Tjsiek! Krijg ik weer een elektrische schok als ik de rode knop op mijn pickkar aanraak. Terwijl ik een sprongetje maak, onderdruk ik een binnensmondse vloek. Ik ben weer zo statisch als de neten.
Het aantal orders is hoog. We zijn druk bezig om de bestellingen van de klanten zo snel mogelijk bij hen thuis te krijgen. Ik probeer de gang er een beetje in te houden om aan een goede performance te komen. Je moet minimaal tweehonderd artikelen per uur in je pickkar hebben gelegd. Een order van zestig koffiezakken is dan een weldaad, maar dat soort opdrachten krijg je pas na vier uur als de dagbalans al is opgemaakt.
Statische pickkar
Het spettert en vonkt iedere keer dat ik het rode knopje op de kar wil uitdrukken ter bevestiging dat ik het artikel in de grijze bak of doos heb gedaan. Een vervelende bijkomstigheid van het orderpicken. Het doet zich voornamelijk voor bij het uitladen van de kar op de lopende band en het volladen van de kar met nieuwe bakken. Dan moet je in hoog tempo de knoppen aanraken. Je gaat niet dood aan zo’n schokje maar vervelend is het wel. Het ligt niet aan het knopje maar aan het metaal dat erom heen zit. Het dragen van mijn vochtafdrijvende nylon T-shirt werkt ook niet mee. Misschien moet ik minder met de lompe werkschoenen sloffen want daar zit een rubberzool onder waardoor ik mijn statische elektriciteit niet kwijtraak. Mijn handen met bodylotion inwrijven zodat ze minder droog zijn, schijnt ook te helpen. Voorzichtig of juist heel snel probeer ik de knoppen in te drukken maar het maakt niet veel uit, af en toe krijg je een schokje alsof je schrikdraad vastpakt.
Omheining
Ik ben terug in mijn jeugd. Mijn vader heeft de weilanden omheind met schrikdraad. Er zijn twee mogelijkheden. Afrasteren met prikkeldraad met die venijnige uitsteeksels waaraan je met je kleding blijft haken als je er onderdoor wilt kruipen of er overheen probeert te stappen. Gelukkig heeft mijn vader voor de mildere versie gekozen: de geleidende gladde draad waardoor elektriciteit loopt. Iedere keer dat het vee met de draad in contact komt krijgt het een gevoelige schok. Dit om de dieren binnen de omheining te houden.
Mijn vader vindt het altijd leuk om je de draad te laten beetpakken zodat je een schok krijgt. Zelf speelt hij ermee. Het doet hem ogenschijnlijk niks. Hij grijpt de draad vast en geeft geen krimp. Op zondagse wandelingen over het land vraagt hij om hem een hand te geven en dan pakt hij voor de grap de draad beet. Jij bent de laatste in lijn en krijgt de volle laag. Dat doe je als kind maar een keer.
Uitdaging
Eens heeft hij een buurjongen uitgedaagd om tegen de draad te plassen. ‘Dat kietelt zo lekker!’ Hij zegt het zo vol overtuiging dat de hoogblonde jongen het ook nog doet ook. Het is voor hem geen prettige sensatie. Water geleidt prima. Niet voor niks hangt er ook vaak als waarschuwing een bordje: PAS OP SCHRIKDRAAD!
Mijn vader heeft een gemengd bedrijf. Dus hij hoeft niet ieder jaar dezelfde grond te gebruiken als grasland. Wisselteelt voorkomt ziektes en bodemmoeheid. In het voorjaar als het omgeploegde aardappelland wordt ingezaaid voor weidegrond moet het verse grasland opnieuw omheind worden met schrikkeldraad. Dat betekent houtenpalen de grond inslaan, isolatoren (in die tijd emaillen potjes) aanbrengen op de palen die de draad begeleiden en draadspanners om de boel strak mee te trekken. Daar ben je wel een tijdje mee bezig. Weidepalen uitzetten op een afstand van tien tot vijftien meter uit elkaar en dan hard de grond in kloppen met een houthamer en hopen dat je niet per ongeluk mist en tegen je eigen been aanslaat. Dat is niet prettig kan ik uit eigen ervaring melden.
Bliksem
Zo’n schrikdraadafzetting om je grasland is gevoelig voor blikseminslag. Twee keer heb ik tijdens een zware donderbui de vuurballen met een hels kabaal rondom de boerderij zien vliegen. Best wel een beangstigend gezicht. Schrikdraadapparaat naar de mallemoer, maar gelukkig geen mens of dier getroffen. Beter om toch maar in dit soort weersomstandigheden het apparaat uit te zetten omdat het draad in het veld als een enorme antenne werkt die gevoelig is voor inslag. Raar dat koeien toch bij onweersbuien in de buurt van de draad gaan staan. Misschien houden ze wel van een beetje sensatie.
Nou, ik niet, hoor! Ik hoef niet elke keer een kleine opdonder van mijn pickkar te krijgen. Als om half vijf de zoemer klinkt ten teken dat ik de kar in mag leveren en uit kan klokken, ben ik opgelucht. Naast de klok hangt de score van die dag, bij mijn karnummer staat in hoofdletters: KAN BETER. Ik weet niet welke schok meer inslaat.