Het leven gaat door

‘Het Leven Gaat Door’ is een medisch televisieprogramma op RTL-4 en wordt gemaakt door het bedrijf waarbij ik werk. In samenwerking met een patiëntenvereniging wordt een ziekte behandeld door een portret te maken van enkele mensen die de aandoening onder de leden hebben. In een studiogedeelte spreken medici en ervaringsdeskundigen met elkaar en kunnen kijkers live hun prangende vragen stellen. De presentatie is in handen van Jaap van Meekren.

Op de avond voorafgaand aan mijn eerste werkdag gaat het over brandwonden, en hoe wrang, het is zondagavond 4 oktober 1992, de avond waarop een Boeing van El Al zich in een flat in de Bijlmer boort met veel mensen met brandwonden tot gevolg. Omdat het om een live-uitzending gaat probeert de redactie zoveel mogelijk bij de actuele gebeurtenis aan te sluiten. Het is de meest gedenkwaardige uitzending in de hele reeks.

In eerste instantie ben ik verantwoordelijk voor de productie van de mensen die telefonisch een vraag mogen stellen in de uitzending. De patiëntenvereniging verstrekt de telefoonnummers. Je moet dan met deze mensen de vraag doornemen, zodat ze die zo kort en duidelijk mogelijk gaan stellen.

Omdat Jaap de presentator is belt hij regelmatig met het productiebedrijf. Nu wil het geval dat er een regisseur werkt die uitstekend bekende Nederlanders kan imiteren waaronder Jaap. Hij vindt het geweldig om naar kantoor te bellen met het bekende nasale geluid en de kenmerkende klemtoon van de heer Van Meekren om zijn collega’s voor de gek te houden. Het is woensdag en ik heb vandaag telefoondienst, dus ik neem binnenkomende telefoontjes aan en verbindt ze door naar degene die de beller wenst te spreken. Al tweemaal heeft de regisseur zich als Jaap aan mij voorgedaan en ik begin er een beetje flauw van te worden. Het is immers nauwelijks van echt te onderscheiden, je tuint er dus geheid in, maar op een gegeven moment kan het ook erg irritant worden. Opnieuw gaat de telefoon. Ik neem op en hoor de stem van Jaap van Meekren. Na één zin val ik tegen de beller uit en zeg: ‘Goed, Lex, nu ben ik er wel klaar mee, wat moet je nou weer?’

Het blijft even stil aan de andere kant van de lijn en ik heb mijn blunder meteen door: ditmaal spreek ik met de ECHTE Van Meekren. Ik bied mijn excuses aan, maar Jaap snapt er helemaal niks van. Ik leg het maar niet verder uit en verbind hem door.

Met het overlijden van de bekende presentator komt er voorlopig een eind aan het programma, maar een aantal jaren later wil RTL-4 toch een nieuwe reeks en wordt Vivian Boelen gevraagd het programma te presenteren. We willen het programma een iets modernere look and feel geven en staan daarbij ook open voor echte bellers.

Op de avond van de live-uitzending zit je met een groot aantal collega’s in een apart kamertje de binnenkomende telefoontjes op te nemen. Daarnaast legt iedereen contact met de geproduceerde vragenstellers en houdt met een schuin oog het draaiboek in de gaten wanneer je jouw vragensteller kunt doorverbinden met de studio. Het is best hectisch zo’n uurtje telefoonpanel, omdat er ook spontane vragen binnenkomen. Je neemt met diegene dan kort zijn of haar vraag door en als het een passende vraag is wordt er overleg gepleegd of het meegenomen kan worden in de uitzending.

Ik weet niet meer welke ziekte centraal staat maar er komt een goede vraag van een mevrouw binnen en we besluiten haar door te zetten naar Vivian in de studio. Via haar schermpje weet ze dat dit telefoongesprek ingelast is. Aan de mevrouw is keurig uitgelegd dat ze één korte vraag mag stellen, maar als ze eenmaal live in de uitzending zit blijft ze maar vragen stellen en legt ze haar hele medische dossier op tafel. Vivian heeft moeite om haar op een nette manier af te kappen. We hebben deze vragenstelster dus echt verkeerd ingeschat.

Het duurt niet lang voordat een briesende eindredacteur in ons kamertje verschijnt. Wie het toch wel in z’n botte hoofd heeft gehaald om deze mevrouw door te laten?! We zitten allemaal met iemand aan de lijn en die kan letterlijk horen hoe wij onder uit de zak krijgen. Ik probeer maar een beetje met mijn hand de hoorn te bedekken, zodat mijn gesprekspartner het niet goed kan volgen. Voor je gevoel gaat het getier wel vijf minuten door. De sfeer in het kamertje van het telefoonpanel is om te snijden, plichtmatig wordt de rest van de uitzending afgewerkt. Bij de nazit, het napraten met de gasten, is het erg rustig. Iedereen gaat meteen naar huis. Niemand heeft meer behoefte om nog een borreltje te drinken in de studio.

Geef een reactie