmaken. Iedereen gaat zonder morren opnieuw onder de straal van de brandweerman staan, die belooft dat hij zijn koppie er nu bij zal houden. Het geluid van de artificiële regenstraal op het dak van de ambulance klinkt geweldig, nadat ik ‘actie’ heb geroepen.