Vrijdag 27 juli, rit 19
De eerste zonnestralen staan op punt van doorbreken. Bij het heiligdom van Onze-Lieve-Vrouw van Lourdes is het al een drukte van belang. Julien Vermote is vroeg opgestaan, hij is een diepgelovige West-Vlaamse jongen. Nu hij toch in Lourdes is wil hij een bezoek brengen aan de plek waar Bernadette Soubirous een aantal malen verschijningen van de heilige maagd Maria heeft gezien. Hij had verwacht dat hij zo door kon lopen, maar hij moet zich nu toch asociaal door de mensenmassa wringen, want hij moet op tijd terug zijn voor de koers. Hij omzeilt de vele nonnen, rolstoelen, krukken en bedevaartgangers die met hun eigen vragen en wensen naar het bedevaartsoord toe zijn gekomen. Maar de rij stuikt, hij moet noodgedwongen wachten. Vanonder zijn mooie wielertruitje van Dimension Data haalt hij een ivoren rozenkrans tevoorschijn. ‘Deze heb ik van mijn grootmoeder gekregen toen ze op sterven lag. Het was een zondag en ik moest koersen bij de beloften. Ze gaf het mee aan mijn vader, die het speciaal voor de start van de wedstrijd kwam brengen. Ik heb de koers gewonnen. ’s Avonds ben ik nog een uurtje bij haar geweest en toen is zij gestorven…’ Zijn hand glijdt bedachtzaam langs de roomwitte kralen. ‘Ja, voor mij is dat wel echt een speciaal moment en op deze manier is zij nog altijd bij me.’ Met het puntje van zijn tong wrijft hij over zijn onderlip. Aan zijn ogen zie je dat hij terug is bij dat emotionele moment. ‘Het is raar en dubbel… emotioneel zwaar, maar ook heel mooi dus… ehm… Dat zal ik nooit vergeten.’ Liefdevol hangt hij de rozenkrans weer onder zijn shirt. ‘Het heeft me ook kracht gegeven.’
Langzaam schuift de menigte op. Ter hoogte van het beeld van Bernadette slaat Julien Vermote een kruisje. Eindelijk staat hij voor een van de talrijke kramen waar geneeskrachtig bronwater tegen woekerprijzen verkrijgbaar is, maar hij heeft er die dertig euro wel voor over. Hij ziet het als een verjaardagscadeautje aan zichzelf, gisteren is hij 29 geworden. Vlug terug, zijn missie is geslaagd, nu de zware koninginnenrit naar Laruns nog.
Als kind had Vermote al een passie voor de koers en nu hij daar zelf aan mee mag doen, is dat het mooiste wat er is. ‘Ik heb wel het gevoel dat ik een engelbewaarder heb in de koers. Je hebt natuurlijk niet alles zelf in de hand. En als je zolang op de fiets zit – vijf, zes uur – dat je soms even verstrooid kan zijn, dan heb je weleens momenten waarvan je achteraf zegt ‘hier heb ik echt wel geluk gehad of ben ik goed beschermd geweest.’ Je moet er ook weer niet te lang bij stilstaan. Want voordat er iets gedaan kan worden moet je ook iets ondernemen, dus ik denk dat je vooral het leven moet leven en uiteindelijk valt alles wel ergens in z’n plooi. En nu heb ik straks heilig water voor onderweg, om die zware Tourmalet en Aubisque over te komen. Ik geloof er wel in.’ #TDF2018