Vandaag is de grote dag. Ik krijg mijn eerste prik. Gisteravond was ik bezig eten te koken toen de mobiele telefoon ging. Ik nam formeel op met ‘Goedenavond met Jan Meints’ omdat ik niet meteen het nummer herkende. Het bleek mijn huisarts te zijn. Opgewekt vertelde ze me dat ik dit jaar zestig word en daarom in aanmerking kom voor vaccinatie. Dat aanbod nam ik met beide handen aan en vervolgens zei ze me dat ik morgenmiddag tussen 15 en 17 uur in de Bethlehemkerk werd verwacht. Blij verrast nam ik afscheid.
Ooit had ik wel eens opgezocht wanneer ik aan de beurt zou zijn – inderdaad april – maar dat was voordat het vaccinatiecircus in een drassige polder terechtkwam, omdat de schema’s veranderden, vaccins niet werden geleverd, vaccinaties stop werden gezet of groepen voorrang eisten. Dus had ik dat uit mijn hoofd gezet, als ik ergens voor juli gevaccineerd zou zijn, was ik al content. En zie daar dit onverwachte bericht. De weg naar meer vrijheid. Krijg ik dan toch snel toegang tot zwembad en filmtheater?
Van tevoren had ik van mijn zus de tip gekregen om twee uur voor de vaccinatie twee paracetamols in te nemen en dat om de vier uur te herhalen om eventuele bijwerkingen, zoals koorts of hoofdpijn tegen te gaan. Ook vertelde ze dat ik nog wat vragen moest beantwoorden zodat ik gewapend met mijn leesbril naar de kerk ging. Daar stond tot mijn verbazing geen rij. Ik werd hartelijk welkom gegeten door mijn huisarts. Ze overhandigde mij een vragenlijst, nadat ik alles met nee kon beantwoorden, verwees ze me direct door naar de tafel waaraan de prik werd gezet.
Nogmaals vroeg de prikster of ik geen bloedverdunners slik, wat niet het geval is en na mijn linkerarm slap naast mijn lichaam te hebben gehangen ging de eerste prik AstraZeneca erin. Vlak naast het litteken van de pokkenprik uit mijn jeugd. Daarna heb ik een kwartiertje voor mezelf om te mediteren op een stoel en de schaarse glas-in-loodramen in de kerk te bestuderen. Je merkt dat er altijd mensen zijn – vooral mannen valt me op – die geen besef van tijd hebben, of geen rust in hun kont. Na een aantal noodzakelijke telefoontjes pakte de man die voor mij zijn prik had gekregen zijn boeltje bij elkaar en verdween. Hij heeft hooguit negen minuten gezeten. Daarentegen gebruikt een echtpaar de verplichte wachttijd om selfies te maken. Ik heb trouw mijn tijd vol gemaakt, voelde me gelukkig prima en verliet de kerk.
Het beeld van een obstakel op mijn fietstocht eerder die dag kwam naar boven. Opeens ging door deze vaccinatie de opklapbrug naar beneden en kon ik redelijk gemakkelijk oversteken naar de overkant, terwijl in het water velen peddelen om de overkant te bereiken of lijdzaam aan de oever al maanden op hun vaccin lagen te wachten. Anderen riepen: ‘Ik wil geen AstraZeneca, geef me Moderna of Pfizer, ik wil zelf kunnen kiezen! Antivaccers schreeuwden nog het hardst. ‘Doe het niet!’
Niet dat aan de andere kant van de brug een geplaveide weg klaar ligt, nee. Ze zijn druk bezig een nieuwe laag asfalt aan te brengen, dus de weg naar de vrijheid is geen geëffend pad.
Reikhalzend heb ik uitgekeken naar deze prik. Het helpt tegen zelf ziek worden, maar ook tegen het besmet raken van de ander. Ik moet me nog wel houden aan de basisregels: afstand houden, handen wassen en mondkapjes dragen. Het mag misschien in de volksmond een vaccin met een smetje zijn, een soort B-keuze, maar ik had niet echt een alternatief, het was dit of heel lang wachten en daar had ik echt geen zin in.
Ik ben opgelucht, maar ook benieuwd hoe mijn lichaam zal reageren. De nacht is niet anders dan anders. Rond twee uur word ik zwetend wakker en kan ik na een plaspauze de slaap moeilijk voortzetten. Ik sudder een beetje tot de ochtend. Geen opvallende klachten, ja je voelt dat je een prik hebt gekregen, maar dat is het dan ook. Voor de spiegel merk ik dat het minieme pleistertje er nog op zit, wellicht dat ik dat voelde. Grappig is dat het gaasje niet op de prik zit, blijkt uit het rode puntje op het hechtgedeelte. Ik neem uit voorzorg nog een paracetamol en hervat mijn dagritme.
Geen flauw idee wat er momenteel allemaal in mijn lichaam aan de gang is. Welk gevecht er wordt geleverd de komende twee weken. Wat ik weet: na twee prikken ben ik echt gevaccineerd. Dat is begin juli. Tenminste, dan krijg ik de tweede dosis. Maar omdat het AstraZeneca is, ben ik dan niet volledig, maar voor 60 tot 80 procent beschermd. Wat betekent dat? Hoe kun je daar naar leven? Kan je je minder vrijheid permitteren? Mag ik in plaats van 1,5 meter dan tot op 50 centimeter van mijn vrienden komen? Of mag ik een van de twee wel zoenen, de andere niet? Ach, de eerste stap is in ieder geval gezet. Er is licht in de tunnel.