De Zweedse zangeres Loreen wint in 2012 met groot gemak het Eurovisie Songfestival in Bakoe. Met haar overwinning zorgt ze voor een kentering, het songfestival een beetje in een verdoemhoekje beland en door de gay-community geadopteerd, krijgt met het winnende liedje ‘Euphoria’ een kneiter van een wereldhit. Het festival stijgt in aanzien en ook Nederlandse artiesten van naam zien het plotseling zitten om mee te gaan doen aan deze competitie. Na zeven droge jaren zorgt Anouk met ‘Birds’ een jaar later voor een verdienstelijke negende plek in de finale. Het is het begin van redelijk succesvolle jaren voor de Nederlandse inzendingen. Met de uiteindelijke winst van ‘Arcade’ van Duncan Laurence in Tel Aviv.
Nu is Loreen terug op het Eurovisiepodium met ‘Tattoo’, https://youtu.be/b3vJfR81xO0 een nummer waar je even aan moet wennen, misschien ook wel omdat de klassieker ‘Euphoria’ zo in je geheugen zit.
Forever, ’till the end of time
From now on, only you and I
We’re going up-up-up-up-up-up-up
Euphoria
Bij de bookmakers is ze torenhoog favoriet en kan iedere andere kandidaat bij voorbaat wel inpakken. Zelf hoop ik toch nog op een onverwachte verrassing, die zal dan ook uit het hoge noorden komen, namelijk Finland of Noorwegen, de andere favorieten. Of kunnen Israël, Frankrijk of Oostenrijk nog voor een surprise zorgen?
Verstandig?
Is het wel verstandig om als oud-winnaar terug te keren? Het komt over als een beetje bloedarmoede, alsof er geen andere artiesten zijn, maar ja dat is in Zweden zeker niet het geval. Daar staan ze rijen dik om mee te mogen doen.
Loreen heeft een aantal Zweedse voorgangsters die hetzelfde hebben geprobeerd. Carola wint jammer genoeg in 1991 met ‘Fångad av en stormvind’ van het allermooiste Eurovisielied ooit ‘C’est le dernier qui a parlé qui a raison’ van Amina en in Athene (2006) doet Carola opnieuw mee. Ze behaalt een verdienstelijke vijfde plaats met ‘Invincible’ wat ze dus niet blijkt te zijn. Ook Charlotte Nilson doet na ‘Take me to your heaven’, winnares in 1999, nog eens mee. In 2008 komt ze als Charlotte Perrelli met ‘Hero’ uit op de achttiende plaats, niet het gewenste resultaat.
Mister Eurovision
In het verleden hebben we echter Johnny Logan gehad, in de wandelgangen terecht Mr. Eurovision genoemd. Hij wint in 1980 met What’s another year’ en zeven jaar later opnieuw met ‘Hold me now’. Daartussen zit een bewogen periode wat betreft zijn muziekcarrière en privéleven. Nog een aantal jaren later schrijft hij voor Linda Martin het winnende lied ‘Why me’. Het zijn de hoogtijdagen van Ierland op het ESC. Als de zanger gevraagd wordt wat het geheim van zijn succes is zegt hij: ‘Er is geen geheim, zing gewoon zo goed als je kunt.’ Maar ook voor Ierland kan het verkeerd uitpakken. In 1993 wint Niam Kavanagh met het ingetogen ‘In your eyes’. Met ‘It’s for you’ eindigt ze in 2010 als nummer drieëntwintig.
Noorwegen
Er zijn meer winnaars die nogmaals hun gezicht laten zien, maar dat is absoluut geen garantie voor succes. De Noorse lieveling Alexander Rybak komt negen jaar na zijn sprookjesoverwinning terug met een aanmatigend lied waarvan de tekst vertelt hoe je het beste een winnend lied moet schrijven: ‘That’s how you write a song’. Nou, mooi niet, ondanks zijn status wordt hij hard door – met name de televoters – van zijn troon gestoten. In Noorwegen is er nog een ex-winnares die van geen ophouden weet. Elisabeth Andreassen wint in 1985 met ‘La det swinge’ als deel van het duo Bobbysocks. In 1996 doet ze solo opnieuw mee en finisht als tweede met ‘I Evighet’. Twee jaar eerder eindigt ze als zesde met een duet gezongen met Jan Werner Danielsen. Het nummer heet verrassend ook ‘Duett’.
Duitsland probeert het nadat ze eindelijk weer eens gewonnen hebben met Lena’s ‘Satellite’. Meteen een jaar later verdedigt ze haar overwinning. Lena gaat niet af met ‘Taken by a stranger’, maar kan niet voor een ongekende stunt zorgen. Haar revival eindigt op de tiende plek.
Uit de oude doos
Helemaal uit de oude doos: Lys Assia, de allereerste winnares in 1956, komt ook het jaar erna de titel verdedigen. Ze eindigt een na laatste. Het jaar daarop doet ze voor de derde keer mee, dan wordt ze tweede. Ook onze Corry Brokken doet een jaar na ‘Net als toen’ een poging om opnieuw te winnen. Ze eindigt als laatste.
En nu we toch bezig zijn. Gigliola Cinquetti wint voor Italië in 1964 met ‘Non ho l’età’. Tien jaar later keert ze terug met ‘Si’ maar vindt dan Waterloo van ABBA op haar pad. Ze eindigt met zes punten verschil als tweede.
Er zijn twee winnaressen die terugkwamen en daarbij op de derde plek eindigen. In 1962 wint Isabelle Aubret voor Frankrijk met ‘Un premier amour’. Zes jaar later scoort ze met ‘La source’ de bronzen plak. Ook Anne-Marie David die in 1973 voor Luxemburg won met ‘Tu te reconnaîtras’ doet voor haar eigen land Frankrijk mee in 1979 met ‘Je suis l’enfant-soleil’, met hetzelfde resultaat.
De slechtste return maakt Dana International, toch al niet een winnares op grond van haar zangkwaliteit komt na ‘Diva’ voor Israël terug met een draak van een liedje ‘Ding dong’ en haalt niet eens de finale.
Kortom een risky business om het na een overwinning nog een keer te proberen. Overmoed komt ten val is het adagium. We gaan zien hoe dat komende zaterdag voor Loreen gaat uitpakken. Zij haalt komende dinsdag in iedere geval met twee vingers in de neus de finale.
I’ll walk through fire and through rain
Just to get closer to you
You stuck on me like a tattoo
Zal de overwinning opnieuw als een klinkende euforie, als een tattoo aan haar huid vastzitten? #esc2023